Ο Νίκος Παππάς δεν ήταν μόνο αυτός που έγειρε την πλάστιγγα του δεύτερου τελικού, αλλά ο παίκτης που κατάφερε να ξυπνήσει ένα Ο.Α.Κ.Α που δυσπιστούσε περισσότερο απ΄ ότι ήλπιζε. Γράφει ο Χρήστος Καούρης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για τριάντα αγωνιστικά λεπτά ο Ολυμπιακός έπαιζε στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων το παιχνίδι που περίμενε ότι θα παίξει. Ένα ανόητο φάουλ του Ντομ Γουότερς και οι 3/3 κερδισμένες βολές του Τζέιμς, έφερναν τον Παναθηναϊκό στο +6 (59-53), αλλά οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν αντιμέτωποι με κάτι που δεν ήταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν. Η δυσκολία του Μπέρτς και του Γιανγκ να αντιμετωπίσουν τον Μπουρούση, κάποια ξεσπάσματα του Ρίβερς, δύο – τρία «παγωμένα» σουτ του Γκέιμπριελ, όλα περιέχονταν στο πρόγραμμα των τελικών. Πολλά μάλιστα τα είχαν βρει απέναντι τους και στα προηγούμενα έξι ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό. Προφανώς δεν είχαν πάρει άριστα στην αποστολή τους, αλλά αισθάνονταν ότι έπλεαν σε γνώριμα νερά. Το μόνο που έμενε ήταν να κλείσουν καλύτερα το παιχνίδι.
Αυτό που έβγαλε καθοριστικά την καλοβαλμένη «ερυθρόλευκη» άμυνα από την ισορροπία της και την ανάγκασε να δεχτεί 25 πόντους στην τελευταία περίοδο ήταν το άφοβο παιχνίδι του Νίκου Παππά, που δεν χρειαζόταν παρά ένα ψεύτο-σκριν για να μπουκάρει και να τελειώσει το δεκάλεπτο με 12 πόντους (2/2 δίποντα, ½ τρίποντα, 5/5 βολές). Αυτός ήταν που πήρε το καθοριστικό 5ο φάουλ του Μιλουτίνοφ, που τελείωσε το ματς με το ακροβατικό and one για το 78-71.
Αλλά κυρίως, ο Νίκος Παππάς ήταν αυτός που, έστω για ένα 5λεπτο, αποκατέστησε τη σχέση της ομάδας με τον κόσμο της. Σημειωτέον, το γήπεδο δεν ήταν γεμάτο χθες βράδυ, όπως δεν ήταν και το Σ.Ε.Φ στον πρώτο τελικό. Όμως η ποσότητα των φιλάθλων έχει μικρότερη σημασία σε σχέση με την φανερά διαταραγμένη σχέση του κοινού με τους αντιπροσώπους του στο παρκέ. Το άκουγες εύκολα όταν το πράγμα στράβωνε, το άκουγες και στα μικρά ξεσπάσματα: ο κόσμος χειροκροτούσε, αλλά δεν πίστευε. Δυσπιστούσε, παρά ήλπιζε. Δεν ήταν – και πιθανώς να μην ξαναγίνει ποτέ – διατεθειμένος να ταυτιστεί με κάποιους από τους ξένους παίκτες, που εσχάτως θεωρεί όχι πολλά περισσότερα από καλοπληρωμένους μισθοφόρους.
Δεν χρειάστηκε παρά ένα νεύμα του Παππά για να ξυπνήσει η κερκίδα. Δεν απαιτήθηκε περισσότερο από νεύμα του γκαρντ του «τριφυλλιού» για να γίνει για πρώτη φορά η ατμόσφαιρα εκκωφαντική, από αυτή που προσθέτει πίεση ακόμα και σε μια κωλοπετσωμένη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Θέλετε γιατί είναι Έλληνας, επειδή έχει την καλή συνήθεια να… τα βάζει με τον Ολυμπιακό; Γιατί απλούστατα ήταν αυτός που καθάρισε το ματς για την ομάδα του με 16 πόντους σε 15:40. Ο Παππάς είναι ίσως ο μόνος που έχει ακόμη ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον ψυχισμό της ομάδας του, κάτι που μπορεί να γίνει ανεκτίμητο καύσιμο σε μια εποχή στην οποία ο οργανισμός Παναθηναϊκός έδειχνε έτοιμος να βυθιστεί οριστικά στην μαύρη τρύπα που άνοιξε ο αποκλεισμός από τη Φενέρμπαχτσε.
Συν τοις άλλοις, η παράσταση του 26χρονου σκόρερ θύμισε εκείνο το απόγευμα στο «Τόφαλος» της Πάτρας, στις 21 Γενάρη απέναντι στον Προμηθέα. Τότε, ο Παππάς είχε βγάλει την ομάδα του από πολύ δύσκολη θέση, αφού κρατούσε το οχυρό για 30 λεπτά όρθιο ο Μπουρούσης. Η επιστροφή του στα «πράσινα» πεπραγμένα ήρθε με αφετηρία την άμυνα, την προσήλωση, την αυτοθυσία, τα οποία ο παίκτης άφησε στο παρκέ σε κάθε ευκαιρία. Εντούτοις, αυτή δεν συνοδεύτηκε από την έστω μικρή συμμετοχή του Παππά στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του: ο Παναθηναϊκός πέρασε κοντά ένα δίμηνο να προσπαθήσει να αναστήσει τον Τζεντίλε. Ακόμα και όταν ο Ιταλός αποχώρησε, δεν πήρε ποτέ τις μπάλες που αναλογούν στο αδιαμφισβήτητο επιθετικό του ταλέντο. Πιστοί στην αιώνια υπερβολή μας, φτάσαμε να βαφτίσουμε τον Νίκο «αμυντικό εξολοθρευτή». Όχι δηλαδή, να χαρείτε, λες και μας περισσεύουν αυτοί που μπορούν να την βάλουν μέσα και με… τακουνάκι. Και εδώ που τα λέμε δηλαδή, γιατί να έχει ο Τζέιμς την πολυτέλεια για μίνιμουμ 4-5…γιουρούσια σε κάθε ματς, αλλά στον Παππά απαγορεύεται να πάρει επιθέσεις τη στιγμή που είναι ο μοναδικός πραγματικός διεμβολιστής της ομάδας του; Μήπως παίζει ο Παναθηναϊκός μπάσκετ συνεργασιών και ο Παππάς… χαλάει τη συνταγή;
Δίπλα του, ο Μπουρούσης συνέχισε με άλλη μια θετική εμφάνιση στους τελικούς, κερδίζοντας καθαρά Μπερτς και Γιανγκ και αντιμετωπίζοντας προβλήματα μόνο απέναντι στον Μιλουτίνοφ. Οι 6 μαζεμένοι προσωπικοί πόντοι και η ασίστ στον Ρίβερς στο φινάλε της τρίτης περιόδου κράτησαν τους πράσινους όρθιους, πάνω που ο Ολυμπιακός ετοίμαζε άλλη μια ανατροπή. Ο Γκέιμπριελ έβαλε τα «κρύα» σουτ και μαζί το όνομα του στους διακριθέντες, ακόμα και αν η αφηρημάδα του στην άμυνα παραλίγο να κοστίσει στο φινάλε. Ο Καλάθης διακρίθηκε στην άμυνα, έβαλε το κορμί του, κυνήγησε και πήρε ριμπάουντ (10), δεν είχε όμως ιδέες (3 ασίστ, 5 λάθη) και έμοιαζε διακοσμητικός στο επιθετικό σχήμα με τον ίδιο και τους Τζέιμς – Παππά στην περιφέρεια.
Από την άλλη ο Ολυμπιακός έφυγε από το Μαρούσι με το ηθικό ψηλά, αφού έδειξε για πολλοστή φορά πως το παιχνίδι του είναι χτισμένο πάνω σε πανίσχυρα θεμέλια. Με τον δείκτη ενέργειας να είναι (φυσιολογικά) στη μέση, τον Πρίντεζη κομσί-κομσά και τον Σπανούλη αιφνιδίως νοκ άουτ, η ομάδα του Σφαιρόπουλου βρήκε πολλές και διαφορετικές λύσεις ακόμα και όταν το ματς πήγε σε υψηλό σκορ και συνδύασε αρμονικά το αλέγκρο παιχνίδι του απολαυστικού Γκριν με στοχευμένες low post επιθέσεις, όταν η παρουσία του Παπανικολάου στο «2» έφερνε διαδοχικά miss-match.
Βέβαια, το “πάρτε τα ριμπάουντ και τρέξτε” δόγμα του προπονητή του, δεν ήταν δυνατόν να έχει εφαρμογή όταν 3 παίκτες έπαιξαν περισσότερα από 27 λεπτά (Μάντζαρης, Πρίντεζης, Γκριν) και άλλοι δύο προσέγγισαν τα 25 (Παπανικολάου, Παπαπέτρου). Ο βραχύσωμος Γουότερς έμοιαζε τροφή για τα θηρία στην physical προσέγγιση του αντιπάλου, αλλά ο Ντάνιελ Χάκετ δεν μπορούσε να πάρει μέρος στη μάχη. Ο Ολυμπιακός «φώναζε» ότι χρειαζόταν ένα ακόμα δυαρο-τριάρι για να ματσάρει το χαμηλό σχήμα του Πασκουάλ, αλλά ο Λοτζέσκι καθόταν δίπλα στον Ιταλό, επίσης νοκ άουτ. Επιπλέον, ο παράγοντας φόβος, ο λεγόμενος fear factor που φέρνει η παρουσία του Σπανούλη απουσίαζε.
Ακόμα κι έτσι, οι πρωταθλητές έφτασαν τον Παναθηναϊκό στο αμήν μέχρι να υποκύψουν. Ο κάπτεν θα επιστρέψει την προσεχή Κυριακή, αφού έχει μαζέψει τις απαραίτητες δυνάμεις. Το ιατρικό επιτελείο δεν θέλησε να πάρει το ρίσκο με τον Σπανούλη, αν και ο ίδιος ήθελε να παίξει. Εδώ που τα λέμε, μοιάζει λογικό. Το game 2 ήταν ματς πράσινης και όχι κόκκινης επιβίωσης.
ΥΓ. Γέλασα με την ψυχή μου με την ατάκα του Μίλαν Τόμιτς για το… survivor και την ασυλία του Γιάννη Μπουρούση, ακόμα και αν ο ίδιος το έλεγε πολύ σοβαρά. Για να ξεκαθαρίσω τι συνέβη, αφού διάβασα αρκετές υποθέσεις. Η ήπια διαμαρτυρία δεν ήταν στους διαιτητές, αλλά έγινε προς την γραμματεία. Δεν συνέβη στο φινάλε του παιχνιδιού, αλλά στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου, με το σκορ στο 46-45. Και ακόμα και αν μου φαίνεται περιττό να το γράφω, δεν έβαλε κανένα «μπουρλότο στους τελικούς», όπως διάβασα κάπου, μην τρελαθούμε κιόλας. Μια χαρά είναι οι τελικοί ως τώρα, σκάσαμε και ένα χαμόγελο και πάμε παρακάτω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ