Ο Μανώλης Βογιατζάκης γράφει στο blog του για τον τρόπο που κατάφερε να προκριθεί η Ένωση στον τελικό του κυπέλλου, απέναντι στον Ολυμπιακό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από το φινάλε του α’ ημιτελικού στο Γ. Καραϊσκάκης, ήταν δεδομένο ότι η ΑΕΚ είχε αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα έναντι του Ολυμπιακού για την πρόκριση στον τελικό κυπέλλου. Στη ρεβάνς, το ζητούμενο ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα διαχειρίζονταν οι “κιτρινόμαυροι” το υπέρ τους αποτέλεσμα για να συνδυάσουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Δηλαδή την πρόκριση με μια ακόμα νίκη, μπροστά σε 40 χιλιάδες φίλους της ομάδας. Το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε η Ένωση είναι ότι είχε ως πρωταρχικό στόχο να …πατήσει πάνω στο σκορ του α’ ημιτελικού, ώστε να πετύχει τον στόχο της πρόκρισης και όχι να νικήσει ξανά τον Ολυμπιακό. Τουλάχιστον αυτή η εικόνα έμεινε σ’ εμάς.
Οι ποδοσφαιριστές του Χιμένεθ θα μπορούσαν να μην έχουν ζήσει όλο αυτό το “θρίλερ” στο φινάλε, αν στο α’ ημίχρονο είχαν εκμεταλλευθεί τα σημαντικά κενά στην άμυνα των φιλοξενούμενων και το γεγονός ότι – όπως ήταν αναμενόμενο – οι παίκτες του Λεμονή επρόκειτο να ρισκάρουν για να επιστρέψουν στο παιχνίδι της πρόκρισης. Εκτός απ’ τον Αραούχο ελάχιστοι κατάφεραν να ανταπεξέλθουν και να θέσουν ως προτεραιότητα στη σκέψη τους τη νίκη και όχι την πρόκριση. Η ΑΕΚ έδειξε να βολεύεται μ’ αυτό το “σβηστό” 0-0, αφήνοντας τον χρόνο να κυλάει, δίχως να γίνεται όσο απειλητική θα έπρεπε μέσα στην έδρα της, απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο και μάλιστα με τον κόσμο να δίνει βροντερό παρών στις εξέδρες.
Γι’ αυτό και στο τέλος παραλίγο να το πληρώσει. Αρκούσε μόλις ένα λάθος, στο τελευταίο δεκάλεπτο για να αλλάξουν οι ισορροπίες στο σκορ και να προκληθεί πανικός στην αμυντική λειτουργία της Ένωσης. Αλήθεια μέτρησε κάποιος πόσα λάθη έκαναν οι “κιτρινόμαυροι” απ’ τη στιγμή που σκόραρε ο Ρομαό, μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του Σιδηρόπουλου; Το χειρότερο απ’ όλα ήταν η οπισθοχώρηση στον αγωνιστικό χώρο από το 70′ και μετά, η οποία είχε ως συνέπεια να πάρει μέτρα ο Ολυμπιακός στο γήπεδο και να πιέσει για την ανατροπή.
Για τον Δικέφαλο βέβαια μένει το “τέλος καλό, όλα καλά”, από τη στιγμή που επιτεύχθηκε ο στόχος της πρόκρισης στον τελικό. Ελάχιστοι άλλωστε θα θυμούνται τον δρόμο προς τον τελικό, σε περίπτωση που η Ένωση καταφέρει να αναδειχθεί κυπελλούχος για 2η σερί χρονιά. Συμφωνούμε απόλυτα ότι αυτό ήταν το ζητούμενο, αλλά για μια ομάδα επιπέδου ΑΕΚ κανονικά δε θα έπρεπε να είναι αρκετό. Όπως και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί στο φινάλε θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί απ’ τη στιγμή που είχε προηγηθεί μια εντός έδρας ήττα. Η ένταση όμως και η πίεση των ποδοσφαιριστών εκείνη τη στιγμή είναι τέτοια που δεν επιτρέπει καθαρές σκέψεις. Γνωρίζουν άλλωστε καλύτερα απ’ τον καθένα ότι μόνο με την κατάκτηση του τροπαίου θα έχουν πετύχει τον στόχο τους.
Υ.Γ: Για τον Ανέστη είναι λάθος να μένει στον κόσμο η τελευταία εικόνα της αποβολής, αφού ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ ήταν εξαιρετικός και με την εμφάνισή του κράτησε όρθια την Ένωση στη “μάχη” της πρόκρισης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ