Λίγα δευτερόλεπτα πριν από την έναρξη της παράτασης στο Καραϊσκάκη, οι δύο σπουδαίοι Αργεντινοί του Ολυμπιακού βρίσκονται αγκαλιασμένοι στην άκρη του γηπέδου. Ο Καμπιάσο βγαίνει και ο Τσόρι μπαίνει για να αλλάξει τη ροή της ρεβάνς με την Αρόουκα. Πόσο δύσκολο, όμως, είναι για τον εγκεφαλικό Καμπιάσο να μείνει στον πάγκο, τη στιγμή κατά την οποία η πίεση και το άγχος έχουν ανεβάσει στο «κόκκινο» τους σφυγμούς.
Σηκώνεται και έρχεται δίπλα από τη θέση που έχω ως ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου, σε απόσταση λίγων μέτρων από τον πάγκο. Και όρθιος ζει κάθε δευτερόλεπτο της παράτασης με ένταση. Λες και για πρώτη φορά μετέχει σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. «Πάμε Τσορίτο. Ρέτσο παικταρά. Πάμε Αλμπέρτο, μπορείς να συνεχίσεις», είναι μερικές από τις ατελείωτες προτροπές του. Σε μία διακοπή, τρέχει προς τον πάγκο, παίρνει δύο μπουκαλάκια νερό για να τα δώσει σε δύο συμπαίκτες του.
Στο γκολ του Τσόρι πανηγυρίζει σα μικρό παιδί. Σπεύδει στον Μπέντο να του πει δύο λόγια. Η εικόνα του μου έφερε αυτομάτως στο μυαλό τον Σάντος με τον Ρονάλντο στον τελικό του Euro. Μόνο το δεύτερο γκολ του Ιντέγε τον ηρεμεί. Ειλικρινά, καλύτερο παράδειγμα δεν υπάρχει από τον Καμπιάσο, τον «Πειραιώτη». Αν και η νέα γενιά του Ολυμπιακού που έπαιξε στη ρεβάνς με την Αρόουκα –ο Ρέτσος και ο Μανθάτης δηλαδή- φαίνεται πως ξέρει πολύ καλά τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες των πρωταθλητών Ελλάδας.
Ειλικρινά, αυτό το ημίωρο με τον Καμπιάσο δίπλα μου, είναι από τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζήσει ως ρεπόρτερ των καναλιών novasports λίγα μέτρα μακριά από τον πάγκο των «ερυθρόλευκων».