Το πρόσφατο γκολ του Κάρλος Ρουϊζ κόντρα στη Καβάλα, έφερε στο προσκήνιο, ως «τροφή για σκέψη» τα εξής ερωτήματα: Τι είναι αυτό που τελικά ψάχνει μια ομάδα από τους ποδοσφαιριστές της; Tο θέαμα ή την ουσία;
Εν προκειμένω από τους επιθετικούς: Ψάχνει την ποιότητα ή την ποσότητα;
Ο Ρουϊζ έχει αποδείξει πως το ξέρει το τόπι! Είναι πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια, διεισδυτικός όταν χρειάζεται, καλός τεχνίτης. Όμως, δυσκολεύεται πάρα πολύ στη τελική προσπάθεια. Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις την περασμένη Τρίτη κατάφερε να πετύχει το πρώτο του γκολ με τη φανέλα του Αρη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Χρειάστηκε, δηλαδή, να περάσει ένας ολόκληρος γύρος, προκειμένου να βρει το δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα.
Σε αντιδιαστολή με τον Κάμπορα, ο Ρουϊζ είναι πιο ολοκληρωμένος , χρησιμοποιεί το κεφάλι, έχει περισσότερες αρετές. Ομως ο Αργεντίνος όποτε την ακουμπούσε ήταν γκολ! Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους δύο. Αυτό που μετρά ασφαλώς στο ποδόσφαιρο (όπως και στις περισσότερες πτυχές της ζωής μας) είναι το αποτέλεσμα. Κανένας φίλαθλος του Αρη δεν θα θυμάται μετά από λίγο καιρό την τεχνική ή μη του Ρουϊζ, αλλά το πόσα γκολ πέτυχε και ο δείκτης σε αυτόν τον τομέα για τον επιθετικό από τη Γουατεμάλα είναι αρνητικός.
Θυμάμαι κάτι που μου είχε πει ένας γνωστός προπονητής πριν από μερικά χρόνια, όταν πιάσαμε κουβέντα πάνω σε αυτό το ζήτημα: «Επιθετικός που δεν σκοράρει, δεν είναι επιθετικός. Είναι σαν τον γιατρό που δεν μπορεί να εγχειρήσει
»!
Θα πείτε, μα με αυτή τη λογική δεν θυσιάζουμε το καλό ποδόσφαιρο (το οποίο λείπει από τα γήπεδά μας) στο βωμό της νίκης με
κάθε τρόπο; Σωστά, όμως έτσι έχει δομηθεί το άθλημα στην Ελλάδα, έχοντας δημιουργήσει οπαδούς της νίκης και όχι του ποδοσφαίρου. Δεν είμαστε στη Νορβηγία όπου δεν υπάρχει πίεση και οι αθλητές μπορούν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους, χωρίς το φάσμα της «απόλυσης». Στη λογική της Ελλάδας, παίκτες που δεν φέρνουν το αποτέλεσμα δεν έχουν θέση στις ομάδες.
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ο Αρης είναι υποχρεωμένος να ψάξει για έναν επιθετικό ολκής που θα στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό, τουλάχιστον μια στις δύο φορές που θα του δίνει φανέλα ο Κούπερ. Δεν ξέρω αν αυτός θα είναι ο Εντού, ο Παπαδόπουλος ή οποιοσδήποτε άλλος. Αυτό που έχει σημασία είναι ο παίκτης που τελικά θα επιλεγεί να είναι γκολτζής με όλη τη σημασία της λέξης. Κάτι σαν τον Κόκε όταν αυτός πρωτοήρθε στην ομάδα. Διαφορετικά θα μιλάμε πάλι για «φάρμακα» και «αντιβιοτικά» και δεν υπάρχει περιθώριο να ανοίξει ξανά αυτή η κουβέντα.