Η προετοιμασία της εθνικής ομάδας ήταν δεδομένο πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο. Οι παίκτες είχαν υποχρεώσεις με τις ομάδες τους, το ίδιο και ο Φώτης Κατσικάρης, οι ημερομηνίες ήταν πολύ πιεστικές και τα τρία φιλικά με Τουρκία και Ιταλία που ακολούθησαν τις λίγες προπονήσεις που έγιναν, περισσότερο έδειξαν τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες της ομάδας, παρά την βοήθησαν να λύσει τα προβλήματα της.
Η δουλειά του ομοσπονδιακού τεχνικού είναι εξ ορισμού πολύ – πολύ δύσκολη. Εχει πολύ λίγο χρόνο – λιγότερο από όσο είχε στην διάθεση της η Ιταλία, ο βασικός μας αντίπαλος στον δρόμο προς το Ρίο – για να δώσει στοιχεία ταυτότητας στην συγκεκριμένη Εθνική Ελλάδος και ταυτόχρονα ένα παντελώς νέο μείγμα παικτών μετά την αποχώρηση βασικών στελεχών και την ενσωμάτωση νέων προσώπων.
Ο Φώτης Κατσικάρης κάνει φιλότιμη προσπάθεια να παρουσιάσει μια ομάδα που να δίνει απαντήσεις στις ανάγκες του international basketball χρησιμοποιώντας «εργαλεία» που έρχονται από άλλη ..τεχνολογία! Είναι φανερό ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι αυτή την στιγμή και η λύση, αλλά και το πρόβλημα της ομάδας διότι μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά δεν γίνεται να κάνει τα πάντα.
Το θέμα προφανώς δεν είναι οι ιδέες του κόουτς, αλλά το μπάσκετ που μπορούν να παίξουν αυτοί οι παίκτες με προετοιμασία ελαχίστων ημερών και απέναντι σε αντιπάλους όπως τους Ιταλούς που έχουν υψηλό κίνητρο, παίζουν στο γήπεδο τους και έχουν βρεθεί μαζί πολύ νωρίτερα από εμάς.
Θα πρέπει να σημειωθεί πως το γεγονός ότι ο Κατσικάρης βρίσκεται για τρίτη σεζόν στην Εθνική δεν βοηθάει την όλη προσπάθεια, διότι η ομάδα έχει διαφορετικό ρόστερ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια με αποτέλεσμα να είναι οφθαλμοφανές τόσο το πρόβλημα στα γκαρντ, όσο και το μπέρδεμα που υπάρχει στους ρόλους πάνω στο παρκέ.
Στα φιλικά παιχνίδια φάνηκε πως όταν η νέα ελληνική ομάδα είχε την ευκαιρία να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο ήταν αδύνατο να την σταματήσει ο αντίπαλος, πολλές φορές ακόμη και αν είχε φάουλ να δώσει. Από εκεί και πέρα, όμως, είχαμε θέματα σε βασικά κομμάτια του παιχνιδιού, όπως το 5 εναντίον 5, το ριμπάουντ και το χειρότερο όλων; Στην άμυνα!
Προφανώς ο κόουτς θα πρέπει άμεσα να πάρει κάποιες αποφάσεις σε ότι αφορά τα σχήματα που θα δώσουν μια σταθερή μορφή στην ομάδα. Το νούμερο ένα ερώτημα είναι τι θέση θα παίξει ο Γιάννης Αντετοκούμπο. Η πρώτη απόπειρα έγινε με την λογική να παίξει δίπλα στον Καλάθη σαν δεύτερος γκαρντ. Με δεδομένο, όμως, ότι και οι δύο αυτοί οι παίκτες δεν απειλούν έξω από την γραμμή των 6μ.75 είναι εύκολη απόφαση για τους αντιπάλους τους το να μην τους πιέσουν, να μείνουν δύο και τρία μέτρα μακριά τους με αποτέλεσμα να «μικραίνει» το γήπεδο και να μην υπάρχουν χώροι, για να κυκλοφορήσει η μπάλα.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Γιάννης είναι ο πιο χαρισματικός παίκτης που έχει σήμερα η εθνική ομάδα. Μιλάμε για ένα μελλοντικό ολ-σταρ. Πρέπει να παίξει λοιπόν και να «εκμεταλλευτούμε» ότι τον κάνει τόσο ιδιαίτερο! Το επόμενο βήμα είναι να βρεθούν γύρω τους οι κατάλληλοι συμπαίκτες και από την στιγμή που το δυνατό του σημείο είναι η διείσδυση και η δημιουργία προκύπτουν δύο συμπεράσματα:
1) Ο Γιάννης χρειάζεται δίπλα του σουτέρ, ώστε να «τιμωρούνται» οι βοήθειες που στέλνουν οι άμυνες για να αποφύγουν τα καρφώματα μετά το ρήγμα που δημιουργεί όταν περνάει τον προσωπικό του αντίπαλο.
2) Ο Γιάννης πρέπει να παίξει άσσος ή, τεσσάρι, ώστε να επιτίθεται από το κέντρο και κάθε βοήθεια που θα δίνει η άμυνα να της κοστίζει. Όσο αγωνίζεται σαν πλάγιος από την στιγμή μάλιστα που δεν έχουμε κλασσικούς σουτέρ γύρω του, η επίθεση στο μισό γήπεδο θα είναι πρόβλημα!
Το κακό για την Ελλάδα είναι ότι όσο ασχολείται με τα ζητήματα της στην επίθεση χάνει χρόνο από κάτι πολύ σημαντικό, την άμυνα της σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο. Η άμυνα είναι πρώτα θέμα διάθεσης και μετά έχει να κάνει με την τακτική. Οι παίκτες πρέπει να έχουν τη νοοτροπία να κερδίσουν κάθε μονομαχία, κάθε κατοχή και οι προπονητές πρέπει εμπράκτως να δείχνουν ότι εκτιμούν εκείνους που τα δίνουν όλα στον ανασταλτικό τομέα και ταυτόχρονα έχουν το υψηλό μπασκετικό πνευματικό επίπεδο ώστε να βλέπουν τι είναι αυτό που θέλει να κάνει ο αντίπαλος και να κάνουν ότι χρειάζεται για να το σταματήσουν!
Πρακτικά η μοναδική διέξοδος που έχει αυτή την στιγμή η ελληνική ομάδα είναι να ακολουθήσει την συνταγή της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ.
Τι έκαναν οι Αμερικάνοι μετά την οδυνηρή ήττα των σούπερ σταρ του ΝΒΑ στο παγκόσμιο του 2006 από την εθνική Ελλάδος; Αποφάσισαν ότι στο εξής θα έδιναν έμφαση στην επιθετική άμυνα, θα σκότωναν κάθε αντίπαλο με την πίεση και την αθλητικότητα τους, έτσι ώστε να ξεπεράσουν το πρόβλημα που τους δημιουργούσε η έλλειψη συνεργασιών στην επίθεση και των ομαδικών τακτικών στην άμυνα απέναντι σε ομάδες που ήταν πολλά χρόνια μαζί.
Το αποτέλεσμα της αλλαγής νοοτροπίας των Αμερικανών και της νέας τακτικής που ακολούθησε από τότε ο Σιζέφσκι το ξέρουμε όλοι. Δέκα χρόνια μετά οι ΗΠΑ δεν έχουν γνωρίσει ήττα και μάλλον θα περάσει καιρός για να τους ξαναδούμε να χάνουν.
Προφανώς δεν είμαστε το ίδιο αθλητικοί με τους Αμερικανούς, ούτε μπορούμε να πιέσουμε σε όλο το γήπεδο επί 40 λεπτά, όπως δεν είμαστε και τόσο «αφελείς» όσο εκείνοι στα θέματα τακτικής. Από την άλλη μεριά όμως δεν γίνεται να «τρώμε» καλάθι μετά από κάθε σκριν στην μπάλα – όπως έγινε στο φιλικό με την Σερβία – ή, να επιμένουμε σε λύσεις που είναι μεν της μόδας (αλλαγές με τους ψηλούς να μαρκάρουν τους κοντούς), αλλά δεν μας ταιριάζουν γιατί εκθέτουν πολύτιμους παίκτες όπως είναι ο Μπουρούσης και ουσιαστικά τους ζητάμε να κάνουν κάτι που δεν μπορούν.
Συμπέρασμα: Η ελληνική ομάδα πρέπει να στραφεί στην άμυνα και να δώσει στον Αντετοκούμπο ένα συγκεκριμένο ρόλο τον οποίο θα αποδεχτεί ο ίδιος, θα τον μάθει και θα επιτρέψει πρώτα στον ίδιο και μετά στην ομάδα να αναπτυχθεί, να μεγαλώσει και να φτάσει ψηλά.