Η αλήθεια είναι ότι τα λιγοστά φιλικά της εθνικής ομάδας στο δρόμο για το προολυμπιακό τουρνουά του Τορίνο περισσότερο μπέρδεψαν τους φίλους του μπάσκετ παρά τους ξεκαθάρισαν τις δυνατότητες ενός συγκροτήματος που βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση αλλά και σε ένα μεταβατικό στάδιο! Αυτό δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό…Όπως επίσης δεν είναι κατ΄ανάγκη κακό ότι οι περισσότεροι φίλοι του μπάσκετ δεν περιμένουν πολλά αυτό το καλοκαίρι από την εθνική. Μετά από ένα σερί αποτυχιών με πολύ καλύτερα ρόστερ και την εθνική να μην έχει δει άσπρη μέρα από το 2009 ένα συγκρότημα που θα πάει στην Ιταλία χωρίς τους Σπανούλη, Πρίντεζη, Σλούκα, Παπανικολάου, Ζήση είναι λογική αυτή η συντηρητική προσέγγιση.
Εφόσον συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι τα προολυμπιακά τουρνουά δεν μας….πάνε πολύ και συνήθως μετατρέπονται σε….εθνικές καταστροφές, όπως το τελευταίο της Βενεζουέλας, γίνεται αντιληπτό ότι οι οιωνοί και οι προβλέψεις δεν είναι με το μέρος της εθνικής ομάδας. Παρότι από το 1987 μέχρι το 2009 διάνυσε μια διαδρομή γεμάτες με μοναδικές, για τα ελληνικά δεδομένα επιτυχίες, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ποτέ δεν ήταν το….φόρτε μας. Το 1996 η εθνική πήγε στην Ατλάντα αλλά χάρη στην κατάταξη του προηγούμενου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και όχι κάποιου προολυμπιακού τουρνουά. Σημειωτέον ότι το Ευρωμπάσκετ του 1995 έγινε στην Αθήνα οπότε υπήρχε κτυπητό πλεονέκτημα για την πρόκριση.
Το 2004 πήρε μέρος εξ’ οφιτσίου ως διοργανώτρια του τουρνουά και τέσσερα χρόνια αργότερα στην Κίνα πήγε αφού όμως χρειάστηκε να διοργανώσουμε εμείς μέσα σε έντονη κριτική το προολυμπιακό τουρνουά! Οπότε και οι τρεις προκρίσεις στην ιστορία είχαν ιδιομορφίες και διαφορές στον τρόπο πρόκρισης με την εθνική να αναζητά ένα προολυμπιακό που δεν θα γίνει στην Ελλάδα και θα καταφέρει να το ξεπεράσει ανώδυνα και επιτυχημένα.
Τελειώσαμε με τις παραδόσεις και με τους κακούς οιωνούς. Πάμε σε πιο ρεαλιστικά ζητήματα. Η εθνική ομάδα δεν έχει τον φυσικό της ηγέτη τα τελευταία χρόνια (Σπανούλης), τον πιο φορμαρισμένο έλληνα παίκτη τον τελευταίο χρόνο (Πρίντεζης) και δύο πολύτιμα εργαλεία (Σλούκας, Παπανικολάου). Για να γίνουν λίγο χειρότερα τα πράγματα έχασε και την εμπειρία- ωριμότητα του Ζήση. Η εύκολη προσέγγιση είναι να πούμε ότι υπάρχει ένα μεταβατικό στάδιο, να κουκουλώσουμε τυχόν αγωνιστικά προβλήματα, να τα μασκαρέψουμε και να τα κρύψουμε όπως κάνει η καπάτσα νύφη επικείμενης της επίσκεψης της πεθεράς στο σπίτι με τις….σκόνες! Αλλά η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά θα ίσχυαν αν η εθνική ομάδα είχε μπροστά της μια πολύ απαιτητική διοργάνωση επιπέδου Ευρωμπάσκετ ή παγκοσμίου πρωταθλήματος. Τότε, ναι, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το υλικό είναι ’’φτωχό’’, ότι λείπει η εμπειρία και ότι τέλος πάντων δεν περιμένουμε τίποτα.
Τώρα όμως μιλάμε για ένα ιδιότυπο μπασκετικό one night stand! Η εθνική πάει στο Τορίνο για να κερδίσει στην ουσία ένα παιχνίδι. Αυτό που λογικά θα δώσει με τους Ιταλούς για να πάρει το εισιτήριο πρόκρισης για το Ρίο. Ένα ματς-ένας τελικός- ένα βράδυ. Και όπως είναι γνωστό σε ένα παιχνίδι μπάσκετ τα πάντα μπορούν να συμβούν. Και οι Ιταλοί προέρχονται από χειμώνα που επιβάρυνε πολύ τους παίκτες τους, θα έχουν την υποστήριξη του κόσμου αλλά και το άγχος του φαβορί οπότε το σενάριο της συγκεκριμένης νύχτας μπορεί να γραφτεί με εξαιρετικά παράξενο τρόπο. Η εθνική έκανε μια fast food προετοιμασία αφού δεν υπήρχε χρόνος και ουσιαστικά οι παίκτες που συνεχίζουν δίπλα στον Φώτη Κατσικάρη είναι σαν να παίζουν δεύτερα…πλέι οφ μέσα στο κατακαλόκαιρο. Αντί λοιπόν να συζητάμε εντελώς άκαιρα αυτή τη στιγμή για το μέλλον και την εξέλιξη κάποιων παικτών ας το δούμε απλά, ρεαλιστικά και ολίγον καιροσκοπικά. Αυτή η νύχτα….μένει! Σε τελική ανάλυση λίγο πριν τραβηχτεί η αυλαία του προολυμπιακού ας γράψουμε και μια πικρή αλήθεια. Με την παλιά φρουρά μας και παίκτες με ονόματα βαριά σαν ιστορία πατώσαμε από το 2010 και εντεύθεν σε διαδοχικές αποτυχημένες προσπάθειες. Η ανανέωση ήταν μονόδρομος και είναι πια η μεγάλη ευκαιρία για το νέο αίμα μιας ομάδας να αποδείξει ότι ήρθε η ώρα του. Ιδού το Τορίνο, ιδού και το…πήδημα!