Ο Ατρόμητος έχασε την προσπάθεια διεκδίκησης της συμμετοχής του στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος από τον ενθουσιασμό που επέφερε το 1-0 του Μπρίτο. Στο γήπεδο του Περιστερίου η ομάδα του Δέλλα είχε όλα όσα χρειαζόταν για να φτάσει στην πρόκριση. Μόνο που τα είχε για 88 λεπτά.
Κι όταν δεν έχεις όλα όσα χρειάζεσαι για μια πρόκριση σε τελικό για 95′ ή 120′ λεπτά τότε μοιραία την πατάς. Ιδιαίτερα όταν απέναντί σου έχεις μια ομάδα η οποία προσφάτως αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και το “αίμα” της βράζει για το καλύτερο δυνατό. Αυτό έπρεπε να εκμεταλλευτεί ο Ατρόμητος.
Είχε το ματς εκεί που ήθελε. Το έλεγξε, το πήγε στην υπομονή, έκλεισε καλά κάθε πιθανό κι απίθανο διάδρομο στους πλάγιους χαφ της ΑΕΚ, ενώ οι Φυτανίδης και Λαζαρίδης περιόρισαν τον Τζιμπούρ. Απείλησαν περισσότερες φορές και βρήκαν γκολ με το εύστοχο πέναλτι του Μπρίτο. Και μετά; Μετά έλειψε η διαχείριση που θα έστελνε το ματς στην παράταση, εκεί όπου το μομέντουμ θα έλεγε Ατρόμητο.
Κι όμως στο τελευταίο εικοσάλεπτο ο Ατρόμητος, που στο πρώτο ματς ήταν “φοβικός”, πίεσε υπέρ του δέον την ΑΕΚ και με άκρατο ενθουσιασμό συνέχισε να βγάζει πολλούς παίκτες στην επίθεση θεωρώντας πως και μπορούσε και έπρεπε να τελειώσει την πρόκριση άμεσα.
Αυτό όμως μοιραία άφησε διαδρόμους. Άφησε χώρους πίσω. Όταν αντίπαλος όμως είναι η ΑΕΚ πρέπει να παίξεις πιο μυαλωμένα. Με μεγαλύτερο ρεαλισμό. Σε αυτό το σημείο ο Δέλλας δε μπορούσε να κάνει κάτι. Ό,τι ήταν να κάνει το έκανε. Μόνο να μπει μέσα για να δώσει έξτρα προσωπικότητα και εμπειρία θα μπορούσε.
Μία γρήγορη επίθεση της ΑΕΚ στο 88′ βρήκε την μοναδική στιγμή που η άμυνα του Ατρόμητου ήταν σε ανισορροπία και όλοι οι παίκτες είχαν μετατοπιστεί μία θέση πιο δεξιά για να καλύψουν τον Κιβρακίδη. Όλα έγιναν ένα κλικ πιο αργά, ο Τζιμπούρ βρέθηκε ένα βήμα πιο μπροστά από τον Μπίτολο και η πρόκριση χάθηκε.
Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα λαθών στο οποίο όποιος κάνει τα λιγότερα κερδίζει. Ο Ατρόμητος στο ματς αυτό δεν έχασε, έκανε λιγότερα λάθη από την ΑΕΚ, αλλά έκανε το μοιραίο που του στοίχισε την πρόκριση. Με την απορία θα μείνουμε του τί θα γινόταν αν δεν ήταν τόσο φοβικός στο πρώτο ματς.