Τα φώτα έσβησαν. Το Final-4 του 2016 πέρασε στην ιστορία. Στο κέντρο του Βερολίνου, στην Αλεξάντερπλατς έχει επιστρέψει η κανονικότητα. Εκεί, όπου έως και την Κυριακή το βράδυ λειτουργούσε η fanzone και ο κόσμος απολάμβανε ποικίλες δραστηριότητες σχετικές με το μπάσκετ, τώρα ακούγονται μονάχα οι διαπεραστικοί ήχοι από τα εργαλεία των συνεργείων που ξεστήνουν κερκίδες, παρκέ και περίπτερα των χορηγών.
Αμέσως σε κυριεύει ένα αίσθημα μελαγχολίας. Όπως συμβαίνει πάντα σε κάθε μεγάλη διοργάνωση η οποία φθάνει στο τέλος της. Τότε αναπολείς τις στιγμές που έζησες. Και τι στιγμές: γεμάτες ένταση, ανατροπές και «λάβα» πάθους στο κατά γενική ομολογία καλύτερο Final-4 στην ιστορία της Euroleague. Δεν το λέμε εμείς, οι θεατές του μπάσκετ. Το έλεγαν με καμάρι οι ειδικοί του αθλήματος μόλις ο ολοκληρώθηκε ο τελικός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με την Φενερμπαχτσέ. Μάλιστα, δεν έκρυβαν την πεποίθησή τους ότι το άθλημα που αγαπούν και υπηρετούν με συνέπεια, χρόνια τώρα, από το βράδυ της 15ης Μαΐου του 2016 θα κερδίσει και άλλους φίλους σε όλη την Ευρώπη.
Δεν έχουν και άδικο, αν κρίνουμε από εμάς. Μαζεύοντας τα πράγματά μας για να αφήσουμε το Βερολίνο και να επιστρέψουμε στην ταλαιπωρημένη πατρίδα μας, αισθανόμαστε σαν τα παιδιά που εγκαταλείπουν την Disneyland. Τόσο πολύ χαρήκαμε την κορύφωση της σημαντικότερης διασυλλογικής διοργάνωσης της Ευρώπης στο μπάσκετ. Και υποσχεθήκαμε στους γκουρού του αθλήματος ότι θα επιχειρήσουμε να επιστέψουμε σύντομα σε αυτό το πάρτι.
Για την ώρα προέχει η επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα. Απότομη προσγείωση με ένα τελικό Κυπέλλου στο άδειο (και αχανές) ΟΑΚΑ. Παγκόσμια πρωτοτυπία χάρη στις επινοήσεις του υφυπουργού Αθλητισμού. Όχι, δεν πρόκειται να πιαστούμε ξανά από το γαϊτανάκι των λανθασμένων επιλογών της Πολιτείας (και όχι μόνο) που μας οδήγησαν έως εδώ.
Θα σταθούμε κάπου άλλου. Στο γεγονός πως όποτε ταξιδεύουν οι Έλληνες φίλαθλοι στο εξωτερικό, έχουν υποδειγματική συμπεριφορά. Ακόμη και η συνύπαρξη οπαδών των «αιωνίων» αντιπάλων είναι εφικτή, όπως συνέβη το 2009, στο Final-4 του Βερολίνου. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε το «παράπονο» ενός συναδέλφου που εργαζόταν τότε σε ελεύθερο τηλεοπτικό δίκτυο, το οποίο του είχε αναθέσει να γυρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή τη γερμανική μεγαλούπολη, για να βρει και να αναδείξει επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Μάταιος κόπος ήταν, διότι τότε δε συνέβη το παραμικρό. Και έτσι δε δόθηκε «τροφή» για να κάνει μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης ένα βραδινό δελτίο ειδήσεων.
Είναι σαφές πως το πρόβλημα της χώρας μας δεν ήταν ποτέ η εξαγωγή βίας. Και για το λόγο αυτό δεν είχε κανένα νόημα ο αποκλεισμός (στα πρότυπα της Αγγλίας) των ομάδων μας από τις διεθνείς διοργανώσεις. Το πρόβλημα της βίας σχετίζεται με τη μη εφαρμογή των κανόνων. Η ανομία μας οδήγησε έως εδώ. Επομένως, η λύση δεν είναι οι άδειες κερκίδες, κύριε Κοντονή, αλλά η πιστή εφαρμογή του νόμου για τους ταραξίες των γηπέδων. Μόνο τότε θα αλλάξει επίπεδο όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά γενικότερα ο αθλητισμός της χώρας μας. Τι λέτε κύριε Υπουργέ;