Η Τενερίφη τα κατάφερε απέναντι στη Βενέτσια και ο τελικός του πρώτου Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία του μπάσκετ θα είναι μεταξύ των Ισπανών και της Μπάνβιτ, που στον πρώτο ημιτελικό επικράτησε της Μονακό, σε ένα παιχνίδι γεμάτο σασπένς.
Ο Γιώργος Μπόγρης ήταν από τους κορυφαίους για την ομάδα του τελείωσε το ματς με 10 πόντους και 4 ριμπάουντ “Θέλω να γυρίσω εδώ σε δέκα χρόνια με κοιλιά και να κάνουμε επέτειο του πρώτου Τσάμπιονς Λιγκ” δήλωσε στο μικρόφωνο της nova λίγα λεπτά μετά την πρόκριση στον τελικό.
Εξαιρετικός ο Μπόγρης, MVP όμως, ο κόσμος της Τενερίφης! Εκπληκτική ατμόσφαιρα γεμάτη μπάσκετ, με φωνές με τραγούδια, χωρίς βρισιές (σ.σ. κάτι λίγες έφαγε ο Αναστόπουλος μόνο που σφύραγε).
Υπάρχουν και μπασκετικά συμπερίσματα από την πρώτη μερα του φάιναλ φορ στην Τενερίφη. Ποια είναι αυτά; Ότι ακόμα το μπάσκετ που είναι πιο έξυπνο μπορεί να κερδίσει το μπάσκετ που μόνο τρέχει και πηδάει (προσέξτε μόνο που τρέχει και πηδάει). Η Μονακό έφτασε στο φάιναλ φορ χάρη στην αθλητικότητά της και τίποτε άλλο. Η Μπάνβιτ όμως, την έβαλε να σκεφτεί κι εκεί οι Γάλλοι χάθηκαν. Το ένας εναντίον όλων δύσκολα κερδίζει στο μπάσκετ. Η Μπάνβιτ δίκαια πήρε πρώτη το εισιτήριο του μεγάλου αγώνα, όπως δίκαια πήρε και η Τενερίφη το δεύτερο.
Οι Ισπανοί έπαιξαν άμυνα με σκοπό να σταματήσουν τα όπλα των Βενετσιάνων. Ο Πέριτς χάθηκε σε σύνθετες άμυνες, ο Μπράμος έδειχνε τον δρόμο στο πρώτο μέρος, αλλά κανείς δεν τον ακολουθούσε και μετά… ξενέρωσε. Ο εκνευρισμός κυριάρχησε όταν η μπάλα δεν έμπενε στο καλάθι και παρά του ότι οι Ιταλοί έπαιξαν σπουδαία άμυνα στο τελευταίο δεκάλεπτο (δέχθηκαν μόλις 11 πόντους) ποτέ δεν γύρισαν το παιχνίδι και ποτέ δεν άγχωσαν τον Μπόγρη και τους φίλους του.