Ο Γιάννης Φουρνάρος βρέθηκε για πέμπτη διαδοχική χρονιά σε έναν... άλλο κόσμο και γράφει στο προσωπικό του blog -ίσως- για το μεγαλύτερο event του πλανήτη μας, τον τελικό του Champions League.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι η πέμπτη διαδοχική χρονιά που μαζί με τους φίλους μου, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τον τελικό του Champions League. Λονδίνο, Λισαβόνα, Βερολίνο, Μιλάνο, Κάρντιφ. Το event σταθμός κατά τη γνώμη μου είναι αυτό του 2013. Όχι βέβαια, γιατί είχαμε γερμανικό εμφύλιο, ανάμεσα σε Μπάγερν και Ντόρτμουντ. Είναι η αθλητική διοργάνωση μίας ημέρας, που ξεπέρασε σε έσοδα το super bοwl, αλλά και την τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων (τα πιο κερδοφόρα event, αντίστοιχης διάρκειας). Η UEFA αγαπάει το Λονδίνο και είναι απόλυτα φυσιολογικό: 90 χιλιάδες εισιτήρια, πολλές σουίτες, εσωτερικοί χώροι εντός του περιβάλλοντος του Γουέμπλεϊ για champions village και football village, αίθουσες για να φιλοξενήσουν τους προσκεκλημένους – θρύλους, τους vip, τους vvip, μία πόλη πρωτεύουσα του παγκόσμιου δυτικού κόσμου. Πώς μεταφράζονται όλα αυτά; Τζίρος περίπου στα 30 εκατομμύρια, από εισιτήρια, χορηγικά πακέτα και επίσημα προϊόντα (περίπου στα 10 εκατομμύρια) και έσοδο για την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ομοσπονδία περίπου στα 14 εκατομμύρια.
Ο τελικός στο Κάρντιφ είχε λιγότερα εισιτήρια, μια και το γήπεδο χωράει περίπου 75 χιλιάδες θεατές. Το Millennium, ενώ είναι μία υπέροχη ποδοσφαιρική εγκατάσταση, δεν ενδείκνυται για τις παράλληλες ενέργειες της διοργανώτριας, καθώς το χωριό των χορηγών είναι εκτός σταδίου, ενώ δεν έχει πολλούς εσωτερικούς χώρους προς αξιοποίηση.
Για τους φιλάθλους βέβαια, αυτό είναι καλό, καθώς περπάτησαν μαζί με κάποια από τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, τα οποία ήταν καλεσμένα στον τελικό: Καφού, Σολάρι, Ζέεντορφ, Ντέκο και άλλοι πολλοί.
Η UEFA είναι ξεκάθαρο ότι έχει έναν πολύ συγκεκριμένο προσανατολισμό: Τα έσοδα. Και για να επιτύχει το σκοπό της, προβαίνει σε δύο ενέργειες. Η πρώτη είναι ότι ο αγώνας πλέον δεν είναι 90 λεπτά. Ξεκινά από το πρωί, αν όχι από την παραμονή, ντύνοντας όλη τη πόλη, φτιάχνοντας τα fan zone, με σκοπό ο κόσμος να συμμετέχει, να χαρεί με την παρουσία του εκεί και βεβαίως να αγοράσει τα επίσημα προϊόντα του τελικού.
Η δεύτερη αφορά στην “αμερικανοποίηση” του τελικού. Το τελετουργικό περιελάμβανε ένα show των Black eyed Peas, διάρκειας 7 λεπτών, στα πρότυπα του live που πραγματοποιείται στο ημίχρονο του super bowl. Παράλληλα, οι φλόγες και τα βεγγαλικά συνόδευαν τη μουσική, όπως και ο χορός. Σκηνικό, που μάλλον δεν συνάδει με τον παραδοσιακό ποδοσφαιρόφιλο.
Επιπλέον, το κοινό που ταξιδεύει στον τελικό είναι… πιο multi δεν γίνεται. Σε ένα γήπεδο 75 χιλιάδων θεατών, μόλις τα 36 χιλιάδες εισιτήρια μοιράστηκαν στις δύο φιναλίστ. Τα υπόλοιπα 39 χιλιάδες διατέθηκαν από το επίσημο site της UEFA, πολύ πριν ολοκληρωθεί η φάση των ημιτελικών και στους χορηγούς.
Τι σημαίνει αυτό: Στις εξέδρες βρίσκονται άνθρωποι που δεν υποστηρίζουν μία συγκεκριμένη ομάδα, άνθρωποι απ’ όλες τις ηπείρους, φίλαθλοι που αγαπούν το ποδόσφαιρο, θέλοντας παράλληλα να είναι παρόντες σε ένα παγκόσμιο event, και οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν κάποια ικανοποιητικά χρήματα.
Το ποδόσφαιρο σ’ αυτό το επίπεδο αλλάζει. Τα χρήματα είναι πάρα πολλά – τα μεγάλα club συνεχώς πιέζουν για περισσότερα κέρδη – και το άνοιγμα σε νέες αγορές και κοινά ο προσανατολισμός. Γι’ αυτό και μετά τον επόμενο τελικό που θα διεξαχθεί στο Κίεβο, ο τελικός του 2019 είναι πιθανό να φύγει εκτός Ευρώπης. Στις συζητήσεις των ιθυνόντων της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας είναι η Νέα Υόρκη και το Μπακού. Όπως γίνεται αντιληπτό βέβαια, μία τέτοια απόφαση κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, κυρίως για τις δύο ομάδες που θα συμμετέχουν στον αγώνα. Όλα όμως, σ’ αυτό το επίπεδο έχουν τη τιμή τους.
ΥΓ. Στο γυρισμό προς το Λονδίνο, αμέσως μετά τον αγώνα, σταματήσαμε σε ένα αντίστοιχο με τα ελληνικά ΣΕΑ που βρίσκονται στις εθνικές οδούς.Η συνύπαρξη φιλάθλων της Γιουβέντους και της Ρεάλ Μαδρίτης είναι το αυτονόητο. Αυτό που ιδίως για όσους έχουν κάνει εκδρομές με οργανωμένους οπαδούς, αποτελεί ξένη εικόνα, είναι ότι οι πελάτες των καταστημάτων έπαιρναν από τα ράφια μπισκότα ή νερά ή τσιπς, ή από μηχανήματα καφέ, και στέκονταν στην ουρά (περίπου 20-30 λεπτά), τρώγοντας και πίνοντας, για να πληρώσουν. Σε ένα μαγαζί που οι εργαζόμενοι ήταν δύο – τρία άτομα, οι επισκέπτες περισσότεροι από 200 και αστυνομία δεν υπήρχε πουθενά. Το αυτονόητο θα σκεφτείτε ότι έπρεπε να πληρώσουν. Σωστό, αλλά αυτή η έννοια, δεν μας ακολουθεί ιδιαίτερα και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς έχετε αντίστοιχη… ανακόλουθη ιστορία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ