Τρίτη βράδυ, Πλατεία Νερού, Φάληρο. Release Athens Festival.
Φτάνω αργά, ήθελα να δω τους Slowdive, δεν τα κατάφερα. Κάθομαι στα πέριξ του ηχολήπτη για τους Brian Jonestown Massacre. Υποψιάζομαι πως το αγαπημένο μου open heart surgery δεν είναι ακριβώς συναυλιακό υλικό όταν μιλάμε για σετ μίας ώρας. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν γοητεύτηκα από την ψυχεδέλεια, οπότε χάζεψα τον τραγουδιστή που πάει κομμωτήριο για περμαναντ στις φαβορίτες του και ζήλεψα το επάγγελμα που σου επιτρέπει να μην αλλάξεις καθόλου στα 50 σου, αν δεν έχεις τέτοια πρόθεση.
Έχοντας δει ήδη Daughter, Beirut, Turbonegro, μια ιδέα από Suedes, Dropkick Murphys και The Last Shadow Puppets, περίμενα την P.J Harvey καλοφάγωτος, με μια βότκα στο χέρι. Μέχρι που αυτό το τόσο δα ξωτικό έφτασε και με ανάγκασε να τα ξεχάσω και να τα ξεράσω όλα.
Η ίδια και η μπάντα της πήραν ιεροτελεστικά τις θέσεις τους στη σκηνή. Όλοι μαυροντυμένοι και καλοντυμένοι. Μπερδεύτηκα: δεν ήξερα αν ήμουν καλεσμένος σε δεξίωση ή κηδεία.
Όχι, δεν μας είπε καλησπέρα. Μας επιτέθηκε χωρίς προειδοποίηση με το Chain Of Keys, την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που κρατά ακόμα σε μια αρμαθιά τα κλειδιά των γειτόνων της στο Κόσοβο. Πιθανότατα είναι νεκροί, αλλά αυτή τα φυλάει, μήπως κάποια στιγμή επιστρέψουν και τα χρειαστούν.
“A key, a promise, or a wish
How can it mean such hopelessness
“A circle is broken”, she says”.
Μετά μας έβαλε στο αεροπλάνο για Αφγανιστάν, στο Ministry Of Defence. Εκεί που πήγε η ίδια και είδε:
“ Human hair, a kitchen knife/And a ghost of a girl who runs and hides/Scratched in the wall in biro pen/This is how the world will end”.
Και μετά δεν μένει τίποτα όρθιο. Αυτό το βραχύσωμο, σχεδόν σκελετωμένο πλάσμα μας έχει όλους μέσα στην παλάμη της, αιχμάλωτους. Και μας τραγουδά για το Six Demolition Project των Η.Π.Α., που φτιάχνει σπίτια μόνο για τους πατρίκιους αυτού του κόσμου.
Μια μπάντα που παίζει με χειρουγική ακρίβεια και η ίδια με το βλέμμα στο κενό όταν μας τραγουδάει πως θα έπρεπε να έχουμε μάθει πως να σταματήσουμε τις δολοφονίες:
“How to stop the murdering?
By now we should have learned. “
Κάπου εκεί, και οι τελευταίοι καταλάβαμε πως αυτό δεν θα ήταν ένα συνηθισμένο live.
“I took a plane to a foreign land/And said, “I’ll write down what I find””, μας είπε στο“The Orange Monkey”.
Τραβάει από τα σωθικά της την πιο ειρωνική τσιρίδα που διαθέτει για να περιλάβει την πατρίδα της στο “Let England Shake” και να μας πει πως «φοβάται ότι το αίμα μας δεν θα αναστηθεί ξανά» (“I fear our blood won’t rise again”), μας εκθέτει σε σαδιστικές αντιθέσεις τραγουδώντας σε folk χαρούμενο τόνο για «Στρατιώτες που πέφτουν σαν σωροί κρέατος», διερωτώμενη σαρκαστικά στο τέλος «Μήπως να πάω το πρόβλημα μου στον Ο.Η.Ε.;».
«Σιγά, δεν είμαστε και στο θέατρο», διαμαρτύρεται μια κοπέλα όταν της ζητούν να μιλάει πιο σιγά. Δεν ξέρω αν είμαστε στο θέατρο, όμως παρακολουθούμε μια γυναίκα να κινείται σαν να είναι έτοιμη να σκοτώσει στο “Dollar, dollar”: το τραγούδι για ένα λιπόσαρκο, άρρωστο παιδί στο Αφγανιστάν, που στάθηκε μπροστά στο τζάμι του αυτοκινήτου και είπε στην P.J «Δολλάριο, Δολλάριο»:
“I can’t look through or past/A face saying dollar dollar/A face pock-marked and hollow/Staring from the glass”.
H καταιγίδα του πρωινού επιστρέφει τη νύχτα με τις κιθάρες του «The Wheel” και τα παιδιά που «δεν εξαφανίζονται». Απλά ξεθωριάζουν.
Τώρα πια, ναι, μοιάζει πανήψυλη, 50 inches long, όπως λέει.
Και όταν στο “To bring you my love” ανοίγει τα χέρια και αφήνει τον λυγμό να την πνίξει, κυνηγάμε τα δάκρυα μας να μην εμφανιστούν.
Climbed over mountains
Travelled the sea
Cast down off heaven
Cast down on my knees
I’ve laid with the devil
Cursed god above
Forsaken heaven
To bring you my love
Polly Jean Harvey, υποκλίνομαι.