Η ημέρα απόλυσης ενός προπονητή μοιάζει πολύ με σκηνή από το Κολοσσαίο. Η διοίκηση αποφασίζει να στρέψει προς τα κάτω τον αντίχειρα και το αιμοδιψές κοινό αλαλάζει ενθουσιασμένο από το γκροτέσκο θέαμα. Η παραίτηση του Αργύρη Πεδουλάκη δεν διαφέρει ιδιαίτερα: το πανελλήνιο καφενείο του διαδικτύου πλημμύρισε από απόψεις για τον «αναχρονιστικό», «αντιτουριστικό» Έλληνα τεχνικό, «που έχασε με κάτω τα χέρια», «που του βγαίνει το πουκάμισο από το παντελόνι», που «τρέλανε τον Μάικ Τζέιμς».
Σπανίως είναι σκόπιμο να αντλήσει κανείς κάτι περισσότερο από το σφυγμό της στιγμής από το πανηγύρι του διαδικτύου. Όχι γιατί δεν μπορεί να βρει κανείς εκεί και ψύχραιμες και στοιχειοθετημένες απόψεις, αλλά επειδή συνήθως αυτές χάνονται σε έναν ορυμαγδό οπαδισμού και εν θερμώ ανοησίας, περιτυλιγμένου με την all-time classic ατάκα «μα δεν βγαίνει ένα σύστημα να βγει ο Φίτσουλας ο σουτέρ να το βάλει».
Αυτό που είναι πράγματι διασκεδαστικό είναι να παρατηρεί κανείς την παγωμάρα των ίδιων ένθερμων κανιβαλιστών όταν η άμμος του Κολοσσαίου στεγνώσει. Από τη στιγμή που αναζητείται ο επόμενος που θα ακροβατήσει ανάμεσα στον ρόλο του μεσσία και του ενόχου.
Κάπου εκεί ξεκινούν τα δύσκολα.
Στόχος ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ, πρώτος μη αμερικανός ασίσταντ κόουτς στην ιστορία του NBA (δίπλα στον Άλβιν Τζέντρι), με θητεία σε μισή ντουζίνα ομάδες εκεί. Μια εβδομάδα πριν την έναρξη της σεζόν, νυν μέλος του τεχνικού επιτελείου των Utah Jazz. Σενάριο σχεδόν απαγορευτικό, αλλά χάριν οικονομίας της συζήτησης ας υποθέσουμε ότι συμφωνεί και έρχεται στην Ελλάδα. Τι χρόνος προσαρμογής θα έπρεπε να δοθεί σε έναν 44χρονο που δουλεύει από το 1999 στις Η.Π.Α (σε άλλο πλανήτη σε σχέση με τη δική μας κουλτούρα), και η ευρωπαϊκή του εμπειρία (όχι γνώση) περιορίζεται στην επταετή παρουσία του στην Εθνική Γεωργίας;
Στόχος ο Τσάβι Πασκουάλ. Προπονητής από το πάνω ράφι, ο μικρότερος σε ηλικία που κατέκτησε Ευρωλίγκα (2010), σε ηλικία 38 ετών. Μετά τα πρώτα του προπονητικά βήματα, μεγαλωμένος στο θερμοκήπιο του οργανισμού Μπαρσελόνα, από τη δεύτερη ομάδα (2004-05), την τριετία σαν βοηθός (2005-08) και την 8ετή θητεία του μέχρι να παραδώσει τα ηνία στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Σε μια ομάδα από την οποία, ενδεικτικά, δεν απολύθηκε όταν ηττήθηκε με 38 πόντους διαφορά από την αιώνια αντίπαλο Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό του F4 του Μιλάνου (2014) και τελικά κατέκτησε το πρωτάθλημα με 3-1 νίκες. Που κράτησε τη θέση του όταν αποκλείστηκε από το F4 της Μαδρίτης με 3-1 από τον Ολυμπιακό, παρότι είχε πλεονέκτημα έδρας και στους τελικούς έχασε το πρωτάθλημα με 3-0 από τη Ρεάλ. Ο κόουτς που η μπασκετική του πρόταση πριν δύο χρόνια ήταν δίδυμο Τόμιτς – Πλάις και πέρυσι φροντ λάιν με Σάμουελς/Λαγουάλ και Τόμιτς. Και όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι είναι κακός προπονητής – δεν είναι. Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, με καλές και κακές ιδέες, από τις οποίες προέκυψαν καλές και κακές σεζόν. Λέξη κλειδί: σεζόν.
Στόχος Λούκα Μπάνκι/Σάσα Ομπράντοβιτς: Στο ίδιο ηλικιακό γκρουπ (47 ετών ο Σέρβος, 51 ο Ιταλός), με παραπλήσιες περγαμηνές αν και τελείως διαφορετική διαδρομή. Ουδείς από τους δύο έχει το ειδικό βάρος για να θεωρηθεί κάτι περισσότερο από αναλώσιμος αν το πράγμα στραβώσει. Κανείς εκ των δύο δεν έχει θαμπώσει με το μπάσκετ των ομάδων του, τουλάχιστον όχι όπως π.χ ο Τρινκέρι έπραξε τον προηγούμενο χρόνο με τη Μπάμπεργκ. Στοιχήματα: μπορεί να βγουν, μπορεί και όχι.
Αν περάσει ακόμα ένα πενθήμερο στο οποίο ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει συμφωνήσει με προπονητή, πράγμα απόλυτα λογικό από τη στιγμή που μιλάμε για μια πολύ δύσκολη και σημαντική απόφαση, μην εκπλαγείτε αν δείτε τους ίδιους θεατές του Κολοσσαίου να σιγοψιθυρίζουν πως «ίσως βιαστήκαμε με τον Πεδουλάκη, δική του ήταν η ομάδα. Τώρα άντε να έρθει ο καινούριος, άντε να μάθει τα κατατόπια, να ζητήσει χρόνο, κανένα παίκτη, να μας γνωρίσει και να τον γνωρίσουμε, βράσε όρυζα. Ίσως έπρεπε να περιμένουμε λίγο ακόμα, να δούμε».
Στο τέλος της ημέρας, η λήψη αποφάσεων είναι – φυσικά – σε αυτόν που πληρώνει το λογαριασμό. Και αν ούτε ένα εξάμηνο μετά την πρόσληψή του, ο Πεδουλάκης κρίθηκε ανεπαρκής, καλώς απομακρύνθηκε, αλλά κακώς συνέχισε: τον ήξεραν και τους ήξερε, από τη σκάρτη διετία 2012-14.
Την ίδια στιγμή, ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να αναζητά , εκτός από τον επόμενο τεχνικό του ηγέτη, μια σεζόν στην οποία ένας κρίκος θα συνδεθεί με τον επόμενο, σε στελέχωση και αγωνιστική φιλοσοφία.
Εδώ είναι που βρίσκεται και το παράδοξο.
Το «πράσινο» κοινό είναι καλά εκπαιδευμένο. Η επί 13 συναπτά έτη παραμονή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν άφησε μόνο 5 τρόπαια Ευρωλίγκας και έναν σκασμό εγχώριους τίτλους, αλλά και την παιδεία που λέει πως ο σχεδιασμός και η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι εχέγγυα επιτυχίας. Η σημαντική πλειοψηφία του, σε μεγάλο βαθμό απούσα από τους δημόσιους κατήγορους του διαδικτύου, θεωρεί τα πήγαινε-έλα των προπονητών διαδοχικά πισωγυρίσματα και προτιμά να κρίνει σε βάθος χρόνου, όταν το δείγμα είναι επαρκές και αντιπροσωπευτικό. Θυμηθείτε την περσινή χρονιά: ο κόσμος των κυπελλούχων Ελλάδας δεν χαρίστηκε στον Σάσα Τζόρτζεβιτς, αλλά όχι πριν φτάσει Απρίλιος.
Πάντως ο Αργύρης Πεδουλάκης θα έπρεπε να ήταν προετοιμασμένος. Όχι γιατί δέχτηκε να μπει όρος του «βοηθού για την επίθεση» στο συμβόλαιο του, αλλά γιατί όταν επέστρεψε στο τιμόνι του Παναθηναϊκού, είπε πως «είμαι στρατιώτης του Παναθηναϊκού, πάντα έτοιμος στην επιστράτευση».
Και οι στρατιώτες, όχι οι στρατηγοί, είναι οι πρώτοι που θυσιάζονται στη μάχη.