Ο Λεονίντ Σλούτσκι αποδείχτηκε προφητικός όταν έλεγε την Τετάρτη πως «περιμένω έναν ΠΑΟΚ επιθετικό, που θα πιέσει από νωρίς». Μόνο που δεν ήταν διαβασμένος στο συγκεκριμένο θέμα αλλά σ ολόκληρο το εύρος και το φάσμα που αφορούσε τον αντίπαλό του. Η υπεροχή των παικτών του Μάκη Χάβου διήρκησε ένα 20λεπτο, διάστημα στο οποίο έκανε ευκαιρίες με σημαντικότερη αυτή του Βιεϊρίνια.
Οι Ρώσοι προειδοποίησαν στο 25′ και τέσσερα λεπτά μετά, με την αρωγή και της τύχης σημείωσαν το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Εξέλιξη που αναπροσάρμοσε τα δεδομένα της συνάντησης αφού κατέστησε απόλυτα σαφές το ποια ομάδα είχε την υπεροχή, τις δυνάμεις, την ανωτερότητα και τη δυνατότητα να φέρει εις πέρας μ επιτυχία το στόχο της. Η… «μοναξιά» του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στην επίθεση ήταν ορατή και στην τεχνική ηγεσία αλλά η επικινδυνότητα του αντιπάλου, η ευκολία με την οποία έβγαινε στις αντεπιθέσεις μαζικά, φέρνοντας τάχιστα πολλούς παίκτες στις παρυφές της περιοχής του ΠΑΟΚ «φρέναρε» οποιαδήποτε διαφορετική σκέψη.
Διάθεση αντίδρασης υπήρχε κι από τους παίκτες όμως συνάμα υπήρχε κι η συνειδητοποίηση της ανάγκης να διαφυλάξουν τα νώτα τους. Η αμυντική λειτουργία των φιλοξενούμενων γενικά και ειδικά στον τρόπο που διαχειρίζονται το οφ σάιντ είναι για… σεμινάριο. Δυστυχώς για τον «Δικέφαλο» ούτε οι προσωπικότητες των παικτών του στάθηκαν ικανές ν ανατρέψουν τις ισορροπίες, ούτε ο Ελ Ζαρ είχε την ψυχραιμία να εκμεταλλευτεί τη μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε να φέρει τον αγώνα στα ίσια και μοιραία περιόρισε τις ελπίδες του σε στημένες φάσεις, δίχως όμως αποτέλεσμα.
Κακά τα ψέματα, η ΤΣΣΚΑ είναι τουλάχιστον δυο κλάσεις ανώτερη. Οχι ότι ανάλογες ποδοσφαιρικές ισορροπίες δεν ανατράπηκαν στο παρελθόν από τον ΠΑΟΚ, μάλιστα ανατροπές σαν κι αυτές έχουν καταξιώσει την ομάδα στη συνείδηση του κόσμου. Δεν είναι όμως κάτι που συμβαίνει πάντα. Όπως δε συνέβη και χτες. Ο αντίπαλος ήταν πολύ καλύτερος και δίκαια επικράτησε. Κάτι που αναγνώρισαν και οι περισσότεροι από είκοσι πέντε χιλιάδες φίλαθλοι που βρέθηκαν στην Τούμπα χειροκροτώντας την ομάδα τους και φωνάζοντας συνθήματα συμπαράστασης κι υποστήριξης σ’ αυτούς που τους έχουν δημιουργήσει και τους έχουν συνοδεύσει σ’ αυτό το υπέροχο αγωνιστικό ταξίδι που βιώνουμε την τελευταία τριετία μετά από χρονιές ανυπαρξίας κι αβεβαιότητας.
Μιλώντας για χτες συγκεκριμένα, λάθη μπορεί να έγιναν από την τεχνική ηγεσία, οι κρίσεις είναι υποκειμενικές, παίκτες που περίμεναν όλοι να κάνουν τη διαφορά δεν ανταποκρίθηκαν είτε επειδή δεν ήταν 100% έτοιμοι είτε επειδή βρέθηκαν σε κακή μέρα είτε επειδή δεν μπορούσαν. Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει ο ένοχος, αυτός που θα πρέπει να ριχθεί στην πυρά για να μπορέσουν οι εξαγριωμένοι ιθαγενείς, μεταφορικά και κυριολεκτικά, να νιώσουν ανακούφιση έχοντας προσφέρει τα «θύματά» τους ως θυσία στον θεό της δικής τους πρεμούρας για το καλό της ομάδας. Ενώ όλοι οι άλλοι που ασχολούνται βιοποριστικά με το αντικείμενο θέλουν το κακό της ή δεν είναι τόσο γνώστες ή καλοί για ν’ ασχολούνται μ αυτό;
Ε, τότε ας αναλάβουν αυτοί, να γίνουν όλα ιδανικά να τελειώνουμε, να λυθούν όλα μας τα προβλήματα κι η ζωή μας ν αλλάξει ριζικά. Και κάτι ακόμη, τα δόγματα και τα μεγάλα λόγια δεν αφορούν μόνο τα προβλήματα των άλλων. Πρώτα ας τα εφαρμόσουν στον εαυτό τους, στις ζωές τους, προσωπικά κι επαγγελματικά και μετά ας βγουν να διδάξουν λογικές και συμπεριφορές ζωής. Η υπομονή έχει και τα όρια της και καλώς ή κακώς δεν είναι ατελείωτα.