Αυθόρμητα το μυαλό ταξιδεύει σε εκείνο το πρωινό που το αεροδρόμιο των Βρυξελλών «βάφτηκε» με αίμα. Ειδικά τη στιγμή που το αεροπλάνο «ακουμπάει» στο διάδρομο του μεγαλύτερου αεροδρομίου του Βελγίου. Ένας κόμπος στο λαιμό. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν δημιουργείται από αίσθημα φόβου. Λύπη είναι για όλα όσα είχαν διαδραματιστεί στο χώρο αυτό. Το δράμα εκείνου το πρωινού το οποίο είχαμε ζήσει ως τηλεθεατές, βαραίνει το βήμα και την ανάσα μας.
Η διαδρομή από το αεροπλάνο έως την αίθουσα παραλαβής των αποσκευών είναι καλά καμουφλαρισμένη από την κανονικότητα ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού αεροδρομίου. Αλλά μόλις βγεις στην αίθουσα αφίξεων, τα πάντα αλλάζουν. Μία στρατικοποιημένη ζώνη ορθώνεται μπροστά. Η σύγχρονη μορφή πολέμου που βιώνει η “καρδιά” της Ευρώπης, επιβάλει την παρουσία στρατού στις αίθουσες και στις εισόδους και εξόδους του αεροδρομίου. Ακόμη και στους δρόμους, οι έλεγχοι θυμίζουν άλλες εποχές.
Χωρίς υπερβολή, στο μυαλό μας έρχεται (λόγω της πρόσφατης επίσκεψής μας στο Βερολίνο) το Checkpoint Charlie. Το πέρασμα από το Ανατολικό στο Δυτικό Βερολίνου, όπου οι έλεγχοι δοκίμαζαν τις ανθρώπινες αντοχές. Τώρα, αρκεί το βλέμμα των στρατιωτών για να αισθανθείς τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Τα μάτια λένε την αλήθεια. Πάντα. Και τώρα «φωνάζουν» για την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν μπορεί να χαλαρώσει δευτερόλεπτο ο στρατιώτης. Πρέπει να σε περάσει από τον αξονικό τομογράφο – βλέμμα του πριν σε αφήσει να συνεχίσεις. Πρέπει να δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας στους ταξιδιώτες και τους επισκέπτες του αεροδρομίου. Και να μην αφήσει πεδίο δράσης στους τρομοκράτες.
Όμως, επειδή οι κερκόπορτες θα υπάρχουν πάντα στη ζωή, ο κόμπος επιστρέφει στο λαιμό. Αυτή τη φορά ίσως να “αναβλύζει” και αίσθημα φόβου. Πατάμε το γκάζι και βάζουμε στην πλάτη μας το αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Στο ορίζοντα είναι ο δρόμος με τελικό προορισμό το Γκενκ. Όλα στη ζωή είναι δρόμος. Και η ζωή είναι γεμάτη στιγμές. Κάθε μία με τη δική της ιστορία, σωστή ή λάθος. Έντονοι προβληματισμοί μέχρι να επιστέψει η κανονικότητα στη ζωή μας. Συγχωρέστε μας…