Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να νικήσει την ΑΕΚ. Αντ’ αυτού περιορίστηκε σε μια και μοναδική ευκαιρία, στο χαμένο τετ α τετ του Βλάνταν Ιβιτς. Ο Μανόλο Χιμένεθ έστησε καλύτερα την ομάδα του, «διάβασε» πολύ καλά τις αδυναμίες του αντιπάλου του και με πίεση σε όλο το γήπεδο ανάγκασε τους στόπερ των γηπεδούχων ν’ αναζητούν με βαθιές μπαλιές τον Μουσλίμοβιτς. Ακόμη και τα «γεμίσματα» που επιχειρήθηκαν με σέντρες από τις πτέρυγες είχαν την ίδια κατάληξη … Κατά κύριο λόγο Ντιοπ ή Δέλλας ή Ματέο.
Το δέλεαρ της πρόκρισης στον τελικό, όπου από το απόγευμα ο Ατρόμητος περίμενε να πληροφορηθεί το όνομα του αντιπάλου του ήταν τεράστιο κι όμως … αυτοί οι ποδοσφαιριστές που τόσες χαρές έχουν δώσει στον κόσμο τους την τελευταία διετία – και σίγουρα είναι περισσότερες από τις λύπες – βάλθηκαν να πείσουν τους πάντες για την … αδυναμία τους. Είναι οι ίδιοι που «κουβάλησαν» στους ώμους τους την ομάδα μέχρι τους ημιτελικούς, μέχρι τους «32» του Europa League φέτος, ενώ πέρυσι έφτασαν μια ανάσα από την επίτευξη ενός αγωνιστικού θαύματος, μένοντας τελικά στην κατάκτηση της πρώτης θέσης στα πλέι οφ. Πόσοι αγώνες, πόσα παιχνίδια, πόσες μνήμες με παιχνίδια – «σταθμούς» …
Η Ενωση απείλησε με στημένες φάσεις κι έδειξε εξ αρχής πως πόνταρε πολύ στη συγκεκριμένη λειτουργία για να σκοράρει. Το κατάφερε στο 48′ με τον Σκόκο να εκτελεί φάουλ και τον Δέλλα να σημειώνει το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης με υποδειγματική κεφαλιά – «ψαράκι». Ο Μουσλίμοβιτς έχασε τον κεντρικό αμυντικό της ΑΕΚ, την επιτήρηση του οποίου είχε σε κάθε στημένη φάση κι ο Κρέσιτς δε βγήκε ποτέ. Γεγονότα, στοιχεία που έμελλε να κάνουν τη διαφορά. Δεν είναι μομφή, ούτε … «κατηγορώ», απλά έτσι ακριβώς συνέβη. Και πάλι ο χρόνος επαρκούσε για να προκύψει αντίδραση, ωστόσο αυτή δεν ήρθε ποτέ. Ισως ο Νίκος Λυμπερόπουλος και οι συμπαίκτες του ήθελαν τη νίκη περισσότερο. Ισως ο ΠΑΟΚ να λύγισε υπό την κόπωση και του πρωτοφανούς – για τα δικά του δεδομένα – αριθμούς αγώνων που έχει δώσει ως τώρα. Κάποιος έπρεπε να το ‘χει σκεφτεί και να ‘χει προετοιμάσει την ομάδα ανάλογα. Δεν έγινε και δεν μπορεί να γίνει πλέον. Ισως να χρειαζόταν περισσότερη βοήθεια από τον πάγκο. Δεν ήρθε ποτέ. Δεν υπήρχε όμως μόνο μια ομάδα στο γήπεδο.
Στη ζωή πάντα θα υπάρχει κάποιος που είναι καλύτερος από σένα, πιο έξυπνος, πιο γρήγορος, πιο … πιο … πιο … Αν εσύ δεν έχεις τη δυνατότητα να καταλάβεις τη σημασία και τη μοναδικότητα μιας κατάστασης για να την εκμεταλλευτείς ανάλογα δε σου φταίει ο άλλος. Αν σέβεσαι τον εαυτό σου, του σφίγγεις το χέρι, παραδέχεσαι την ανωτερότητά του και μεριμνάς ώστε την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε ανάλογη θέση να διαθέτεις όλα εκείνα τα εχέγγυα που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Μόνον έτσι το πάθημα γίνεται μάθημα.
Τα «γιατί» αυτής της βραδιάς είναι πολλά και με πολλούς αποδέκτες. Γιατί αυτή η εικόνα; Γιατί δεν μπόρεσε ν’ αλλάξει σε 90′; Γιατί η ομάδα έμοιαζε έρμη κι αβοήθητη, ανίκανη ν’ αντιδράσει, σχεδόν καταδικασμένη σ’ ένα μονοδιάστατο παιχνίδι που ουσιαστικά περισσότερο εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του αντιπάλου της παρά τα δικά της; Γιατί υπήρξε αυτή η κάκιστη αντίδραση από μερικούς με την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο και γιατί δεν υπήρξε αντίδραση από τη συντριπτική πλειοψηφία η οποία στη συνέχεια έγινε στόχος των πρώτων;
Η απογοήτευση είναι σεβαστή, η αγανάκτηση επίσης, όμως ποτέ οι «εν θερμώ» αποφάσεις δε βγήκαν σε καλό. Πόσο δύσκολο είναι να πετάξεις ένα μπουκάλι; Καθόλου. Πόσο δύσκολο είναι να μπεις στο γήπεδο και να κάνεις κακό στην ομάδα σου. Υπό συνθήκες σαν τις χτεσινές … καθόλου. Αν έχεις κάνει τέτοιο, πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις στους φίλους σου, στους δικούς σου μα πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου το γιατί το κάνεις; Πολύ… Πόσο δύσκολο είναι να ελέγξεις την πικρία σου, να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις τις σκέψεις σου κι αφού εξετάσεις όλα τα δεδομένα, να πάρεις μια σοβαρή απόφαση; Πάρα πολύ. Εκεί όμως είναι κι η διαφορά με τους υπόλοιπους, έτσι την κάνεις, έτσι τη δημιουργείς, έτσι ξεχωρίζεις.
Ισως τα πλέον δύσκολα να μην ήρθαν ακόμη. Μετά από αυτήν την εξέλιξη είναι απορίας άξιο πως θα μπορέσει η ομάδα ν’ ανασυγκροτηθεί για να διεκδικήσει αρχικά την παρουσία της στα πλέι οφ κι εφόσον τα καταφέρει, ότι καλύτερο. Ο Θόδωρος Ζαγοράκης αποχώρησε από την Τούμπα λίγο μετά τις 02.00 και σύμφωνα με όσα συζήτησε με μερίδα φιλάθλων που τον περίμεναν, προανήγγειλε εξελίξεις. Κανείς δε χάνεται και τίποτα δε σταματά για κανέναν. Ο Ατρόμητος περιμένει την Κυριακή τον ΠΑΟΚ στο Περιστέρι, όχι για το Κύπελλο αλλά για το πρωτάθλημα. Οποιες δυνάμεις έχουν απομείνει στον καθέναν, εντός κι εκτός ομάδας, οφείλει να τις διοχετεύσει για τον εναπομείναντα στόχο και παράλληλα ας κάνει και την αυτοκριτική του. Ολοι μας … Δεν είναι κακό … Κι ας μην το πούμε πουθενά, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι απέναντι στους εαυτούς μας.