Το κυρίαρχο συναίσθημα που υπάρχει μετά τα όσα ζήσαμε στον τελικό – ντροπή του Πανθεσσαλικού σταδίου είναι η απογοήτευση. Για οτιδήποτε μπορεί έχει σχέση με τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, η οποία μόνο στην Ελλάδα δεν αποτελεί γιορτή, αλλά πόλεμο. Αλήθεια, αν κάποιος αγαπάει πραγματικά το ποδόσφαιρο, πως είναι δυνατόν να προτάσσει στη σκέψη του το αγωνιστικό κομμάτι, τη στιγμή που έχουν προηγηθεί μάχες σώμα με σώμα, από “δολοφόνους” που στο ένα χέρι κρατούσαν το …εισιτήριο και στο άλλο μαχαίρια, λοστούς, στιλέτα και καδρόνια; Ακόμα και να ουρούν υπερήφανα το …θήραμά τους είδαμε σε κάποιες φωτογραφίες.
Δεν φταίνε όμως αυτοί που βρέθηκαν στη μεγαλύτερη γιορτή του ελληνικού ποδόσφαιρου. Υπεύθυνοι είναι όσοι έδωσαν άδεια για να γίνει ο τελικός σε ένα τόσο ακατάλληλο γήπεδο, αλλά και οι δύο ομάδες που αποδείχθηκαν ανίκανες να μοιράσουν μόλις 8538 εισιτήρια (τόσα τους αναλογούσαν) σε φιλάθλους και όχι σε “στρατούς”. Αυτούς ήθελαν κι αυτούς είχαν στο πλευρό τους. Ας τους χαίρονται λοιπόν. Συγγνώμη αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να μπεις καν στη διαδικασία να μετρήσεις πόσα έκανε ο ένας και πόσα ο άλλος. Δε μπαίνει στη ζυγαριά η καφρίλα. Τουλάχιστον δτη δική μας σκέψη. Όντως όμως, όπως αποδείχθηκε, η ΑΕΚ μοίρασε τα εισιτήριά της σε περισσότερες οικογένειες, γι’ αυτό και πολλοί αποχώρησαν πριν καν αρχίσει ο τελικός της ντροπής. Ήταν ξεκάθαρο άλλωστε απ’ το γεγονός ότι στις εξέδρες οι “κιτρινόμαυροι” ήταν λιγότεροι από τους υπεράριθμους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Δεν άντεξε ο κόσμος την αλητεία και καλά έκανε.
Προσέξτε, για να μην παρεξηγηθούμε. Όλα τα παραπάνω δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των οπαδών των δύο ομάδων που βρέθηκαν στο Πανθεσσαλικό στάδιο. Σε καμία περίπτωση. Ίσα -ίσα, εκτός απ’ αυτούς που αρνήθηκαν να συμμετέχουν στον τελικό – παρωδία κι έφυγαν κατά τη διάρκεια των …μαχών, υπήρχαν και πολλοί που πήγαν στον Βόλο, με μοναδικό σκοπό να υποστηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα με τη φωνή και το τραγούδι τους. Σ’ αυτούς αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
Πάμε τώρα και στο αγωνιστικό κομμάτι. Σε έναν τελικό – παρωδία, αυτό δεν θα μπορούσε να διαφέρει και πολύ. Είχαμε την εντύπωση ότι ο αγώνας θα κριθεί στις μάχες της μεσαίας γραμμής. Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη, αφού οι δύο ομάδες μάχονταν για το ποια θα κάνει τα περισσότερα λάθη. Είναι ξεκάθαρο ότι ο νικητής κρίθηκε από το γκολ – οφσάιντ του Ενρίκε οκτώ λεπτά πριν τη συμπλήρωση των 90′. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε στο χρονικό διάστημα που απέμενε, αν δε μετρούσε το γκολ της νίκης του ΠΑΟΚ. Ίσως οι Θεσσαλονικείς να πετύχαιναν κάποιο άλλο γκολ, ίσως η ΑΕΚ να ήταν πιο τυχερή, ίσως μία απ’ τις δύο ομάδες να νικούσε στην παράταση ή να φτάναμε στη διαδικασία των πέναλτι. Ίσως… Δε θα το μάθουμε ποτέ, γιατί κάποιος …Καλφόγλου, βοηθός διαιτητή, έτσι το αποφάσισε. Μπράβο του πάντως που στα πρώτα λεπτά του τελικού κατάφερε και είδε ότι τα δάχτυλα του ποδιού του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου ήταν εκτεθειμένα πίσω από την άμυνα του ΠΑΟΚ. Λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι ότι και στις δύο φάσεις, ο βοηθός βρίσκεται στη σωστή θέση.
Και με την ευκαιρία, μια και αναφερθήκαμε στον Χριστοδουλόπουλο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι μαζί με τον Βράνιες ήταν οι μοναδικοί που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και έδειξαν να κατανοούν πως στο παιχνίδι αυτό κρινόταν ένας τίτλος. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν κατώτεροι του αναμενομένου. Υπήρχαν στιγμές που ο Λάζαρος έδινε την εντύπωση ότι προσπαθεί να πάρει “μόνος” του τη νίκη, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Η ΑΕΚ έκανε ένα από τα χειρότερα φετινά της παιχνίδια, με αμέτρητα λάθη σε όλες τις γραμμές και το γεγονός ότι είχε ανάλογη αγωνιστική εικόνα ο ΠΑΟΚ, ήταν ο λόγος για τον οποίο παρακολουθήσαμε ένα τόσο κακό θέαμα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάντως δικαιώνεται απόλυτα η ΕΠΟ, η οποία στην ανακοίνωσή της, προπαραμονή του τελικού, κατέληγε με τη φράση “Είμαστε βέβαιοι ότι ο τελικός θα γράψει ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο”! Όντως έγραψε ιστορία. Τα συμπεράσματα δικά σας…