Προφανώς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να συγκρίνουμε το… Βόλο και ό,τι συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο με τον τελικό στο Γουέμπλεϊ. Θα ήθελα να αναφέρω για τα μέτρα ασφαλείας, ότι με όσα έγιναν στο Μάντσεστερ και την απώλεια 22 συνανθρώπων μας, το γήπεδο ήταν “αστακός”. Όχι όμως, όπως έχουμε εμείς συνηθίσει. Τα μέτρα ασφαλείας περιελέμβαναν 600 αστυνομικούς. Για 90 χιλιάδες άτομα, στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και τον φόβο να μην εκδηλωθεί ακόμη μία ανόητη ενέργεια. Θυμίζω ότι στα ντέρμπι της Λεωφόρου με τον Ολυμπιακό, οι αστυνομικοί που εργάζονται είναι περίπου 2000. Για 15 χιλιάδες κόσμου και χωρίς την παρουσία φιλοξενούμενων.
Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, μετά την παρουσία μου στο χθεσινό παιγνίδι, είναι το… αυτονόητο. Ένας αγώνας, ένας τελικός γίνεται για να ικανοποιήσει τον κόσμο. Για να φέρει στο επίκεντρο τους θεατές, πριν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη (και τους ποδοσφαιριστές, μετά το kick off). Αυτοί είναι που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο ξεχωριστό (με τη μαζική τους συμμετοχή). Αυτοί είναι που πληρώνουν για να παρακολουθήσουν ένα ματς.
Όλο το σκηνικό ήταν στημένο για την ικανοποίηση των φιλάθλων: Στο match programme, στο εξώφυλλό του, υπήρχαν φωτογραφίες πανηγυρισμού των υποστηρικτών των δύο ομάδων, με φόντο το κύπελλο. Στα μάτριξ του γηπέδου περνούσαν φωτογραφίες των θεατών, οι οποίοι με προτροπή των διοργανωτών τις ανέβαζαν στο twitter και στο hashtag cup story. Στην εποχή της διαδραστικότητας, της αμεσότητας, οι Άγγλοι δεν θα μπορούσαν να απέχουν. Η ομοσπονδία δημιούργησε ένα pre game στους ηλεκτρονικούς πίνακες, μόνο για τους φιλοξενούμενους στο Γουέμπλεϊ. Με συνεντεύξεις παλαιμάχων, με ξεχωριστούς παρουσιαστές για κάθε ομάδα. Με εναλλαγή πλάνων, ανάμεσα στις δύο πλευρές και με μηνύματα, αθλητικά και κοινωνικά: Ο σκηνοθέτης έδινε εικόνες με έναν παππού και στο φόντο ένα παιδάκι, μίας γυναίκας με μπούρκα, μίας μητέρας με τον γιο της, αλλοδαπών φιλάθλων, χαρούμενων ανθρώπων κάθε ηλικίας. Εξοικείωση με τη διαφορετικότητα, μέσα από αρμονική συνύπαρξη.
Ακριβώς πίσω από τις θέσεις των τηλεσχολιαστών, στον πέμπτο όροφο του “ναού”, υπάρχουν κάποιες λίγες θέσεις, κάπως απομονομένες. Σαν να βρίσκονται στο πλατύσκαλο εισόδου από τη θύρα προς την εξέδρα. Εκεί καθόντουσαν άνθρωποι που αντιμετώπιζαν κινητικά προβλήματα: Άνθρωποι με πατερίτσες και οι συνοδοί τους, χωρίς να χρειαστεί να κατέβουν ή να ανέβουν σκαλάκια και χωρίς να πρέπει να λυγίσουν το τραυματισμένο πόδι τους ή να στριμωχτούν στα καθίσματα. Παράλληλα, σε όλες τις θέσεις – 90 χιλιάδες παρακαλώ – υπήρχαν από ένα κασκόλ και δύο σημαιάκια για κάθε έναν από τους φιλάθλους. Αντικείμενα που και ομοιόμορφη εικόνα έδιναν, και σεβασμό σε αυτούς που πλήρωσαν για να έρθουν, και συλλεκτική αξία έχουν, μια και πάνω σ’ αυτά αναγράφονταν τα στοιχεία του αγώνα. Οι ομάδες, από την προπονητική τους εμφάνιση, τη φόρμα κατά την παρουσίασή τους, αλλά και την φανέλα της ομάδας, είχαν σε εμφανές σημείο τα στοιχεία του αγώνα. Προφανώς και οι νικητές από αύριο κιόλας θα τα έχουν στη μπουτίκ τους.
Κατά τη διάρκεια του τελετουργικού ένα μεγάλο πανό είχε καλύψει τον αγωνιστικό χώρο, σε σχήμα κυπέλλου και ήταν χωρισμένο στο κόκκινο και στο μπλε, στα χρώματα της Άρσεναλ και της Τσέλσι. Πάνω στο υποτιθέμενο κύπελλο αποτυπώνονταν πολλά ευτυχισμένα πρόσωπα φιλάθλων! Την ίδια στιγμή σε μία σκηνή του τελετουργικού, φίλαθλοι των δύο ομάδων βρίσκονταν μέσα στο γήπεδο και πανηγύριζαν, χόρευαν. Κατέληξαν στη μεσαία γραμμή και ένας από κάθε ομάδα, ο αρχηγός τους, σήκωσε το τρόπαιο και το παρέδωσε στους παλαίμαχους Σολ Κάμπελ και Έντι Νιούτον.
Όπως καταλαβαίνετε οι διοργανωτές, απολύτως συνειδητά, ασχολήθηκαν με τους “πελάτες” τους, τους έδειξαν σεβασμό και φρόντισαν να περάσουν κάποια μηνύματα προς την κατεύθυνση που επιθυμούν. Όπως ανέφερα και στο ξεκίνημα, δεν υπάρχει λόγος να τεθεί ζήτημα σύγκρισης με τη δική μας πραγματικότητα. Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο όμως, είναι ότι οι άνθρωποι έχουν συγκεκριμένο πλάνο, σε αντίθεση με τους Έλληνες. Όπως και ότι όποιος μπορεί να βρεθεί σε ένα βρετανικό γήπεδο, μη χάσει την ευκαιρία.
ΥΓ.: Στο ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της τρομοκρατικής ενέργειας στο Μάντσεστερ εννοείται ότι είναι από τις στιγμές εκείνες που η βουβαμάρα δημιουργεί απίστευτο κρότο. Στα μάτριξ το μήνυμα we stand together, πλακάτ με μήνυμα we love MCR και η… απόλυτη σιωπή – προσευχή. Η… συμμετοχή στον εθνικό ύμνο επίσης μαζική, καθώς όλοι όρθιοι τραγουδούσαν.
ΥΓ. 1: Στο γήπεδο, ως σχολιαστές του αγώνα, μεταξύ άλλων, οι Ρίο Φέρντιναντ, Στίβεν Τζέραρντ, Άλαν Σίρερ. Παραδοσιακοί αντίπαλοι των δύο φιναλίστ, μεγάλες προσωπικότητες, ακόμη πιο μεγάλοι ποδοσφαιριστές και εννοείται ότι δεν τους εναντιώθηκε κανείς. Αντιθέτως, έβγαλαν κάποιες φωτογραφίες με “αντίπαλους” φιλάθλους. Σ’ αυτούς που βρέθηκαν στο Γουέμπλεϊ για να σχολιάσουν τον τελικό είναι ακόμη οι Φάμπιο Καπέλο, Ίαν Ράιτ, Φρανκ Λάμπαρντ, Ρουντ Γκούλιτ. Στο pregame του BBC, φιλοξενήθηκαν live οι δύο προπονητές και οι Κέιχιλ, Ράμσεϊ. Η γύμνια μας, σε όλα τα επίπεδα, δεν έχει όριο…
,
ΥΓ. 2: Στο official match programme δεν υπήρχε καμία αναφορά στα θύματα του Μάντσεστερ και αυτοί που τα πουλούσαν ζητούσαν συγγνώμη, εξηγώντας πως οι χρονικοί περιορισμοί από το τυπογραφείο, τους οδήγησε στο κλείσιμο της ύλης, μέρες πριν από τη τραγική νύχτα της 22ης Μαΐου.
ΥΓ. 3: Χάρηκα για τη νίκη της Άρσεναλ για έναν και μόνο λόγο: Ο πατέρας μου ήταν φίλος των κανονιέρηδων και τα τελευταία χρόνια του έλεγα να πάμε σε ένα παιγνίδι της (δεν είχε πάει ποτέ). Δυστυχώς δεν προλάβαμε, αλλά τουλάχιστον, θα χάρηκε με τη νίκη της ομάδας του, όπου κι αν βρίσκεται…