Ο Δημήτρης Παπανικολάου γράφει στο προσωπικό του blog για την εκδήλωση της ΕΟΚ για τη συμπλήρωση 30 ετών από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1987.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πελέ ή Μαραντόνα; Μέσι ή Ρονάλντο; Γκάλης ή Γιαννάκης; Διαμαντίδης ή Σπανούλης; Και τόσα ακόμα… δίδυμα στον παγκόσμιο αθλητισμό για τα οποία έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων.
Και για την αθλητική τους ικανότητα, αλλά επιπλέον για τον χαρακτήρα τους και την προσωπικότητά τους.
Λιγότερο ή περισσότερο γνωρίζουμε ή μαθαίνουμε σταδιακά την ιστορία του καθενός και στα γήπεδα και έξω από αυτά. Ο Μαραντόνα είχε πάθος με τις ουσίες. Ο Πελέ με το χρήμα και αμέλησε τον γιο του που κατέληξε στη φυλακή για ναρκωτικά.
Ο Μέσι κι ο Ρονάλντο είναι τα σούπερ ποδοσφαιρικά είδωλα της σύγχρονης εποχής. Το ταλέντο τους το εξαργύρωσαν με εκατοντάδες εκατομμύρια.
Παρ΄ όλα αυτά με τις ποικίλες εξωποδοσφαιρικές δραστηριότητές τους επιχειρούν να κλέψουν το ισπανικό κράτος και δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα όταν γίνονται πρωτοσέλιδα για τις υποθέσεις φοροδιαφυγής που τους αφορούν.
Ευτυχώς ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης άφησαν τους υποστηριχτές τους να «πλακώνονται» μόνο για όσα έχουν κάνει μέσα στο παρκέ. Για το χαρακτήρα τους και την συμπεριφορά τους έχουν δώσει ελάχιστα δικαιώματα.
Αντίθετα αυτό που έγινε χθες βράδυ με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη δείχνει εν μέρει γιατί και τα 10 ή 20 μνημόνια που έχει αποφασίσει να μας επιβάλλει η γερμανική Ευρώπη μπορεί να φαντάζουν και λίγα…
Τριάντα χρόνια μετά τον άθλο του 1987, τότε που η Ελλάδα κατάκτησε την κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ κόντρα σε κάθε πιθανό και απίθανο προγνωστικό, αποφάσισαν να μην παραβρεθούν στην εκδήλωση της ΕΟΚ για την ιστορική επέτειο!
Τώρα θα μου πείτε ότι δεν βρέθηκαν ούτε στα 10, ούτε στα 20. Κι όπως είπε ο Νίκος Φιλίππου, μετά το βάθρο στις 14 Ιουνίου 1987 η ομάδα δεν βρέθηκε ποτέ ξανά όλη μαζί!
Ο καθένας τους για τον λόγο που γνωρίζει καλύτερα, αλλά αυτός, όποιος κι αν είναι, δεν ενδιαφέρει τους υπόλοιπους Έλληνες. Δύο ώρες υπομονής (μεγάλη αρετή) αρκούσαν για να δείξουμε ότι ενωμένοι μπορούμε τα πάντα.
Μιλάμε για ένα θαύμα θαυμάτων εκείνης της εποχής, στο οποίο ήταν και οι δύο συμμέτοχοι. Έβαλαν το χεράκι τους για να συμβεί και να ενώσουν εκατομμύρια Έλληνες, βγάζοντάς τους στους δρόμους ανεξαρτήτως αθλητικών (και πολιτικών) αποχρώσεων.
Και χθες, τριάντα χρόνια μετά, σα να βάλθηκαν να (απο)δείξουν γιατί αυτή η χώρα (το ωραιότερο οικόπεδο στον πλανήτη για πολλούς) δεν μπορεί να δει άσπρη μέρα. Γιατί έχει μάθει να βιώνει τον διχασμό όσο κανένας άλλος λαός πάνω στη Γη.
Τριάντα χρόνια μετά, όταν πια ότι είχε να… χωρίσει ο καθένας θα πρέπει ήδη να το έχει χωρίσει (κυρίως μέσα του).
Εγώ έζησα το 1987 ως νεαρός ρεπόρτερ και το καταχάρηκα. Οι γιοι μου όμως, με τους οποίους παρακολούθησα χθες από τη Nova την εκδήλωση της ΕΟΚ απορούσαν:
-«Μα που είναι ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης για τους οποίους τόσα μας έχεις πει μπαμπά;».
-«Γιατί δεν πήγαν στην εκδήλωση; Μήπως είναι άρρωστοι;».
Όχι, δεν ήταν άρρωστοι και μακάρι να είναι πάντα καλά. Απλά οι μεγάλοι αθλητές δεν είναι απαραίτητα και μεγάλοι άνθρωποι. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους μεγάλους παράγοντες, επιστήμονες, συγγραφείς κ.α.
Καλό είναι το έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που τους αποθεώνουμε για τις υπέροχες αθλητικές τους επιδόσεις. Έτσι κι αλλιώς άλλο πράγμα είναι το γήπεδο κι άλλο η επαφή του καθενός με το κοινωνικό σύνολο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ