Απόσπασμα από το όχι και τόσο μακρινό μέλλον:
– “Καλό ματς, αλλά “Θυμάσαι ρε μ#@%&α; τελευταίο λεπτό, 1/2 βολές ο Λοτζέσκι, δεν κάνει φάουλ ο Σφαιρόπουλος, step-back τρίποντο ο Διαμαντίδης, +1 ο Παναθηναϊκός. Τάιμ άουτ, παίρνει με τα χίλια ζόρια ο Σπανούλης, side-step buzzer-beater με κρεμασμένο τον Καλάθη, παίρνει το ματς και πανηγυρίζει σαν παλαβός πριν εξαφανιστεί. Αυτά ήταν ματς. Αυτοί ήταν παίκτες”.
– “Ναι, αλλά ήταν βήματα στο τέλος”.
– “Ναι, αλλά και ο Διαμαντίδης κάνει φάουλ αμέσως πριν”.
– “Μπλιαχ ρε μ$#%&^ες πλέον. Έχουν περάσει 20 χρόνια και ακόμα τα ίδια λέτε. Έλεος”.
Σε άλλα νέα, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-1, μετά από άλλο ένα classic. Αραδιάζω πρόχειρα τις σκέψεις μου:
“Δεν κρύβομαι από την ευθύνη, έτσι με έχουν μεγαλώσει”. Τάδε έφη Βασίλης Σπανούλης, Μάης 2015 στη Μαδρίτη, αμέσως μετά τον ημιτελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Το βράδυ της Πέμπτης δεν έκανε δηλώσεις (φάουλ, αγαπητέ), αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.
Ρε συ Δημήτρη, ξανασκέψου το. Πλιζ. Θα μαζέψουμε και υπογραφές.
Το μικρό rotation κοστίσε καθοριστικά σε δυνάμεις στον Παναθηναϊκό. Ο Φώτσης έπαιξε 36:45 (!) στον δεύτερο τελικό, τρεις μέρες μετά τα 32:45 του πρώτου. Το παραδέχτηκε άλλωστε και ο Αργύρης Πεδουλάκης, ότι οι πράσινοι δεν έχουν τα αθλητικά κορμιά που απαιτούνται για να ανταπεξέλθουν: “ο χρόνος δουλεύει σε βάρος μας, ειδικά για Φώτση και Γκιστ”.
Ο Ολυμπιακός άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την αμυντική του στρατηγική, με τις αλλαγές. Χωρίς τη συνήθεια του διαβάσματος του παιχνιδιού μετά τις αλλαγές, ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να εκμεταλευτεί όσο θα μπορούσε τον Ραντούλιτσα (ο ψηλός πήρε 4 σουτ σε 09:50), δεν βρήκε τα spot σουτ που κάνουν τόσο πολύτιμο τον Φελντέιν και μοιραία ακούμπησε στον παίκτη που μπορεί να παίξει 1v1 παιχνίδι: τον Παππά, που τον κράτησε στο ματς με προσωπικούς πόντους. Υποσημείωση πως από τη στιγμή που το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού πήγε σε αυτή τη λογική, ο Γουίλιαμς θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο.
Μοιάζει σχεδόν υποχρεωτικό να ανοίξει λίγο περισσότερο το rotation του Παναθηναϊκού: Ο Χέινς δεν έχει πατήσει παρκέ σε δύο παιχνίδια, ο Γουίλιαμς είναι άφαντος (2.5 πόντοι σε 10΄ συμμετοχής στα δύο πρώτα ματς), ο Ραντούλιτσα επίσης (3.5 πόντοι σε 11΄). Ναι, και οι τρεις δεν ταιριάζουν στο πλάνο του προπονητή. Αλλά οι προσαρμογές γίνονται υποχρεωτικές όταν το plan Α ξεθωριάζει, ρωτήστε και τον Σφαιρόπουλο.
Ο Ολυμπιακός πήγε να χάσει άλλο ένα ματς σχεδόν μέσα από τα χέρια του, όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν όταν εκστρατεύει στο Μαρούσι. Με τον Παναθηναϊκό να μην έχει rim protector με τον Φώτση σκασμένο και τον Γκιστ σκασμένους, αναλώθηκε σε παράλογα πολλά περιφερειακά σε βραδιά που δεν τη λες και καυτή (5/27). Ναι, τα έδινε η πράσινη άμυνα, αλλά κάποια στιγμή ο Σφαιρόπουλος είπε σε time-out “σταματήστε και πηγαίνετε προς το καλάθι”. Αδυνατώντας να συντηρήσει διαφορές των 5-7 πόντων, σουτάρει 2/4 βολές στο φινάλε και δίνει το δικαίωμα στους πράσινους να παίξουν στο ένα σουτ.
Στα υπέρ τους, ότι οι ερυθρόλευκοι πήγαν στο Ο.Α.Κ.Α σαν γροθιά, αποφασισμένοι να απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα. Δεν υπήρξε η παραμικρή μουρμούρα στον πάγκο κατά τη διάρκεια του αγώνα, ακόμα και μετά από λάθη. Μόνο ενθάρρυνση, επιδοκιμασία, εμψύχωση.
Ο Γιώργος Πρίντεζης δίνει νέα διάσταση στο “κατάθεση ψυχής”. Ένας άνθρωπος σε αποστολή, να αφιερώσει σε αυτόν που είναι εκεί πάνω το φετινό πρωτάθλημα. Και να βρει όχημα το μπάσκετ για να ξεπεράσει τον πόνο.
“Τι θα κάνει, κάποια στιγμή θα μπει”, μονολογούσε ο Βαγγέλης Μάντζαρης μετά τα 0/3 ελεύθερα τρίποντα του πρώτου ημιχρόνου. Έβαλε το τέταρτο, έχασε τα δύο επόμενα, παίζει με φανερό άγχος.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από χρόνο συμμετοχής.
Φαντάζομαι ότι ο Οθέλο Χάντερ που πήρε 3 επιθετικά ριμπάουντ στο φινάλε του δεύτερου τελικού παραμένει αυτός που “είναι επηρεασμένος επειδή συμφώνησε με τη Ρεάλ”. Πφφφ.
Η κατάθεση ένστασης από πλευράς Παναθηναϊκού (λογικά) δεν έχει καμία τύχη, βάσει κανονισμών. Όσο για τις φημολογούμενες προθέσεις περί μη εμφάνισης στους υπόλοιπους τελικούς, εικάζω ότι η λογική θα πρυτανεύσει. Δεν ταιριάζει πουθενά στο μέγεθος αυτού του τεράστιου συλλόγου να υποπέσει σε τέτοιο ατόπημα. Άλλωστε ο Πεδουλάκης έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους βάση: “Ήταν βήματα, αλλά δεν θα σταθούμε εκεί. Βάλαμε ένα μεγάλο σουτ, έβαλαν και αυτοί”.
Οι φάσεις Διαμαντίδη και Σπανούλη είναι ο αθλητισμός που μας αρέσει, από όλες τις πλευρές. Τεράστια σουτ από αθλητές – μύθους. Και μετά ο δεύτερος αθλητισμός, ο ψεύτικος. Αυτός του ριπλέι, του στοπ καρέ. Όχι η αλήθεια του αγώνα την ώρα που συμβαίνει, αλλά το πάγωμα της φάσης για να βρούμε το δίκιο μας. Το ίδιο πράγμα με το οφσάιντ των 10 εκατοστών, που δεν είναι πραγματικό ποδόσφαιρο, αλλά αυτό που για κάποιο διεστραμμένο λόγο έχουμε μάθει να μας αρέσει.
Παπανικολάου: “Το σημερινό παιχνίδι δεν μπορούσε να κλείσει με καλύτερο τρόπο, δείχνει την υπόσταση του ελληνικού μπάσκετ. Το παιχνίδι αυτό είναι το ελληνικό μπάσκετ σε δύο φάσεις”. Να αγιάσει το στόμα σου αγαπητέ.
Οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού διέκοψαν σύνθημα για τον Διαμαντίδη, αυτοί του Παναθηναϊκού χειροκρότησαν τον Πρίντεζη. Οχετός και πάλι υπήρξε, αλλά τηρουμένων των αναλογιών τα περνάμε υπέροχα. Βέβαια, τώρα που σφίγγουν τα γάλατα να σας δώ.
Για φινάλε, το tweet του Νίκου Ζήση. Χωρίς άλλα λόγια.