Ο τολμών νικά …

Αυτή τη φορά τα δεδομένα για τον ΠΑΟΚ στην Τρίπολη ήταν διαφορετικά. Με δυο γκολ του Ευθύμη Κουλούρη σε διάστημα δυο λεπτών (22’ και 24’) ο «Δικέφαλος» πέρασε νικηφόρα από το «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» με 2-1 (62’ με πέναλτι ο Ιωαννίδης) σε μια έδρα που σπάνια έχει φύγει με τους βαθμούς της νίκης. Ενα αποτέλεσμα με απλά μεν αλλά ουσιαστικά οφέλη καθώς ο ΠΑΟΚ έμεινε αλώβητος, δείχνοντας να προσπερνάει γοργά το μειονέκτημα της αφαίρεσης βαθμών με το οποίο ξεκίνησε το φετινό πρωτάθλημα. Πήρε σημαντική ψυχολογία νικώντας στη συγκεκριμένη έδρα και με συνθήκες ιδιαίτερες καθώς το παιχνίδι πήγε – και – στη δύναμη, ενώ η τόλμη του προπονητή του στο θέμα της διαχείρισης του ρόστερ απέδωσε καρπούς.
 
Το καλώς εννοούμενο θράσος που επέδειξε ο Βλάνταν Ιβιτς, με τη χρησιμοποίηση των Σάκχοφ – Μπίσεσβαρ στην ίδια ενδεκάδα στο σχηματισμό του 4-2-3-1 κι η τοποθέτηση του Ευθύμη Κουλούρη στην κορυφή της επίθεσης, αφήνοντας εκτός αποστολής τους Τιάμ, Πέλκα, Γιαννούλη αλλά και τον Τσίμιροτ που είχε μια ενόχληση, όχι όμως κάτι σοβαρό. Η λογική του ελεγχόμενου ρίσκου βρίσκεται για τα καλά στο μυαλό της τεχνικής ηγεσίας, όπως αποδείχτηκε και σε αγώνες που προηγήθηκαν με τη χρησιμοποίηση του Πέλκα, του Κρέσπο στο αριστερό άκρο της άμυνας και άλλων. Αλλωστε έχει την απόλυτη ευθύνη της χριστής διαχείρισης, που σημαίνει πως υπάρχει η ανάγκη των αποτελεσμάτων από τη μια κι από την άλλη η σημαντική – για τη λειτουργία και τη διάρκεια μιας ομάδας – προϋπόθεση της δικαιοσύνης και του άσβεστου ενδιαφέροντος των ποδοσφαιριστών που δεν ξεκινούν στο αρχικό σχήμα.
 
Δεν αποτελεί μυστικό πλέον πως ίσως κι η ειδοποιός διαφορά του φετινού «Δικεφάλου» είναι η ταχύτητα. Μια συνειδητή απόφαση των ιθυνόντων που αντικατοπτρίζεται στο γήπεδο κι από το σωματότυπο της – πλειοψηφίας – των ποδοσφαιριστών. Κάτι βέβαια που αναδεικνύει κι ως αδυναμία την απουσία ψηλών κορμιών, πλην Βαρέλα και Σάκχοφ. Κι αυτό ακόμη είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύουν άπαντες στην ομάδα. Οταν η ταχύτητα του σώματος γίνει και ταχύτητα στη σκέψη, τότε ο ΠΑΟΚ θα έχει καλύψει δυο εκ των βασικότερων προϋποθέσεων για να πετύχει σπουδαία πράγματα.
 
Δεν είναι … ευχή, είναι η πραγματικότητα των τριάντα πρώτων λεπτών της αναμέτρησης. Το χρονικό διάστημα δηλαδή, που είχε την κατοχή, κυκλοφορούσε την μπάλα με ταχύτητα, έβγαζε συνδυασμούς φτάνοντας με σχετική άνεση στην πλαγιοκόπηση της αντίπαλης περιοχής, λογική που έδωσε και τα δυο γκολ, ενώ δημιούργησε πλείστες όσες ευκαιρίες. Ολα όμως ξεκινούν από την άμυνα κι από το πόσο γρήγορα βγαίνει στην επίθεση. Ειδικά στο δεύτερο γκολ, από το ξεκίνημα, μέχρι το τελείωμα, όλα μοιάζουν ιδανικά. Ο Κρέσπο βρίσκει τον Ροντρίγκεζ στον κατάλληλο χρόνο, στην κατάλληλη θέση, ο βραχύσωμος ακραίος επιθετικός βγάζει τη σέντρα, ο Κάμπος κάνει κίνηση εντός περιοχής και παρασέρνει αντιπάλους προκειμένου να τον μαρκάρουν κι ο Κουλούρης τελειώνει τη φάση με ιδεατό τρόπο, με το … «σκαστό» σουτ που αφήνει τον αντίπαλο τερματοφύλακα στήλη άλατος.
 
Είτε τα δυο γκολ σε διάστημα τριών λεπτών, είτε ένα γρήγορο γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα, όπως συνέβη με τον Παναιτωλικό στην Τούμπα, δεν πρέπει να πτοούν τη νοοτροπία της ομάδας. Γενικότερα, τίποτα δεν πρέπει να προκαλεί τον εφησυχασμό, αν κι η εκτίμηση για την εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο αποδόθηκε στην κόπωση. Ενα δεύτερο ημίχρονο που για τον ΠΑΟΚ ξεκίνησε με μια διαφοροποίηση, αφού στη θέση του τραυματία Κρέσπο πέρασε ο Κίτσιου, μένοντας στο αριστερό άκρο της άμυνας, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια.
 
Στο 77’ ο Μυστακίδης αντικατέστησε τον Ροντρίγκεζ (σ.σ. ένα λεπτό πριν αποχωρήσει είχε δοκάρι σε μακρινό σουτ που επιχείρησε επισφραγίζοντας τη δεύτερη, διαδοχική καλή του εμφάνιση στο πρωτάθλημα) παίρνοντας κι αυτός χρόνο συμμετοχής έπειτα από καιρό, ενώ στο 88’ ο Περέιρα μπήκε αντί του Μπίσεσβαρ. Ολοι είχαν τη δική τους θετική συμμετοχή εισπράττοντας δίκαια το χειροκρότημα των φίλων του «Δικεφάλου» που βρέθηκαν και στην Τρίπολη. Σ’ αυτά που δεν κατάφερε ο ΠΑΟΚ ήταν στο να διαχειριστεί τον ποδοσφαιριστή παραπάνω καθώς ο Μπέρτος αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη στο τέλος του πρώτου μέρους για μαρκάρισμα πάνω στον Κρέσπο. Κάτι που δεν έγινε άμεσα αντιληπτό από τον διαιτητή της αναμέτρησης προκαλώντας πολλά παράπονα κι από τις δυο πλευρές, τα οποία δεν ήταν και τα μοναδικά. Οι γηπεδούχοι ζήτησαν πέναλτι για μαρκάρισμα του Τζαβέλλα στον Φαρίνος στο 31’, αλλά οι φιλοξενούμενοι διαμαρτυρήθηκαν για πολλά μαρκαρίσματα, υποστηρίζοντας πως η σκληρότητά τους θα έπρεπε να επισύρει την κίτρινη κάρτα.
 
Κι εδώ πρέπει ν’ ανοίξει μια παρένθεση. Γίνεται τεράστια κουβέντα για τη διαιτησία. Ενα σημαντικό μέρος του προβλήματος, όχι το πλέον κύριο, αλλά πολύ σημαντικό κατά την ταπεινή – πάντα – άποψη του υπογράφοντα, είναι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Αυτοί που γνωρίζουν πολύ καλά τί έχουν κάνει σε μια φάση και παρόλα αυτά, για ένα πλάγιο, για ένα φάουλ, για μια κάρτα προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο τον διαιτητή κι όλους όσοι παρακολουθούν. Την ίδια στιγμή, ο κόσμος που παρακολουθεί, ειδικά αυτοί που είναι στο γήπεδο πείθονται χωρίς να θέλουν και πολύ με αποτέλεσμα το … θερμόμετρο ν’ ανεβαίνει επικίνδυνα.
 
Προκαλείται ο … χαμός για ένα ψέμμα. Αν στο όνομα της νίκης ή της στήριξης της ομάδας του καθενός αυτό δικαιολογείται τότε τί να πει κανείς; Και ειδικά για πράγματα που είναι εξώφθαλμα … Αλλά τότε δεν υπάρχει λόγος και ουσία να πασχίζει κανείς άλλος για οτιδήποτε κι όλοι οι υπόλοιποι να ελπίζουν σε … ουσιαστικές αλλαγές. Η μπάλα βγαίνει πλάγια ξεκάθαρα από τον ίδιο ποδοσφαιριστή κι αυτός δείχνει προς την άλλη πλευρά και δεν τιμωρείται, ανεξαρτήτως ομάδας. Πέφτει η κίτρινη  κάρτα από τα χέρια του διαιτητή κι ο ποδοσφαιριστής την πατάει για να μην τη σηκώσει! Εν ολίγοις, αν κι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δε βοηθήσουν την κατάσταση, η προσπάθεια βελτίωσης γίνεται πολύ πιο δύσκολη για όλους. Λίγη αξιοπρέπεια δεν έβλαψε κανέναν. Ας δώσουν κι αυτοί το δικό τους καλό παράδειγμα κι ας γίνει ότι άλλο πρέπει να γίνει. Στο βωμό της σκοπιμότητας – επιτέλους – ας μη θυσιάζονται τα πάντα. Κλείνει η παρένθεση.
 
Σ’ ένα δεύτερο ημίχρονο, όπου ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να κυκλοφορήσει την μπάλα γρήγορα έχοντας την κατοχή, με οδηγίες για διαγώνιες μεταβιβάσεις προκειμένου να μη δίνεται ο χρόνος για προσαρμογή της αντίπαλης άμυνας, κάτι όμως που δεν έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε συνάρτηση φυσικά και με την αντίδραση που έβγαλαν οι γηπεδούχοι. Ολο αυτό είχε ως αποτέλεσμα, στην αύξηση της πίεσης από τον Αστέρα να έρθει το πέναλτι για την ομάδα του κ. Χάβου στο 61’ σε μαρκάρισμα του Βαρέλα, με πολλές φωνές και πάλι από τον «Δικέφαλο» για την ορθότητα της απόφασης αλλά και για το γεγονός πως υπήρξε προσπάθεια να καταδειχτεί ως δράστης ο Τζαβέλλας, επειδή είχε ήδη κίτρινη κάρτα! Καλύτερη στιγμή πάντως για τους Αρκάδες στον αγώνα ήταν η κεφαλιά του Τσουκαλά στο 32’ με τον Σάκχοφ να διώχνει προ του Γλύκου, σχεδόν πάνω στη γραμμή της εστίας.
 
Ολα αυτά είναι μικρές αλλά ουσιαστικές λεπτομέρειες, κομμάτια ενός παζλ που συνθέτουν την εικόνα μιας βραδιάς που είχε ως μεγάλους πρωταγωνιστές τον Βλάνταν Ιβιτς αλλά και τον Ευθύμη Κουλούρη. Ο νεαρός επιθετικός του «Δικεφάλου» έφυγε έφηβος πέρσι, σε όχι και τόσο καλές συνθήκες για τον ίδιο σ’ επίπεδο συμπεριφοράς προς το πρόσωπό του από τον τότε τεχνικό της ομάδας κι επέστρεψε φέτος ως άνδρας και σωματικά και ψυχολογικά, κάτι που φαίνεται σε κάθε ευκαιρία. Και μια ο λόγος για ευκαιρίες, ο ίδιος άρπαξε με τον καλύτερο τρόπο αυτή που του δόθηκε. Εκανε την καλύτερη δυνατή αρχή και πρέπει να συνεχίσει με τον ίδιο – αν όχι καλύτερο – τρόπο, γιατί είναι μόλις στο ξεκίνημα και τη διαφορά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τις κάνει η διάρκεια. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους …