Τελικός κυπέλλων μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ, πόλο σε συνθήκες ζούγκλας. Τελευταία εικόνα, "τα βραχιόλια" του Πάνου Καμμένου. Γράφει ο Χρήστος Καούρης.
Απόγευμα της περασμένης Πέμπτης ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος έκανε τις γνωστές πια σε όλους χειρονομίες σε οπαδούς του Ολυμπιακού. Το πρωί της επόμενης, δικαιολογήθηκε, αναφέροντας στον sportfm 94.6 πως «… έβριζαν από την πρώτη στιγμή την οικογένειά μου, την αδερφή μου Αλεξία (σ.σ. που είναι προπονήτρια της Βουλιαγμένης) και εμένα. Κι όλα αυτά μπροστά στον 11χρονο γιο μου». Και η ζωή συνεχίζεται, αφού καταφέραμε ως ελληνικός αθλητισμός να αμαυρώσουμε άλλο ένα κορυφαίο αθλητικό γεγονός, μετά τους τελικούς του κυπέλλου σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο και τον τελευταίο τελικό της Volleyleague. 
Σχωράτε με, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα των συμβάντων στο κλειστό της Λαιμού δεν ήταν οι χειρονομίες του Καμμένου. Ήταν άλλη μία νομιμοποίηση της ανομίας εν τη παρουσία μέλους της συγκυβέρνησης. Δεν έχει το παραμικρό νόημα η συζήτηση περί ηθικής, ανθρώπινης ή όχι αντίδρασης μπροστά στον ορυμαγδό του εμετού από αυτούς που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «ϋπέροχο κόσμο». 
Η ηθική είναι η πολυτέλεια της κοινωνίας. Οι νόμοι, το θεμέλιο της. Όταν οι τελευταίοι εξευτελίζονται, η ηθική εκδίδεται στο πεζοδρόμιο της πολιτικής πορνείας, δικαιολογία των καιροσκόπων και αποκούμπι των απελπισμένων. 
Τα γεγονότα είναι κρυστάλλινα: υπήρξε εισβολή οπαδών , οι οποίοι απέσπασαν με βία από δύο υπαλλήλους τα μέσα με τα οποία γινόταν η είσοδος των θεατών στον χώρο. Τα συμφωνηθέντα μεταξύ ομάδων, ομοσπονδίας και αστυνομίας παραβιάστηκαν. Τα έντρομα Χόμπιτ της Βουλιαγμένης που πήγαν να δουν πόλο, άμαθα από όλα αυτά, έτρεχαν μπροστά στην παρέλαση των ορκ. Στην κερκίδα έτυχε να βρισκόταν ένα εξέχων μέλος της κυβέρνησης, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δεν χάνει ευκαιρία να φωτογραφίζεται με πολεμική περιβολή και συχνά πυκνά να επιδίδεται σε κούφια επικίνδυνους και επικίνδυνα κούφιους λεκτικούς λεονταρισμούς απευθυνόμενους στους γειτονικούς «εχθρούς». 
Παρουσία λοιπόν του Πάνου Καμμένου, υβρίστηκαν για άλλη μια φορά σκαιότατα αθλητές, προπονητές, φίλαθλοι και απειλήθηκαν σοβαρά επεισόδια. Θα περίμενε κανείς ο πονηρός πολιτικός ανήρ να εκμεταλλευτεί την συγκυρία: δεν είχε περάσει άλλωστε ούτε μια εβδομάδα από τα μαχαιρώματα στην αερογέφυρα του Πανθεσσαλικού, με την αστυνομία της συγκυβέρνησης Καμμένου να παρακολουθεί ανήμπορη. Που θα έβρισκε καλύτερη ευκαιρία ο παντοδύναμος πολιτικός να δείξει την σιδερένια πυγμή και την αδάμαστη θέληση του; να μοστράρει, έστω ευκαιριακά, ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του; 
Σηκώνεται από την κερκίδα, βρίσκει τον υπεύθυνο της Αστυνομίας και ενημερώνεται, ανακοινώνει πως αγώνας δεν πρόκειται να γίνει από τη στιγμή που υπήρξε εισβολή οπαδών, κάνει όσα τηλέφωνα χρειαστεί προκειμένου οι παρανομούντες να περάσουν από το τμήμα για τα περαιτέρω, αναζητεί θεσμικές ευθύνες ομοσπονδίας και ομάδων και σε συνεργασία με τον υφυπουργό Αθλητισμού κατευθύνει τις ανάλογες ποινές. 
Φυσικά, όλα αυτά έγινα, σε κάποιο μακρινό γαλαξία, πολύ, πολύ μακριά.
Αντ΄ αυτού, ο γίγαντας Καμμένος προέτεινε το μεσαίο δάχτυλο και λίγο αργότερα προχώρησε σε περισσότερο ευφάνταστες κινήσεις, δείχνοντας τους «τα βραχιόλια», δηλαδή τις χειροπέδες που τους περίμεναν. Πέρασε ένα ωραιότατο δίωρο ως αποδέκτης του οχετού της κερκίδας, είδε πως περνάει τα ντέρμπι η αδερφή του και αποχώρησε για να συνεχίσει το κοινωφελές του έργο, φροντίζοντας την επόμενη ημέρα να δικαιολογηθεί γιατί…άνθρωπος είναι και αυτός βρε αδερφέ, δεν αντέξε. Κατά τα άλλα, Ντρούγκου ντρούγκου ντρουγκ ντρουγκ ντρουγκ, τα βραχιόλια του βροντούν και πάμε παρακάτω καθότι έχουμε και μια χώρα να σώσουμε. 
Η συγγνώμη, ακόμη αναζητείται. 
Συγγνώμη, όχι για τις χειρονομίες, αλλά για την ανικανότητα, τη δική του και των ομοίων του. Συγγνώμη, όχι στους ψηφοφόρους και την κοινή γνώμη, αλλά στην Αλεξία Καμμένου, που είναι υποχρεωμένη να δουλεύει σε συνθήκες ζούγκλας. Στα κορίτσια του Ολυμπιακού που αποθεώνουν τον «υπέροχο κόσμο», αφού δεν έχουν δει τέτοιο χωρίς εισαγωγικά, όχι στην Ελλάδα τουλάχιστον. 
Συγγνώμη σε όλους τους επαγγελματίες του αθλητισμού που βιώνουν σε εβδομαδιαία βάση αυτό που ο υπουργός Άμυνας έζησε σε ετήσια. Αθλητές, προπονητές, φιλάθλους, δημοσιογράφους, υπαλλήλους, τεχνικούς. 
Συγγνώμη, που τους έδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο πως ελπίδα δεν υπάρχει. Πως ο μοναδικός τρόπος να επιζήσεις στο σημερινό αθλητικό ελληνικό ενδιαίτημα είναι να το βουλώνεις, εκτός κι αν είσαι από αυτούς που μπορούν να υψώνουν το μεσαίο δάχτυλο με την άνεση της προσωπικής σου φρουράς. 
ΥΓ. Αναλυτικό ρεπορτάζ και σχόλια για το τι συνέβη στο κολυμβητήριο του Λαιμού μπορείτε να διαβάσετε εδώ, εδώ και εδώ από την εξαιρετική συνάδελφο Αργυρώ Γιαννουδάκη. 

TAGS
The Experts