Ξεκινήσαμε μία φιλοσοφική αναζήτηση με αφορμή το περιεχόμενο ενός κειμένου που ανήρτησε στην επίσημη ιστοσελίδα του ο πιο δυναμικός σύνδεσμος οργανωμένων οπαδών του Αρη, ο «Super 3», για την τραγωδία στα σκαλοπάτια της θύρας 7. Υπενθυμίζουμε πως την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 30 χρόνια απ’ τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ασφαλώς και αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές όλων όσων σχετίζονται με τον Ολυμπιακό το γεγονός πως ένας σύνδεσμος μίας ιστορικής ομάδας ασχολήθηκε επισταμένως με την προ τριών δεκαετιών θλιβερή ιστορία που εκτυλίχθηκε στα σκαλοπάτια του σταδίου Καραϊσκάκη.
Επιπλέον, προχώρησε σε μία άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση της έννοιας του οπαδού στην Ελλάδα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του «Super 3»: « Η λέξη “οπαδός” είναι ιδεολογικά, εννοιολογικά αλλά και συναισθηματικά πολύ φορτισμένη, τόσο μάλιστα που κάθε απλοϊκή και απαξιωτική αναφορά ή συμπεριφορά απέναντι στην έννοια αυτή αποτελεί μέγιστη ύβρη για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Τους οπαδούς τους χωρίζουν πολλά. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές εμπειρίες, διαφορικές ιστορίες, διαφορετικές κοινωνικές προελεύσεις, διαφορετικές οπαδικές συνήθειες, διαφορετικά χρώματα, διαφορετικά σύμβολα. Τους ενώνουν όμως και άλλα τόσα και καταρχήν η από κοινού αποδοχή της σχεδόν μυστικιστικής επιρροής που τα γράμματα, τα χρώματα και τα σύμβολα μιας ομάδας ασκούν επάνω τους. Μιας επιρροής που μόνο όταν είσαι οπαδός, όταν μυηθείς και αποδεχθείς τον κυρίαρχο ρόλο που διαδραματίζει στη καθημερινότητα σου μια ομάδα και ένα σύμβολο, κατανοείς».
Πράγματι, στους οπαδούς ασκεί μία μυστικιστική επιρροή το χρώμα, το σύμβολο και τα γράμματα μίας ομάδας. Και αυτή η επιρροή στην καθημερινότητά τους, είναι μεγάλη.
Το σημαντικότερο κομμάτι του κειμένου του «Super 3» είναι το ακόλουθο: «Πραγματικός θάνατος είναι μόνο η λήθη. Και όσο κάποιοι δεν ξεχνούν αυτούς που έφυγαν από τη ζωή με μια λέξη στο στόμα και ένα κασκόλ στο λαιμό, είμαστε όλοι ήσυχοι και ήρεμοι συνειδησιακά. Μέρα μνήμης των οπαδών του Ολυμπιακού η 8η Φεβρουαρίου, και μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια όλοι οφείλουν να σέβονται τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους επειδή πήγαν να παρακολουθήσουν την ομάδα που αγαπάνε. Ειδικά για τους οπαδούς, που βρίσκονται συνεχώς σε γήπεδα, που ταξιδεύουν αμέτρητα χιλιόμετρα κάθε χρόνο για να συμπαρασταθούν στην ομάδα τους, τέτοια γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία και αντιμετωπίζονται με αυξημένη ευαισθησία, χωρίς κροκοδείλια δάκρυα που πιθανόν να δούμε στα μάτια αυτών που χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για τα δικά τους σχέδια, ξένα προς την τρέλα και την αγάπη των οπαδών για τις ομάδες τους. Ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει χρώμα και οπαδική ταυτότητα κι εκείνο που ευχόμαστε όλοι μας είναι να μη θρηνήσουμε ποτέ ξανά τέτοια αποτρόπαια ατυχήματα, να μην υπάρξουν ποτέ ξανά τόσο τραγικές απώλειες».
Δεν νομίζουμε πως υπάρχει άνθρωπος ο οποίος δε θα έβαζε την υπογραφή του κάτω από ένα κείμενο με τέτοιο περιεχόμενο.
Θα θέλαμε, όμως, από όλους τους συνδέσμους να γίνει ένα βήμα παραπάνω. Να βρουν γέφυρες επικοινωνίας μέσα από ποδοσφαιρικό διάλογο, τον οποίο είμαστε βέβαιοι πως μπορούν να κάνουν. Μήπως να ρίξουμε στο τραπέζι την ιδέα για μία πανελλήνια συνάντηση των μεγαλύτερων συνδέσμων των ομάδων της Σούπερ Λίγκας, ώστε όσα χωρίζουν τους οπαδούς τους να μην αποτελούν τροχοπέδη για την συνύπαρξή τους σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα; Ας το σκεφτούμε όλοι μας. Γιατί υπάρχει ελπίς!