Γίναμε όλοι μας Βέστερλο

 “Ευχή και κατάρα” είναι η ενασχόληση με το ρεπορτάζ μίας ομάδας των απαιτήσεων του Ολυμπιακού. Βλέπετε, η ευθύνη είναι μεγάλη. Αλλά, η κάλυψη όλων των δραστηριοτήτων του ποδοσφαιρικού τμήματος σου παρέχει τη δυνατότητα να γνωρίσεις μέρη της γης, τα οποία ουδέποτε θα είχες την ευκαιρία να επισκεφτείς.
       
Πόλεις, αθλητικά κέντρα και ποδοσφαιρικά γήπεδα ομάδων με μεγάλη παράδοση και βαριά φανέλα, αλλά και άλλων, όχι ιδιαιτέρως γνωστών. Συνήθως, θα περάσεις το κατώφλι των μικρομεσαίων ομάδων και πολύ γρήγορα θα αναμένεις τον επόμενο προορισμό.
       
Αλλά επειδή τον κανόνα τον επιβεβαιώνουν οι εξαιρέσεις, θα μας επιτρέψετε να σας μιλήσουμε για όλα όσα ζήσαμε στο «Ετ Κάουπγε», μετά το τελευταίο σφύριγμα του φιλικού αγώνα της Βέστερλο με τον Ολυμπιακό. Ναι, το γήπεδο «Ετ Κάουπγε» δε σας λέει τίποτα. Όπως τίποτα δεν έλεγε και σε εμάς έως και το βράδυ της 13η Ιουλίου του 2016.
       
Όταν εγκαταλείψαμε τη θέση μας στον αγωνιστικό χώρο, εκεί δίπλα από τον πάγκο των «ερυθρόλευκων» και μπήκαμε στην αίθουσα Τύπου μίας ομάδας ενός βελγικού χωριού 2.500 κατοίκων, η οποία μετέχει στην πρώτη κατηγορία του βελγικού πρωταθλήματος.
       
Οι χώροι ήταν τακτοποιημένοι. Απολύτως λογικό για το Βέλγιο, ακόμη και για τη Βέστερλο. Όμως, η μεγάλη έκπληξη, μας δημιουργήθηκε όταν οι άνθρωποι που ήταν υπεύθυνοι για το χώρο, “έπεσαν” πάνω μας και με κρητική φιλοξενία, μας βομβάρδιζαν με ερωτήματα: «Θέλετε να πιείτε κάτι; Οτιδήποτε; Να σας φέρουμε να φάτε; Είστε καλά; Χρειάζεστε κάτι;».
       
Κουβέντα στην κουβέντα με έναν μεσήλικα κύριο και μία συνομήλικη  κυρία, ανακαλύψαμε το «θαύμα» της Βέστερλο. Ή καλύτερα καταλάβαμε πως μία ομάδα που εδρεύει σε ένα χωριό, επιβιώνει στην κορυφαία επαγγελματική κατηγορία. Οι κάτοικοί του την έχουν αγκαλιάσει και αρκετοί από αυτούς προσφέρουν εθελοντική εργασία.
       
«Το κάνουμε από την καρδιά μας», μας λένε χαρακτηριστικά και μας κοιτάζουν στα μάτια. Ενδιαφέρονται να μάθουν για την Ελλάδα και τα προβλήματά μας. Μας ζητάνε να είμαστε αισιόδοξοι για την επόμενη ημέρα στη χώρα μας. Μας αγκαλιάζουν σαν τον συγγενή που αποχαιρετάει έναν δικό του άνθρωπο ο οποίος φεύγει μακριά.
       
Ναι, μέσα σε λίγη ώρα γίναμε «οικογένεια». Και επειδή θέλανε να θυμόμαστε για πάντα αυτή τη συνάντηση –διότι ουδείς γνωρίζει πότε και αν θα ανταμώσουμε ξανά- ο μεσήλικας Βέλγος ανέβηκε σε ένα τραπέζι για να ξεκρεμάσει το μοναδικό κασκόλ της Βέστερλο που κοσμούσε την αίθουσα Τύπου, προκειμένου να μας το χαρίσει.
       
Από τη ζεστασιά αυτών των ανθρώπων στη μέση του πουθενά –για την ακρίβεια σε ένα χωριό του Βελγίου- αισθανθήκαμε τόσο γεμάτοι. Ευσυγκίνητοι δεν είμαστε, αλλά «λυγίσαμε». Και είπαμε αντίο, έχοντας έναν κόμπο στο λαιμό. Δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Άλλωστε, γίναμε όλοι μας Βέστερλο. Εις το επανιδείν…