Και θα γίνεται ολοένα χειρότερο…

Ασχημο πράγμα να μην έχει κάποιος διάθεση ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό που αγαπάει, μ’ αυτό που τον ενδιαφέρει απόλυτα, μ’ αυτό που – έχει την τύχη – να ασχολείται επαγγελματικά. Η βραδιά της Τετάρτης ήταν άλλη μια που αλλιώς ξεκίνησε, διαφορετικά εξελίχθηκε κι αντίστοιχα τελείωσε, που ουσιαστικά δεν τελείωσε. Το ερώτημα αν ο «φλύαρος» αγωνιστικά ως εκείνη τη στιγμή Π.Α.Ο.Κ. θα μπορούσε ν’ ανατρέψει το εις βάρος του 1-0 που υπήρχε μέχρι το 58’ της αναμέτρησης, στα τριάντα δυο λεπτά συν τις καθυστερήσεις που απέμεναν, δε θ’ απαντηθεί ποτέ. Κι όπως έχουν γίνει τα πράγματα πλέον, μοιάζει να μην έχει σημασία. Επειδή σημασία πλέον έχουν οι εντυπώσεις κι όσα γίνονται έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Εκεί πέφτει το βάρος. Ολα όσα έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια με το ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν θεριέψει την καχυποψία, το αίσθημα της αδικίας, που έχει καταντήσει … κοστούμι, που ανάλογα με τον ενδιαφερόμενο κόβεται και ράβεται στα μέτρα του. Νόμοι που δεν εφαρμόζονται, κανονισμοί που προσαρμόζονται ανάλογα με την περίσταση και … κατήφορος, ατελείωτος κατήφορος που προϊδεάζει μόνο για το ολοένα χειρότερο αποτέλεσμα.
 
Ο κάθε οπαδός είναι ένας, ανώνυμος και με συγκεκριμένη ευθύνη. Ολοι όσοι ασχολούνται θεσμικά όμως με το ποδόσφαιρο έχουν πολύ μεγαλύτερα συμφέροντα αλλά και πολύ μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι – πρώτα – στους εαυτούς τους, μετά στο ποδόσφαιρο αλλά και στους οπαδούς. Από τους παράγοντες, τους διαιτητές, μέχρι τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές. Κάθε λάθος κίνηση – συμπεριφορά ενός εξ αυτών, δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο που δημιουργεί το πλαίσιο και τις προϋποθέσεις να πάνε όλα κατά διαόλου. Οπως και πηγαίνουν …. Από τον ημιτελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στις δυο ομάδες στην Τούμπα και μετά, δημιουργήθηκε συνειδητά ένα κλίμα εις βάρος του «Δικεφάλου» για τη διαιτησία εκείνης της αναμέτρησης, που «φούντωνε» με κάθε τρόπο μέσα από δημοσιεύματα, εκπομπές, ειδικές αναφορές κλπ κλπ. Ας ανοίξει εδώ μια μικρή παρένθεση. Η – δικαιολογημένη – καχυποψία – δυσπιστία γύρω από το ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Μόνον που σ’ αυτήν δεν έχει παίξει κανένα ρόλο ως τώρα ο Π.Α.Ο.Κ. Αλλοι ναι, ο Π.Α.Ο.Κ. όχι. Το αν σ’ αυτά τα χρόνια ήταν ευνοημένος, αδικημένος ή αδιάφορος το κρίνει η ίδια η ιστορία κι όχι τί θα πει ο εκάστοτε υπογράφων, σύμφωνα μ’ αυτά που θέλει να προβάλει και να δικαιολογήσει. Αλλά αν ήταν, δε θα είχε και διαφορετική διαδρομή, με περισσότερες επιτυχίες, τίτλους ή οτιδήποτε άλλο από το να περιμένει δέκα τέσσερα χρόνια για να πανηγυρίσει ένα Κύπελλο;
 
Αυτή η συνειδητή στοχοποίηση πολλαπλασιάζει τα πάθη και σε μια εν γένει κατάσταση που βράζει εδώ και καιρό, το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι, αλλά το πότε και το πού, όπως επίσης και το μέγεθος του … ξεχειλίσματος. Η χτεσινή «φωτιά» είχε ξεκινήσει εδώ και μέρες λοιπόν … Και συνεχίστηκε με όλα όσα έγιναν αρχικά εντός αγωνιστικού χώρου. Τις διαιτητικές αποφάσεις, τις αντιδράσεις των ποδοσφαιριστών και τα … απόνερα της κερκίδας. Αποβολές, εντάσεις με αποκορύφωμα τη στιγμή της κλιμάκωσης στο 58’ που αποτέλεσε τη σπίθα για να γίνουν όλα όσα ακολούθησαν. Ενα κουτί μπύρας, που έφτασε στο σημείο να είναι ερώτημα το πόση μπύρα είχε μέσα του, εκσφενδονισμένο από την κερκίδα, χτύπησε στο κεφάλι τον Βλάνταν Ιβιτς με συνέπεια ο προπονητής του «Δικεφάλου» να σωριαστεί στο έδαφος και λίγο μετά να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για να διαπιστωθεί η σοβαρότητα της κατάστασής του.
 
Κι είναι τέτοια η κατάντια όλων που η συζήτηση που διαδέχτηκε το συγκεκριμένο συμβάν να είναι αν και κατά πόσο χτύπησε ο Σέρβος τεχνικός κι αν μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα ή αν το ίδιο έπρεπε να κάνει κι ο Βιγιαφάνιες στον ημιτελικό του Κυπέλλου, όταν κοντά του έπεσε κι έσκασε ένα δυναμιτάκι με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος και να παραμείνει εκεί για λίγα λεπτά. Για πολλοστή φορά η επιλογή της σύγκρισης, που διευκολύνει την απαλλαγή της ανάληψης ευθύνης. Υπάρχουν νόμοι, κανονισμοί, πολύ συγκεκριμένοι που πρέπει να εφαρμόζονται για όλους, τον Π.Α.Ο.Κ., τον Παναθηναϊκό και όλες τις άλλες ομάδες, για τη Λεωφόρο, την Τούμπα και όλα τα γήπεδα. Αιτία κι αποτέλεσμα. Εγκλημα και τιμωρία, όχι μόνον για να μη συμβεί ξανά κάτι ανάλογο, αλλά για να μη γίνουν ακόμη χειρότερα. Αντ’ αυτού, ατέρμονες συζητήσεις για το ποιός ξεκίνησε τί, ποιός δικαιολογείται για τί και ποιός νομιμοποιείται – με το νου του πάντα – να κάνει τί, με συνέπεια η επανάληψη των ίδιων και των ίδιων, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, άλλα χρώματα κι ένα – μοναδικό – κοινό, το άθλιο αυτό αποτέλεσμα που φέρνει ολοένα και λιγότερο κόσμο στις κερκίδες των ελληνικών γηπέδων. Σκηνές και παραστάσεις μπροστά σ’ ένα αδηφάγο κοινό που «διψάει» για μίση και πάθη.
 
Το να πει ή να γράψει κάποιος κάτι είναι το μόνον εύκολο, απειροελάχιστοι όμως είναι αυτοί που σκέφτονται τον αντίκτυπο, τις συνέπειες κι όλα όσα θ’ ακολουθήσουν, σα να μην ξέρουν με ποιούς έχουν να κάνουν. Μάλλον ξέρουν πάρα πολύ καλά και γι’ αυτό λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο ρίχνοντας διαρκώς «λάδι στη φωτιά». Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος έκπληξης γι’ αυτά που γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται αν δεν υπάρξουν δραματικές αλλαγές, ειδικά στο επίπεδο της δικαιοσύνης και της εφαρμογής των νόμων, για όλους μηδενός εξαιρουμένου. Μέχρι τότε … καλά κουράγια κι αντοχές, με την ελπίδα να μη συμβεί το χειρότερο όλων.
 
Αγωνιστικά – ναι υπήρξε κι αυτό το κομμάτι της χτεσινής βραδιάς – ο Π.Α.Ο.Κ. για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα δεν ήταν καλός. Παρά τις σημαντικές απουσίες των «πράσινων», έβγαλε ανάλογες αδυναμίες – σε μικρότερο βαθμό – με πρόβλημα συνοχής κι αποτελεσματικότητας. Και θα πρέπει μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων να συνέλθει άμεσα, να συγκεντρωθεί και ν’ ανασυνταχθεί για τις τέσσερις αγωνιστικές που απομένουν, να θυμηθεί τον καλό του εαυτό που είχε παρουσιάσει στην κανονική περίοδο, αν θέλει να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρώτη θέση στη διαδικασία των πλέι οφ. Με όλα όσα γίνονται βέβαια, κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας τί τελικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία στη ζωή … Το ποδόσφαιρο, τα συμφέροντα ή η ίδια η ζωή; Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους …