Η μπασκετική πιάτσα το είχε τούμπανο και οι υπεύθυνοι του επαγγελματικού μπάσκετ κρυφό …καμάρι πως οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Κηφισιάς δεν είχαν σκοπό να κατεβάσουν την ομάδα τους για τέταρτη χρονιά στην Α1. Τελικά η φήμη αποδείχθηκε ωμή πραγματικότητα και την Παρασκευή 29 Ιουλίου ενημερώθηκε και τυπικά ο ΕΣΑΚΕ. Και πάλι καλά να λέμε που επισημοποίησαν τις προθέσεις τους στο τέλος Ιουλίου, διότι στο παρελθόν έχουμε ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις με ΚΑΕ που περίμεναν να πιάσει Σεπτέμβριος για να ξεκαθαρίσουν τι θα κάνουν και να βρεθεί στη συνέχεια, μέσα στον ελάχιστο χρόνο που απέμενε ως την έναρξη του πρωταθλήματος η ομάδα που θα τους αντικαθιστούσε στην επαγγελματική κατηγορία.
Κάθε καλοκαίρι, τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε την ίδια κατάσταση από την Α1 ως τα τοπικά πρωταθλήματα. Φέτος δεν έγινε εξαίρεση. Ο Φάρος ανέβηκε «αγωνιστικά» στην κορυφαία κατηγορία, πίσω από την Κύμη, αλλά δεν δήλωσε συμμετοχή. Την θέση του πήρε ο Προμηθέας Πατρών καθώς ο σύλλογος του Κερατσινίου έκρινε ότι δεν είχε τις δυνατότητες ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μεγάλης κατηγορίας.
Τι απέγινε ο Φάρος μετά την ανακοίνωση της αδυναμίας του να παίξει στην Α1; Δήλωσε την πρόθεση του να παραμείνει στην Α2, προχώρησε σε μια σειρά από ανανεώσεις και υπογραφές αξιόλογων παικτών που είναι δεδομένο ότι θα βάλουν την ομάδα ανάμεσα στις υποψήφιες για την άνοδο και την ερχόμενη σεζόν.
Το πως γίνεται να μην δέχεται μια ομάδα να παίξει στην Α1 και ταυτόχρονα να φτιάχνει ρόστερ για να πάρει το πρωτάθλημα στην Α2 δεν είναι εύκολο να το καταλάβει ο μέσος φίλαθλος. Το ίδιο δύσκολο είναι και το να γίνει κατανοητό, γιατί μια ομάδα που φεύγει οικειοθελώς από την Α1 θα πρέπει να πέσει στην Β’ Εθνική και όχι στο Δ’ τοπικό της ένωσης που ανήκει.
Στην εποχή που δεν υπάρχουν γενικώς λεφτά και οι πάντες είναι όχι απλά υποψιασμένοι, αλλά βγάζουν συμπεράσματα χωρίς να έχουν τίποτα χειροπιαστό στα χέρια τους, υπάρχει μόνο ένα ερώτημα: Για ποιο λόγο να επιτρέπει το μπάσκετ σαν χώρος το να απαξιώνονται τα πρωταθλήματα και να υπάρχει η δυνατότητα να γίνονται δοσοληψίες με τις κατηγορίες;
Από την στιγμή που είναι δεδομένο ότι κάθε καλοκαίρι κάποιες ομάδες θα διαλυθούν, θα έπρεπε η νομοθεσία να μην αφήνει τίποτα στην τύχη και να υπάρχουν ξεκάθαροι, αυστηροί κανόνες που να μην επιδέχονται ερμηνείες κατά το δοκούν.
Αν ήταν δεδομένο πως οι ομάδες που αποχωρούν από τα πρωταθλήματα στα οποία αγωνίζονται θα είναι υποχρεωτικό να κάνουν επανεκκίνηση από το μηδέν, τότε θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να παίρνει ο κάθε παράγοντας την απόφαση να υποβιβαστεί μόνο και μόνο για να ξεχρεώσει.
Αν ο ΕΣΑΚΕ, που υποτίθεται ότι διοργανώνει ένα πρωτάθλημα μεταξύ επαγγελματικών ομάδων μπάσκετ οι οποίες μάλιστα είναι ανώνυμες εταιρείες, επέβαλε συγκεκριμένες προδιαγραφές για τις ΚΑΕ που έχουν δικαίωμα συμμετοχής, τότε θα ήταν ξεκάθαρο ποιοι έχουν θέση και ποιοι αδυνατούν εξορισμού να συμμετάσχουν.
Σε μια επαγγελματική λίγκα το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι μόνο το πρόσκαιρο αγωνιστικό αποτέλεσμα. Για να επιβιώσει μια ΚΑΕ στην Α1 παίζουν ρόλο και άλλα πράγματα, που είναι εξίσου σπουδαία, αν όχι σπουδαιότερα, διαφορετικά είναι θέμα χρόνου η κόπωση εκείνων που σέρνουν το κάρο στην λάσπη και αμέσως μετά η διάλυση. Παράδειγμα υποχρεωτικών κριτηρίων συμμετοχής στην Α1:
1) Ο αριθμός των εισιτηρίων που κόβει κάθε ομάδα, το πόσο κόσμο έχει το γήπεδο της, το πόσα εισιτήρια διαρκείας μπορεί να διαθέσει, το ποιες ενέργειες κάνει για να έχει φιλάθλους στην κερκίδα της. Για ποιο λόγο να είναι στην Α1 μια ΚΑΕ που δεν έχει μέσο όρο 1000 εισιτήρια στο κάθε εντός έδρας παιχνίδι της;
2) Η λίγκα και η κάθε ΚΑΕ οφείλει να ασχοληθεί με την διαφήμιση του πρωταθλήματος, την ανάπτυξη του και τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσουν όλα τα μέλη της, ώστε να μην γίνονται οι αγώνες μπροστά σε άδειες κερκίδες. Παράδειγμα: Όλες οι ΚΑΕ πρέπει να δημιουργήσουν ξεχωριστές οικογενειακές και μαθητικές κερκίδες με προσκλήσεις και προνομιακές τιμές εισιτηρίων και ν’ ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι.
3) Το γήπεδο στο οποίο αγωνίζεται πρέπει να έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές. Πόσους θεατές μπορεί να φιλοξενήσει, πόσο ασφαλές είναι, τι υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει, κατά πόσο μπορεί να γίνει αξιοπρεπής τηλεοπτική μετάδοση από τους χώρους που διαθέτει.
4) Σε μια πιο προχωρημένη επαγγελματική λογική το κάθε γήπεδο στην Α1 πρέπει να διαμορφωθεί έτσι ώστε να μπορεί η ΚΑΕ να προσφέρει ανταποδοτικές υπηρεσίες στους χορηγούς της (από σουίτες μέχρι σαλόνια και χώρους δεξιώσεων)
5) Οι οικονομικές εγγυήσεις που μπορεί να δώσει ότι θα τηρήσει τις όποιες συμφωνίες υπογράφει με παίκτες, προπονητές κ.λ.π Όταν υπάρχει δημοσιευμένο (αντικειμενικό και αληθινό ) πλάνο για το σύνολο των αναμενόμενων ετήσιων εσόδων πριν την έναρξη της σεζόν, τότε μπορείς και να προϋπολογίσεις που θα δώσεις τα χρήματα.
6) Το να διατηρεί ομάδες παίδων και εφήβων που συμμετέχουν στα αντίστοιχα πρωταθλήματα, ώστε να εξασφαλίζεται κατά το δυνατόν η συνέχεια του αθλήματος και να επενδύονται χρήματα στην παραγωγική διαδικασία.
Θα μπορούσαν να μπουν πάνω στο τραπέζι και άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα τα γεωγραφικά κριτήρια, το πόσες επαγγελματικές ομάδες αντέχει να συντηρήσει μία πόλη, η πολιτική για την αντιμετώπιση φαινομένων βίας, ο έλεγχος της ταυτότητας και των προθέσεων των διοικούντων των ΚΑΕ πριν τους δοθεί το δικαίωμα να μπουν στο πρωτάθλημα και να το επηρεάσουν με την στάση τους.
Σύμφωνοι, δεν υπάρχουν πια λεφτά στο ελληνικό μπάσκετ. Οι κανόνες και η οργάνωση, όμως, μπορούν να το κάνουν καλύτερο και δεν κοστίζουν χρήματα. Είναι ευκαιρία να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, να πάνε στο καλό τα λαμόγια και να μείνουν εκείνοι που αγαπούν το μπάσκετ σαν παιχνίδι, όσοι αντιλαμβάνονται την δυναμική του και έχουν όραμα για το μέλλον. Αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται και εδώ…