Ο Νταβίντ Φουστέρ αποχαιρέτησε χθες στα ελληνικά και στα ισπανικά τους φίλους του Ολυμπιακού και μαζί έκλεισε το σημαντικότερο κεφάλαιο της καριέρας του και ίσως της μέχρι τώρα ζωής του. Όταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε σήκωνε τα μανίκια τον Αύγουστο του 2010, για να διορθώσει τα κακώς κείμενα του Έβαλντ Λίνεν στον Ολυμπιακό, χρειαζόταν παίκτες – στρατιώτες στο άγνωστο ρόστερ της νέας του ομάδας. Είχε ζήσει τον Νταβίντ Φουστέρ για μία σεζόν στη Βιγιαρεάλ, γνώριζε το σουλούπι, τον χαρακτήρα και το ποδοσφαιρικό του ταβάνι και προφανώς θεώρησε πως ταιριάζει «γάντι» για την ομάδα που βιαστικά είχε κληθεί να χτίσει.
Ο Νταβίντ Φουστέρ στα 28 του, άφηνε για πρώτη φορά την Ισπανία και στις αποσκευές του δεν είχε το ζηλευτό βιογραφικό, το επώνυμο του δεν έκανε «γκελ» στους καφενέδες της μεταγραφολογίας και ούτε ο πιο ευφάνταστος συντάκτης οπαδικής εφημερίδας θα μπορούσε να βρει τρόπο να «πουλήσει» θριαμβευτικά, στο εξώφυλλο της 19ης Αυγούστου του 2010, τη νέα μεταγραφή.
(Αν ψαχνόσουν στο youtube βέβαια, θα έβρισκες τρία golazo κόντρα σε Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης και Σεβίλλη με τη φανέλα της Βιγιαρεάλ απ’ την προηγούμενη σεζόν.)
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Βαλενθιάνος μέσος θα δοκίμαζε την τύχη του στη νέα ποδοσφαιρική του πατρίδα, χωρίς το άγχος της σούπερ μεταφραφής, αλλά και χωρίς τα περιθώρια λάθους της σούπερ μεταγραφής. Τα πρώτα του πατήματα στο «Καραϊσκάκη» δεν γέμισαν το μάτι της ερυθρόλευκης εξέδρας. Ο Φουστέρ όμως πέτυχε 13 γκολ σε 31 αγώνες και μαζί έκανε μπόλικη βρώμικη δουλειά, από εκείνη που αγαπούν όλοι οι προπονητές.
Τον ξεχώρισαν όλοι οι τεχνικοί με τους οποίους συνεργάστηκε και ο Νταβίντ έφτασε να κλείσει τη θητεία του στο λιμάνι με 169 αγώνες και 46 γκολ. Αγάπησε, ίδρωσε, τίμησε, φίλησε και κυριολεκτικά μάτωσε την ερυθρόλευκη φανέλα, για να γίνει με το σπαθί του κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Ο αθόρυβος Νταβίντ κέρδισε την καταξίωση, έγινε σημαία και αρχηγός μέρα με τη μέρα στον Ολυμπιακό και ταυτόχρονα ο παίκτης με τις περισσότερες συνεχόμενες σεζόν στους ερυθρόλευκους (6), αμέσως μετά την αποχώρηση του Τζόρτζεβιτς (13) και του Στολτίδη (7).
Σπανίζουν και μας λείπουν πολύ οι σημαίες στις ποδοσφαιρικές μας μέρες, οπότε η κάθε υποστολή, πρέπει να χαίρει την τιμή που της αρμόζει. Και καθώς το όνομα Φουστέρ κατεβαίνει αργά απ’ τον ιστό του, μόλις μας τελείωσε ο «θρύλος» του Βαλβέρδε…
ΥΓ. Ήταν 19 Αυγούστου του 2010, όταν με τον οπερατέρ της Nova, ήμασταν το μοναδικό τηλεοπτικό συνεργείο που περίμενε τον Φουστέρ και η αλήθεια είναι πως με βοήθησε το google images για ν’ αναγνωρίσω την ευγενική φυσιογνωμία του, μέσα στην κίτρινη φανέλα της Βιγιαρεάλ. Σήμερα, όταν γκουγκλάρω ξανά «David Fuster» εμφανίζεται αυτό (pic) και μοιάζει να σαν ένα τυχαίο, αλλά απόλυτα πετυχημένο παζλ στιγμών και αναμνήσεων…
