Μετά από 24 ημέρες απραξίας η μπάλα ξανακύλησε χθες στο χορτάρι των γηπέδων της Λίγκας. Και μας έδωσε τη δυνατότητα να δούμε πιο είναι στην πραγματικότητα το αληθινό ποδόσφαιρο.
Και ποδόσφαιρο είναι τα υπέροχα γκολ από τους Λέτο, Ροντρίγκεζ και Μυστακίδη, όπως και οι δύο «υπέροχες» γκάφες του Στιλ και του Γλύκου, αλλά και το μπέρδεμα του Μάνταλου με τον βοηθό του στο χέρι του Λέοβατς μετά την κεφαλιά του Τζιμπούρ. Ακόμα και η διαμάχη-τσαμπουκάς Κάτσε και Μπαρμπόσα.
Γιατί ποδόσφαιρο είναι ότι ακριβώς συμβαίνει μέσα στις τέσσερις γραμμές των γηπέδων και όχι έξω από αυτές, όπως έχουμε συνηθίσει να βιώνουμε στην Ελλάδα.
Γιατί ποδόσφαιρο είναι να μπαίνουν όμορφα γκολ, τα οποία μπορεί και να… διορθώνουν εν μέρει σφάλματα των συμπαικτών εκείνων που τα πετυχαίνουν.
Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα λαθών. Όπως αυτό που (ξανα)έκανε ο Στιλ κόντρα στον Πανιώνιο και ο Ανσαριφαρντ έκανε το 1-0 ή το άλλο του Γλύκου στην έξοδό του, που στην ουσία έστρωσε την μπάλα μπροστά στα πόδια του Γιόχανσον για να πετύχει τέρμα η ΑΕΚ.
Γιατί ποδόσφαιρο είναι να καταλογίσει πέναλτι ένας διαιτητής, όπως χθες ο Μάνταλος και μετά να πάρει πίσω την απόφασή του γιατί κάτι άλλο του υπέδειξε ο βοηθός του. Αλλά να μη γίνεται ο κακός χαμός γιατί η πλειοψηφία το θεώρησε ανθρώπινο λάθος.
Κάτι που αδυνατούμε οι περισσότεροι να κατανοήσουμε σήμερα στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή μπορεί και να γίνονται λάθη που δεν υποκρύπτουν σώνει και καλά δόλο.
Το γεγονός ότι μας έχουν κάνει να θεωρούμε το καθετί στο άθλημα δηλητηριασμένο και… πειραγμένο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και έτσι.
Φυσικά και δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε ένα ποδόσφαιρο αγγελικά πλασμένο. Κάθε άλλο μάλιστα. Νοσεί βαρύτατα. Όπως και η κοινωνία μας άλλωστε με όλα όσα ζούμε από την αρχή των μνημονίων και όχι μόνο.
Ωστόσο είναι τόσο πολύ το δηλητήριο που έχει χυθεί, που για όσους αγαπάμε το ποδόσφαιρο, θα θέλαμε (εκφράζοντας ευχή βεβαίως) να σταματήσει.
Μακάρι να μας δώσουν την ευκαιρία αυτά τα πλέη οφ.
