Ο Μαρκ Γκασόλ στέκεται υπομονετικά στην μεικτή ζώνη, απαντώντας κάθιδρος αλλά θριαμβευτής στις απαντήσεις των δημοσιογράφων.
«Είναι αυτή η σημαντικότερη στιγμή της ζωής σου;», τον ρωτά ο Δημήτρης Αραβαντινός του Eurohoops. Focus στο “ζωή”.
Το σκέφτεται.
«Η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου ήταν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου. Το μπάσκετ είναι σημαντικό για εμένα, είναι αυτό που κάνω καθημερινά, αλλά στη ζωή μου υπάρχουν πολλά πράγματα πιο σημαντικά από το μπάσκετ».
Νωρίτερα, μίλησε για το μήνυμα που καλούνται να δίνουν οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές.
Τη στιγμή του θριάμβου, μίλησε για την ευθύνη του προτύπου.
«Το μπάσκετ είναι ένας μικρός κόσμος. Το πιο σημαντικό είναι το μήνυμα που στέλνουμε στις νεότερες γενιές. Να είναι καλοί άνθρωποι. Τώρα η προσοχή θα στραφεί πάνω μας, και πολλά νέα αγόρια και κορίτσια θα κοιτούν εμάς και θα θέλουν να μας μοιάσουν. Πρέπει να είμαστε σίγουροι πως είμαστε καλά παραδείγματα για αυτά».
Σε ελάχιστους έκανε εντύπωση. Όσοι σήκωσαν τα βλέφαρα, μάλλον δεν ήξεραν πως ο πολυεκατομμυριούχος γίγαντας πέρασε 10 μέρες από το περσινό καλοκαίρι του σε σωστικό σκάφος της ΜΚΟ «Open Arms», δια ζώσης μάρτυρας της τραγωδίας του προσφυγικού ζητήματος. Την ίδια περίοδο ο αδερφός του Πάου, πρεσβευτής της UNICEF, βρισκόταν στους καταυλισμούς των Ροχίνγιας, στο Μπαγκλαντές.
Μία μέρα πριν, οι τελευταίοι ανυποψίαστοι περιμένουν μάταια έναν φιλιππικό του Πόποβιτς κόντρα σε αυτούς που αρνήθηκαν την συμμετοχή στην Team USA. Ο ίδιος ο «Ποπ», αυτή η σεβάσμια φιγούρα του παγκόσμιου μπάσκετ, ο δρυΐδης του ΝΒΑ, αρνείται, παρότι το όνομα του θα γραφτεί δίπλα στην χειρότερη κατάταξη στην ιστορία των Η.Π.Α. Σηκώνοντας το γάντι, βγαίνει σε ακαταμάχητο transition, πετώντας από το παράθυρο την παραδοσιακή αλαζονεία της χώρας του, της ίδιας που δεν ξεχνά να ονομάζει «παγκόσμιους πρωταθλητές» τους νικητές του ΝΒΑ, της MLB, του NFL. Στο MLS ακόμα, συγκρατούνται.
«Δεν κατηγορώ όποιον δεν ήρθε, κάποιοι είναι τραυματίες, κάποιοι έχουν οικογένειες, όποιος ήρθε μαζί μας, ήρθε. Αυτό το γκρουπ δούλεψε πολύ σκληρά, δεν σκέφτομαι καν όσους δεν δέχθηκαν να έρθουν […]. Οι σχέσεις που έχτισα με παίκτες που δεν είχα ποτέ στις ομάδες μου ήταν το σημαντικότερο, αυτές οι σχέσεις ωρίμασαν. Όταν είσαι σε μια δύσκολη κατάσταση, μαθαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους γύρω σου».
«Αυτοί έκαναν ιδιαίτερη την εμπειρία μας σε αυτή τη διοργάνωση. Δεν υπήρχε φασαρία γύρω μας, παίξαμε για την πατρίδα, ο ένας για τον άλλο, για τις οικογένειές μας. Προχωράμε μπροστά. Δεν υπάρχει παιχνίδι κατηγοριών, δεν είναι ντροπή που χάσαμε το χρυσό μετάλλιο, τέτοιες συμπεριφορές είναι γελοίες και αλαζονικές. Όσοι τις έχουν, δεν σέβονται τις υπόλοιπες ομάδες σε όλο τον κόσμο και τις προσπάθειες των παικτών που ήταν φανταστικές».
Άνθρωποι. Σχέσεις. Σεβασμός στον αντίπαλο. Στην Ελλάδα, μοιάζουν λίγο κινέζικα. Εδώ, ακόμα η ίδια ιστορία. Πότε σταμάτησε ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης. Ο πατριωτισμός στο ζύγι, εμμονικά, πρόστυχα, πάνω από όλα διχαστικά. Ο Λουίς Σκόλα είναι ο ήρωας που παίζει μέχρι τα 39, οι δικοί μας λειψοί. Για το λίπασμα που οι ίδιοι ρίχναμε άφθονο στο δηλητήριο που πότισε την εθνική το 2010, κουβέντα. Η αυτοδιάθεση παύει να είναι δικαίωμα, όταν αφορά τους άλλους.
Λίγο μετά τον αποκλεισμό της Σερβίας από τα ημιτελικά, ο Νέμανια Μπιέλιτσα συγκρατεί με το ζόρι τα δάκρυα του. Ικανός να συγκρατήσει τη δική του απογοήτευση, ανήμπορος να σηκώσει αυτή ενός ολόκληρου έθνους που περίμενε χρυσάφι.
“Ξέρω ότι είμαστε ομάδα, αλλά ως ένας από τους ηγέτες της, πρέπει να πω ότι έπαιξα σκ..ά».
«Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το μπάσκετ, ο συμπαίκτης μας (σ.σ ο Μίτσιτς) έπαιξε ένα παιχνίδι σήμερα αφού έχασε τη μητέρα του».
«Αυτό που μπορώ να πω για αυτή την ομάδα είναι ότι είμαστε ένα πολύ καλό γαμ…ο γκρουπ, καλοί άνθρωποι».
Νάτο πάλι, αυτό με τους ανθρώπους.
Ο Σέρχιο Ερνάντες, ο προπονητής που οδήγησε τους «γκαούτσος» της Αργεντινής ένα βήμα από την κορυφή, βάζει με μία πρόταση την απογοήτευση στη γωνιά της.
«Για μένα, κερδίσαμε το αργυρό μετάλλιο, δεν χάσαμε το χρυσό».
Ναι, μερικές φορές είναι τόσο απλό.
Διάβασα από αρκετούς εξαιρετικούς συναδέλφους πως ο δεύτερος ασιατικός θρίαμβος της Ισπανίας θα βοηθήσει το ελληνικό κοινό, επιτέλους, να τους παραδεχτεί. Διατηρώ τις αμφιβολίες μου.
Χρειαζόταν, αλήθεια, το φετινό για να συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν θα αρκούσε άραγε ό,τι έχει καταφέρει κοντά είκοσι χρόνια; Δεν είναι μία γενιά, δεν είναι μια φουρνιά, δεν είναι μια παρέα. Δεν έτυχε. Δεν θα άλλαζε τίποτα, αν το σκορ ήταν αντίστροφο, και στον τελικό ο Καμπάσο τους φιλοδωρούσε με μια ξεγυρισμένη 20άρα.
Αν δεν θέλεις, δεν θα το δεις ποτέ. Ζήλεια, φθόνος, δικαιολογίες, καρικατούρες, συνθηματολογία. Πολλά από τα κουσούρια τους είναι και δικά μας, η ίδια Μεσόγειος μας βρέχει. Ο καθρέφτης μας όμως δεν βρίσκεται πουθενά.
Πίσω στους ανθρώπους.
Ο τελικός μόλις έχει τελειώσει. Ο Ρίκι Ρούμπιο υψώνει ένα δάχτυλο προς τον ουρανό. Αφιερώνει τη στιγμή στη μητέρα του.
… gràcies per guiar-me, t’estimo mama ? #TRRF pic.twitter.com/b9GPe5CCCk
— Ricky Rubio (@rickyrubio9) September 15, 2019
«Υπάρχει κάτι που με ακολουθεί πάντα. Έχασα τη μαμά μου πριν τρία χρόνια. Ήταν αυτή που με υποστήριζε κάθε μέρα, με πίεζε για να γίνω καλύτερος. Δεν υπήρχε κανείς στον κόσμο που να αγαπούσε περισσότερο. Εξακολουθεί να με καθοδηγεί, ακόμα και αν δεν είναι εδώ, έτσι νιώθω. Είμαι πολύ υπερήφανος για την μητέρα που είχα».
Αλλά ο Ρούμπιο δεν είναι υπέροχος γιατί είναι βελτιωμένος, ταπεινός, MVP.
Η μητέρα του διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα το 2012 και ο ίδιος περιγράφει τα επόμενα τέσσερα χρόνια ως τα πιο δύσκολα της ζωής του. Σε μία από τις τελευταίες συζητήσεις τους, της υποσχέθηκε πως θα έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του.
Τον Ιούλιο του 2018 εγκαινίασε το «Ricky Rubio Foundation», ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που ασχολείται με την καταπολέμηση του καρκίνου του πνεύμονα, την βοήθεια παιδιών με οικονομικά προβλήματα και ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στην Καταλονία και το Σολτ Λέικ Σίτι.
Τους ζήλεψα. Για το μήνυμα που θέλουν και μπορούν να μεταφέρουν.
Τα υπόλοιπα, είναι απλά μπάσκετ.