12 Μαΐου 1990. 26 χρόνια μετά και τίποτα δεν είναι ίδιο. Στη ζωή, αλλά και στο ποδόσφαιρο. Το απόγευμα του Σαββάτου στο Γουέμπλεϊ “σπάει” η μοναδικότητα του τελικού ανάμεσα σε Κρύσταλ Πάλας και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι Λονδρέζοι επανέρχονται σε τελικό, για δεύτερη φορά στην ιστορία τους. Ό,τι και να γίνει απόψε στο ναό του ποδοσφαίρου, υπάρχουν κάποια πράγματα, τα οποία δεν πρόκειται να χάσουν τη μοναδικότητά τους. Κυρίαρχο, το γεγονός ότι ο τελικός του 1990 είναι ο τελευταίος στον όποιο οι δυο συμμετέχουσες ομάδες παρουσίασαν 22 Βρετανούς ποδοσφαιριστές. Η Πάλας παρατάχθηκε με έντεκα Άγγλους και η Γιουνάιτεντ με οκτώ Άγγλους, δύο Σκωτσέζους και έναν Ουαλό. Δε νομίζω ότι ποτέ θα υπάρξει κάτι αντίστοιχο στο μέλλον.
Ο άνθρωπος που συνδέει τους δύο τελικούς είναι ο Άλαν Πάρντιου. Νυν προπονητής των κυανέρυθρων και τότε ποδοσφαιριστής της. Και πρωταγωνιστής στο τραγούδι του τελικού για την Κρίσταλ Πάλας. Απ το 1963, το glad all over των the Dave Clark five υπήρχε στη ζωή των Βρετανών, πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και έφτασε στο no 50 των charts. Το 1990 ο ποδοσφαιριστής Άλαν Πάρντιου βρέθηκε στο τηλεοπτικό στούντιο του Sky, στην εκπομπή του Ντέρεκ Τζέιμσον, μαζί με δέκα συμπαίκτες του και τραγούδησαν τον “ύμνο”.
Υπάρχει και μία τρομερή συγκυρία ανάμεσα σε εκείνον τον τελικό και τον σημερινό. Στον πάγκο της Γιουνάιτεντ βρισκόταν ο Άλεξ Φέργκιουσον. Το Σερ δεν είχε προστεθεί ακόμη στη ζωή του μια και οι ημέρες του στο Ολντ Τράφορντ δεν ήταν οι καλύτερες. Από τον Νοέμβριο του 86 οπότε και ανέλαβε τα ηνία των κόκκινων διαβόλων είχαν περάσει 3,5 χρόνια. Εκείνη τη σεζόν είχε αποκλειστεί στον τρίτο γύρο του League Cup, τερμάτισε στην 13η θέση του βαθμολογικού πίνακα, η αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του ηταν έντονη. Ο τελικός του Γουέμπλεϊ θα αποτελούσε το “φιλί της ζωής” για τον προπονητή ή σε περίπτωση ήττας, ενδεχομένως την απώλεια της θέσης του. Ο αγώνας στις 12 Μαΐου είχε εναλλαγές στο σκορ, δυο ήρωες – Τον Ίαν Ράιτ ο οποίος στην προτελευταία του χρονιά στην Πάλας μπήκε ως αλλαγή στο 69 και σημείωσε δυο γκολ και τον Μαρκ Χιουζ, ο οποίος στο 113 με το δικό του δεύτερο γκολ ισοφάρισε σε 3-3, στέλνοντας τον τελικό σε επαναληπτικό. Εκεί ο Φέργκιουσον παρέταξε την ομάδα του με διαφορετικό τερματοφύλακα. Ο Λες Σίλι δεν είχε ούτε μια συμμετοχή στο πρωτάθλημα ή στο κύπελλο, αλλά υπερασπίστηκε την εστία της ομάδας του, αντί του βασικού Τζιμ Λέιτον.
Αυτός ήταν ο ένας ήρωας του τελικού. Ο άλλος ήταν ο αριστερός μπακ Λι Μάρτιν. Στα έξι χρόνια που παρέμεινε στο Ολντ Τράφορντ δεν μπορείς να πεις ότι έκανε σπουδαία καριέρα ή ότι είχε φανέλα βασικού στο σπίτι του. Σκόραρε όμως στον αγώνα – το ένα από τα δυο γκολ του με τους μπέμπηδες – και έδωσε το τρόπαιο στη Γιουνάιτεντ. Και στον Άλεξ Φέρκιουσον κάποιες ήρεμες ημέρες, με την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου του, πριν αρχίσουν οι επιτυχίες να διαδέχονται η μια την άλλη.
Στη σημερινή ομάδα, τα δεδομένα είναι περίπου τα ίδια. Ο Φαν Γκάαλ δεν είναι τόσο καιρό στον πάγκο, αλλά ξοδεύοντας εκατοντάδες εκατομμύρια, είδε την ομάδα του να τερματίζει στην Πέμπτη θέση, να αποκλείεται από το League Cup στον τέταρτο γύρο, να μην περνάει στους 16 του Champions League, να αποκλείεται από το Europa στους 16, από τη “μισητή” Λίβερπουλ, η αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του είναι έντονη. Ψάχνει το δικό του “φιλί της ζωής”.