Ο Χρήστος Θέος το καταλαβαίνει αμέσως… Τρέχει από τον πάγκο για να βρεθεί δίπλα στον Παναγιώτη. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Μεγαρίτη. Μιλάει και κλαίει μαζί. Ένας κόμπος στο λαιμό. Τον Μπουχαλάκη δεν τον κρατάνε τα πόδια του. Ακουμπάει στο δοκάρι και κάνει το Σταυρό του. Πίσω από την εστία, σε ένα παγκάκι, ο Γιαννιώτας γονατίζει. Κρύβει το πρόσωπό του. Προσεύχεται. Δίπλα του ο Σιώπης κάνει το Σταυρό του και μονολογεί.
Τα ποδοσφαιρικά “αδέλφια” του Παναγιώτη δεν αντέχουν. Λυγίζουν. Ο Μανθάτης κλαίει με λυγμούς. Και ο Ανδρούτσος ξεσπάει. Και ο Νικολάου. Και ο Σκαφίδας Οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούν να τους παρηγορήσουν. Ο Τόλι κάθεται στη γη και αρχίζει να κλαίει. Το βλέμμα μου προσπαθεί να αντλήσει από κάπου αισιοδοξία.
Ο Άγγελος προσπαθεί με ψυχραιμία να περιγράψει τον τραυματισμό. Αλλά η τηλεοπτική εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Και η ανησυχία έκδηλη για όλους. Μόλις ο Παναγιώτης ανακτά τις αισθήσεις του και επικοινωνεί με το γιατρό, τον Χρήστο Θέο, διακόπτω τον Άγγελο. «Ανέκτησε τις αισθήσεις του ο Παναγιώτης Ρέτσος», σπεύδω να πω από το μικρόφωνο της nova.
Η σκέψη μου πάει στην οικογένειά του που αγωνιά. Πρέπει να ακούσει ένα ευχάριστο νέο. Κάτι καλό για το παιδί τους. Τον Παναγιώτη με τον σπάνιο χαρακτήρα, που ξεχωρίζει για την ευγένειά του. Σαφώς και διαθέτει τεράστιες ποδοσφαιρικές δυνατότητες. Αλλά πάνω από όλα μετράει τι άνθρωπος είναι. Και είναι σπάνιος άνθρωπος.
Αυτό το σπάνιο περιστατικό που μας βρίσκει στη δουλειά για πρώτη φορά, ήταν τόσο έντονο. Σοκαριστικό. Να είναι το τελευταίο. Και να μιλάμε από εδώ και έπειτα μόνο για ποδόσφαιρο. Σιδερένιος Παναγιώτη μου…
ΥΓ: Ο Ολυμπιακός έχει την τύχη να διαθέτει τον Χρήστο Θέο. Έναν κορυφαίο επιστήμονα, μα πάνω από όλα εκπληκτικό άνθρωπο. Οι ποδοσφαιριστές των «ερυθρόλευκων» ξέρουν καλύτερα από όλους πόσο τυχεροί είναι.