Υπάρχει λοιπόν ένα προϊόν που αγαπάει όλος ο κόσμος και που ο ίδιος κόσμος αγαπάει να μισεί. Το ελληνικό ποδόσφαιρο. Άπαντες έχουν άποψη γι΄αυτό το προϊόν και άπαντες ξορκίζουν το “κακό” από τη στιγμή που το όποιο κακό δε συνάδει με τα θέλω, τα πιστεύω και το συμφέρον μας.
Φυσικά είναι ίδιον του λαού μας πως για όλα φταίνε οι άλλοι. Όσο πιο σύντομα το πάρουμε απόφαση ότι δεν θα κάνουμε ανακύκλωση, ότι δεν θα αγαπάμε όλους τους ξένους, ότι δεν πρέπει να πηγαίνει μπροστά ο γείτονας, ότι πρέπει να κλέψουμε το κράτος γιατί μας κλέβει κι αυτό, ότι δεν πρέπει να προσφέρουμε τίποτα στην κοινωνία μας γιατί έτσι μας αρέσει, ότι πρέπει “εγώ” να παίρνω το πρωτάθλημα, τόσο πιο εύκολα θα διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία και ισορροπία.
Μια υγεία και ισορροπία που για μας που ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο έχει χαλάσει (και) αυτό το καλοκαίρι. Το πρωτάθλημα δεν ξεκίνησε στην ώρα του διότι ως Έλληνες με προσωπικά συμφέροντα και ισχυρές απόψεις δεν μπορούμε να μοιράσουμε (ούτε να χωρίσουμε) δυο γαϊδάρων άχυρα. Οι έννοιες συνεταιρισμός, συναίνεση, συνύπαρξη, συναγωνισμός φθίνουν μέρα με τη μέρα στο χώρο του λαοφιλέστερου αθλήματος.
Κι όμως πιστεύω ακράδαντα πως, παρά το γεγονός ότι φέτος έχει παρατραβήξει το σχοινί, την ύστατη ώρα θα μπει νερό στο κρασί και το πρωτάθλημα θα ξεκινήσει. Το προϊόν θα εκτεθεί στον κόσμο που περιμένει πως και πως. Αυτό το προϊόν λοιπόν έχει έναν μηχανισμό που αποτελείται από κάποια βασικά γρανάζια. Τους ποδοσφαιριστές.
Αν δεν υπήρχαν αυτοί, δε θα υπήρχαν παράγοντες, θεσμοί, ομοσπονδίες, φορείς, οργανισμοί, εργαζόμενοι στο χώρο που να τρώγονται μεταξύ τους. Αλήθεια! Τους ποδοσφαιριστές τους ρώτησε κανείς τί κάνουν τόσους μήνες;
Γνωρίζετε ότι υπάρχουν οκτώ ομάδες (Αστέρας Τρ., Ατρόμητος, Βέροια, Ηρακλής, Λεβαδειακός, Παναιτωλικός, Πλατανιάς, Ξάνθη) που έχουν να δώσουν επίσημο αγώνα από τις 17 Απριλίου; Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό σημαίνει πως δεν εξασκούν σωστά το επάγγελμά τους εδώ και πέντε μήνες; Αλήθεια με τί ασχολείται αυτή την “καυτή” εποχή το συνδικαλιστικό όργανο των ποδοσφαιριστών;
Ρώτησε κανείς τους αθλητές πόσο ψυχοφθόρο είναι το να “σκίζονται” όλο το καλοκαίρι για να απαξιώνεται το δικό τους επάγγελμα χωρίς καμία δική τους ευθύνη; Πώς νιώθουν που οι απαιτήσεις προς τους ίδιους θα είναι τεράστιες όταν ξεκινήσει το πρωτάθλημα κι ενώ η ψυχολογία τους αυτή τη στιγμή είναι το λιγότερο “μπερδεμένη”;
Τα κίνητρα, οι φιλοδοξίες τους και η θέλησή τους για το επάγγελμά τους φθίνουν κι αυτά μαζί με την συναίνεση όλων των φορέων που ευθύνονται για το “λουκέτο” στον βασιλιά των σπορ. Γνωρίζει κανείς πως οι γυμναστές πρέπει να καταστρώνουν νέα προγράμματα ώστε να διατηρούν φρέσκους τους παίκτες τους και να κρατούν την ψυχολογία τους σε ανεκτά επίπεδα;
Πρέπει λοιπόν οι ποδοσφαιριστές να βρουν έξτρα συμμάχους. Πρέπει να ανυψωθεί το ηθικό τους ώστε να είναι πανέτοιμοι όταν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Πρέπει εμείς ως δημοσιογράφοι να κάνουμε πράξη τα λόγια του Περικλή και να “…φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας” υπέρ των ποδοσφαιριστών. Να τους θυμόμαστε κι αυτούς που και που… Χωρίς νωθρότητα και χωρίς μαλθακότητα… Έτσι έκανε κι εκείνος μετά τον πρώτο Πελοποννησιακό πόλεμο για να ανυψώσει το ηθικό των Αθηναίων…