Τι δουλειά μπορεί να έχει η αλεπού στο παζάρι; Να δει, να αισθανθεί, να μάθει, να πλουτίσει την αθλητική της παιδεία. Διότι κάθε διοργάνωση μπορεί να προσφέρει γνώσεις. Πόσο μάλλον οι κορυφαίες, όπου σπανίως έχουμε τη δυνατότητα να βρεθούμε εκεί. Για πρώτη φορά περάσαμε το κατώφλι του final-4 του μπάσκετ, εδώ στο Βερολίνο. Και ξέρετε, η απουσία ελληνικής ομάδας, μας έδωσε τη δυνατότητα να το ζήσουμε ως αντικειμενικοί παρατηρητές. Όχι, ως τοποτηρητές, όπως ήταν επί δεκαετίες στην πόλη, οι Αμερικάνοι, οι Σοβιετικοί, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι.
Να δούμε από πρώτο χέρι τα υλικά που χρησιμοποιεί ο Δημήτρης Καρύδας, όταν εξιστορεί με μαγικό τρόπο περιστατικά από το λαβύρινθο των μπασκετικών ταξιδιών του. Ο Δημήτρης, ο Γιώργος Συρίγος, ο Νικήτας Αυγουλής και ο Χρήστος Καούρης άφησαν για μία ακόμη φορά τη βάση τους για να ζήσουν ξανά αυτό που μόνο από τα κείμενά τους και από τις συζητήσεις μας μπορούσαμε έως τώρα να φανταστούμε.
Αυτόν τον άλλο (μαγικό) κόσμο (τους) που ως παιδιά του ποδοσφαίρου δεν είχαμε το χρόνο να ανακαλύψουμε, τώρα τον ψηλαφούμε. Το final-4 του Βερολίνου αποτελεί υπόδειγμα διοργάνωσης που ανεβαίνει σε ένα υπερσύγχρονο παλκοσένικο. Κάθε γωνιά του μαγνητίζει το βλέμμα. Και στο παρκέ, οι καλύτεροι της χρονιάς σε καθηλώνουν. Θα μας συγχωρέσετε, αλλά δε θα μπούμε σε μπασκετική ανάλυση. Θα ήταν ιεροσυλία απέναντι στην καλύτερη ομάδα μπάσκετ, αυτήν των καναλιών novasports.
Αλλά θα μας επιτρέψετε να συνεχίσουμε τη «βόλτα» μας. Πρώτα στις κερκίδες, όπου οι Ρώσοι μοιάζουν με μία λωρίδα ψυχών που ασφυκτιούν ανάμεσα στο κίτρινο «ποτάμι» των Τούρκων. Των οπαδών της Φενερμπαχτσέ, οι οποίοι παθιάζονται σα να πρόκειται για ντέρμπι τουρκικού πρωταθλήματος. Το βλέμμα τους ξεχειλίζει από πάθος και το στόμα τους ενίοτε από γαλλικά. Όσο για τους Βάσκους, είναι η χαρά της ζωής. Μαθήματα αθλητικής παιδείας για το πώς πρέπει οι οπαδοί να συμπεριφέρονται στις ήττες. Άλλωστε, οι σπουδαίοι άνθρωποι δείχνουν το μεγαλείο τους τόσο στις μεγάλες χαρές, όσο και στις μεγάλες απογοητεύσεις. Δίχως άλλο, οι φίλαθλοι της Λαμποράλ, είναι σπουδαίοι ως άνθρωποι, πάνω από όλα.
Όσοι γονείς θέλετε να προσφέρετε στα παιδιά της αθλητική κουλτούρα, δείξτε τους τα βίντεο από τις εξέδρες, μετά την ήττα της Λαμποράλ το βράδυ της Παρασκευής (ένα από αυτά σας προσφέρουμε και εμείς). Όταν μάθουν να διαχειρίζονται την ήττα, τότε θα είναι έτοιμοι για να απολαύσουν τους θριάμβους, όπως ακριβώς (τους) αξίζει.
Ξέρουμε, στην Ελλάδα της κρίσης δεν είναι εύκολο να μιλάς για αθλητικό τουρισμό. Όμως, είναι ένας τρόπος για να διορθώσουμε τα λάθη μας ως κοινωνία, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του βόλεϊ (που εσχάτως μας απασχολεί ενίοτε και για εξωαγωνιστικά ζητήματα). Άλλωστε, ο (αθλητικός) ρατσισμός θεραπεύεται με τα ταξίδια. Παρεμπιπτόντως, ο «γιατρός» αναφέρει ότι ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα.
Τι κάνουμε τώρα και ανοίγουμε κουβέντα περί φασισμού στο Βερολίνο. Όχι, δε θα θυμηθούμε πως εδώ ήταν η μήτρα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, περπατώντας στο σύγχρονο και ανθρώπινο Βερολίνο, είδαμε ουκ ολίγα μνημεία και αναφορές στα λάθη των ίδιων των Γερμανών. Δε τα έκρυψαν ποτέ κάτω από το χαλάκι, αλλά τα υπενθυμίζουν στις γενιές που έρχονται με την ελπίδα να μην επαναληφθεί η ιστορία σαν φάρσα. Άλλωστε, λαός που έχει αντικειμενική γνώση της ιστορίας του, μπορεί να αποφύγει τα σφάλματα των προγόνων του…