Όσο κι αν προσπαθείς να βάλεις σε τάξη την προτελευταία παράσταση της κανονικής διάρκειας της Σούπερ Λίγκας, μία άλλη (τελευταία) παράσταση προκαλεί αναρχία στις σκέψεις μας. Είναι αυτό που λέει ο λαός: όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει, ο Θεός γελάει από 'κει πάνω.

Τέτοιες στιγμές είναι που προσπαθείς να προσεγγίσεις το ποδόσφαιρο στην πραγματική του διάσταση. Δηλαδή γι’ αυτήν που δημιουργήθηκε και έγινε το δημοφιλέστερο παιχνίδι σε όλο τον κόσμο. Όπου παιχνίδι (για όσους εξακολουθούν να το «βιάζουν»), να θυμάστε πως είναι οποιαδήποτε δραστηριότητα ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ανθρώπων για διασκέδαση και ψυχαγωγία.

Οι σοφοί του χώρου λένε πως το ποδόσφαιρο είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας. Τη ζωή μας που έρχεται να συνταράξει η σκληρή πραγματικότητα και να μας αποδείξει πως τα μικρά τα κάνουμε μεγάλα. Και τα πραγματικά μεγάλα, τα θάβουμε κάπου πίσω στο υποσυνείδητό μας.

Μεγαλύτερο όλων είναι η αξία της ίδιας της ζωής, την οποία κοντεύουμε να ξεχάσουμε στην κοινωνία μας. Ουσιαστικά την έχουμε ευτελίσει. Συγχωρήστε μας για τη φιλοσοφική αναζήτηση. Αλλά έρχονται ώρες – ώρες που η ποδοσφαιρική μας καθημερινότητα (όπως είναι ο αγώνας του Ατρόμητου με τον Ολυμπιακό, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να μας δώσει ερεθίσματα για ποδοσφαιρική κουβέντα) φαντάζει τόσο ρηχή.

Η απώλεια του Λάζαρου Μουρκάκου, ενός συναδέλφου που αποτελούσε κόσμημα για τον ανταγωνιστικό χώρο της ελληνικής δημοσιογραφίας, δεν μπορεί να μην ταράξει όλους όσοι ζούμε στο χώρο. Όλους όσοι τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε -άλλος πολύ και άλλος λιγότερο- και τον αποχαιρετούμε σε ηλικία μόλις 43 ετών.

Τούτες οι θλιβερές ειδήσεις μας βγάζουν απ’ τον μικρόκοσμό μας, επιχειρώντας να αναθεωρήσουμε την πορεία μας. Η πυξίδα είναι πάντα στη θέση της, αλλά μέρα με την ημέρα την αγνοούμε, έχοντας πάντα εμπιστοσύνη στον μακροχρόνιο σχεδιασμό μας.

Μα για ποιόν σχεδιασμό να μιλάμε, όταν ο Λάζαρος έφυγε τόσο νωρίς.

ʼραγε, η ζωή συνεχίζεται; Θα του το πουν δύο άλλα φιλαράκια μας: ο Κώστας και ο Χάραλαμπος που έφυγαν επίσης πολύ νωρίς: στις 31 Δεκεμβρίου του 1999 σε ηλικία 38 ετών και στις 17 Ιανουαρίου του 2003 σε ηλικία 30 ετών.

Για τον Μουρκάκο, τον Τσόγκα, τον Τσιριμονάκη που έβλεπαν το ποδόσφαιρο στην πραγματική του διάσταση, ας το δούμε και εμείς όπως ακριβώς πρέπει να είναι: σαν παιχνίδι. Όπως κανονικά πρέπει να είναι και η ίδια η ζωή. Γεμάτη δραστηριότητες που ανταποκρίνονται στην ανάγκη μας για διασκέδαση και ψυχαγωγία.