Η σωστή ανάγνωση ενός τελικού, που οδηγεί έτσι κι αλλιώς στην κατάκτηση ενός τροπαίου, μπορεί να είναι ευεργετική και για τις δύο (οποιεσδήποτε) φιναλίστ, αρκεί να γίνει σωστά και ψύχραιμα, χωρίς αφορισμούς και με προσπάθεια μεταβίβασης ευθυνών στις πλάτες τρίτων.
Κάτι που δεν έγινε (για παράδειγμα) από τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, όταν στην πρώτη περίοδο Αλαφούζου-Αναστασίου το τριφύλλι πήρε το κύπελλο με το εμφατικό 4-1 κόντρα στον δικέφαλο του βορρά της νέας εποχής Ιβάν Σαββίδη.
Καμία από τις δύο ομάδες δεν διάβασε σωστά το αποτέλεσμα τότε και γι αυτό η αγωνιστική τους… ταλαιπωρία συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.
Το βράδυ της περασμένης Τρίτης ανήκει στο παρελθόν. Η ΑΕΚ είναι η κυπελλούχος Ελλάδας για την περίοδο 2015-2016 κι ο πρωταθλητής Ολυμπιακός ο μεγάλος χαμένος.
Το πως ακριβώς θα διαβάσουν στην ΑΕΚ και στο Ολυμπιακό το συγκεκριμένο αποτέλεσμα θα τους βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι ή χειρότεροι από του χρόνου και μετά.
Η ΑΕΚ είναι βέβαιο ότι πέτυχε άθλο. Ερχόμενη από την μικρότερη κατηγορία, πήρε τη τρίτη θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και κατέκτησε και το κύπελλο. Πέτυχε μάλιστα δύο νίκες κόντρα στον Ολυμπιακό, αγωνιζόμενη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με Πογιέτ και με Μανωλά.
Αν όμως αυτή η ΑΕΚ πιστέψει ότι επειδή τα κατάφερε εφέτος, θα είναι του χρόνου έτοιμη για άλμα τίτλου, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα πάθει πάνω-κάτω ότι και ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου. Ειδικά όταν από το ξεκίνημα της νέας περιόδου θα πρέπει να δώσει και ματς στην Ευρώπη.
Από την άλλη ο Ολυμπιακός πρέπει να πάψει να βλέπει την αποτυχία του στο πρόσωπο του Σταύρου Κοντονή. Όσοι διαβάζετε αυτό το blog ξέρετε ότι η γνώμη μου για την αθλητική ηγεσία του τόπου είναι από τις χειρότερες.
Όμως ο Σταύρος Κοντονής δεν έπαιξε μπάλα στο ΟΑΚΑ. Το αντίθετο. Φρόντισε και διατήρησε το 50-50 μέσα από την άριστη διαιτησία του Σιδηρόπουλου και των βοηθών του.
Ο Ολυμπιακός έπρεπε από την πρώτη στιγμή να πει ότι ανέφερε με καθυστέρηση ο Σάββας Θεοδωρίδης με το “βάλτε βοηθούς τον Μελισσανίδη και τον Δέδε αρκεί να γίνει ο τελικός”.
Αν αυτή η θέση είχε εκφραστεί εγκαίρως και το ματς γινόταν στην ώρα του, είναι πιθανό να ήταν άλλη και η ιστορία του τελικού. Με τα “αν” όμως δεν παίζεται ποδόσφαιρο.
Σύμφωνα με την εικόνα του τελικού λοιπόν είχαμε:
-Τον Μανωλά να κλείνει τους χώρους στα χαφ για τον Φορτούνη και στα άκρα για τους Μαζουακού-Ερνάνι.
-Να δίνει χώρο στον Ολυμπιακό και να τον περιμένει για την κόντρα επίθεση.
-Να δείχνει εμπιστοσύνη στον Ανέστη, αντί του ασταθούς το τελευταίο διάστημα Μπαρόχα.
-Τον Σίλβα να την… πατάει όπως και στο 1-0 του πρωταθλήματος, από το οποίο δεν έμαθε το παραμικρό για τον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΚ.
-Να επιλέγει τον φευγάτο Ρομπέρτο, κόντρα στα δικά του πιστεύω περί χρησιμοποίησης του Καπίνο στο κύπελλο.
-Να αφήνει τον Σιόβα, τον μόνο στόπερ που μπορεί να κατεβάσει σωστά την πρώτη μπάλα, εκτός ομάδας.
-Και να βάζει τον κοντό Πουλίδο ως φορ, ενώ έχει αποφασίσει να παίξει με σέντρες από τα πλάγια.
Ο Σίλβα είναι ένας νέος και ταλαντούχος προπονητής και κάποτε μπορεί να γίνει… Μουρίνιο. Στα κρίσιμα ματς της σεζόν όμως (με Άρσεναλ και Άντερλεχτ στο Φάληρο και τα δύο με ΑΕΚ, σε πρωτάθλημα και τελικό κυπέλλου) διαχειρίστηκε με το χειρότερο τρόπο και το ρόστερ, αλλά και την τακτική της ομάδας του.
Αφήστε που αν έπαιζε τελικό κυπέλλου Πορτογαλίας και χρησιμοποιούσε μόνο έναν Πορτογάλο στις 14 επιλογές του, κάποιοι θα του ζητούσαν ακόμα και το λόγο!
Κατά συνέπεια η ΑΕΚ έχει κάθε δικαίωμα να γευτεί τη χαρά της επιτυχίας, αλλά να μην επαναπαυθεί επειδή νίκησε δύο φορές τον Ολυμπιακό. Γιατί θα βρεθεί προ εκπλήξεων.
Και οι ερυθρόλευκοι να δουν ότι εκείνοι που πάτησαν το χόρτο του ΟΑΚΑ ήταν εκτός τελικού από το πρώτο κιόλας 15λεπτο του ματς και να αποφασίσουν να κάνουν κάτι για να μη τελειώσει και του χρόνου η σεζόν από τον Δεκέμβριο, όπως συμβαίνει την τελευταία τριετία.
Μόνο έτσι μπορούν οι ομάδες να έχουν βλέψεις για το κάτι παραπάνω στο μέλλον κι όχι με το να ψάχνουν να βρουν τους φταίχτες έξω από το δικό τους περιβάλλον.