Η ομάδα του Μάκη Χάβου υπέστη σοβαρότατο πλήγμα με την απουσία του Βλάνταν Ιβιτς, κάτι που οριστικοποιήθηκε και για το υπόλοιπο της σεζόν. Θέλησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της ξεκινώντας τον αγώνα με 4-4-2, αλλά τα πρόσωπα που συνέθεσαν την αρχική 11άδα παρείχαν τη δυνατότητα στην τεχνική ηγεσία ν αλλάξει ανά πάσα στιγμή σχηματισμό σε 4-2-3-1, όπερ κι εγένετο κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου.
Οπως και στον αντίστοιχο αγώνα της κανονικής περιόδου ο Ολυμπιακός Βόλου από πολύ νωρίς ανέλαβε πρωτοβουλία, πίεσε κι απείλησε. Με αρωγό και την τύχη ο «Δικέφαλος» – όπως και την αποτελεσματικότητα του Κώστα Χαλκιά ισορρόπησε το παιχνίδι και παρότι τίποτα δεν προϊδέαζε σχετικά ο Βιεϊρίνια, εκμεταλλεύτηκε την ασταθή έξοδο του Γιακούποβιτς, «έκλεψε» την μπάλα και πλάσαρε ιδανικά από πολύ δύσκολη θέση.
Πρέπει να σημειωθεί πως με την αλλαγή του σχηματισμού ο Πορτογάλος χαφ τοποθετήθηκε στη θέση του Ιβιτς ουσιαστικά, πείραμα που είχε γίνει στον τελευταίο αγώνα των περυσινών πλέι οφ. Η τεχνική ηγεσία δεν έμεινε ικανοποιημένη, δίχως να παραγνωρίζει κανείς πως ο χρόνος που του δόθηκε δεν ήταν επαρκής γι ασφαλή συμπεράσματα μεν, δεν υπήρχαν περιθώρια για τέτοιο ρίσκο σε μια τέτοιας σημασίας συνάντηση δε.
Οι φωνές προς τον Ναμπίλ Ελ Ζαρ ήταν συχνές. Ο Μαροκινός, που από τα πόδια του βγήκε η σέντρα που κατέληξε στο πρώτο γκολ, φαινόταν εκτός κλίματος. Παράπονα γι αργές επιστροφές, για τη μη παροχή βοήθειας σε συνθήκες άμυνας και για το γεγονός πως προφανώς στην οδηγία όταν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης πλησιάζει τη δεξιά γραμμή εκείνος όφειλε να συγκλίνει προς τον άξονα, κάτι που δεν έγινε σχεδόν ποτέ.
Η είσοδος του Γιώργου Φωτάκη λειτούργησε καταλυτικά. Ο Καλαματιανός μέσος ενίσχυσε την ανασταλτική λειτουργία, βοήθησε στην οργάνωση με αποκορύφωμα την ασίστ στον «Σάλπι» για το δεύτερο γκολ. Αναμφίβολα του λείπει χρόνος συμμετοχής κι ίσως γι αυτό χρίζει μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης και περισσότερης τόλμης.
Κι εκεί που όλες οι ενδείξεις συνέκλιναν για μια καθολική επανάληψη του σεναρίου που έλαβε χώρα στον αγώνα πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ επανέλαβε την «ασθένεια» που ανέδειξε την περασμένη Κυριακή όταν και πάλι προηγήθηκε 2-0 επί του Παναθηναϊκού: Χαλάρωση Εφησυχασμός Πολιορκία Απόγνωση
Κι αν κόντρα στους «πράσινους» η μείωση του σκορ προέκυψε σε χρονικό σημείο που δεν άφηνε σημαντικά χρονικά περιθώρια αντίδρασης στους φιλοξενούμενους, κόντρα στους Βολιώτες τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στο 62, σε μια ακόμη φάση που προήλθε και από την αμυντική αδυναμία των δυο μπακ ο Χουάν Εδ. Μαρτίν απέδειξε πως μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικός και με την μπάλα στα πόδια.
Από την αρχή του αγώνα ο κανόνας για τον Αργεντινό, ήταν να βγαίνει από μπροστά του, πρώτος στις μπαλιές που σημάδευαν το κεφάλι του υψηλόσωμου φορ ο Μπρούνο Τσιρίλο. Ειδικά στα πρώτα λεπτά του αγώνα ήταν σημαντικό πρόβλημα, αλλά στη συνέχεια ο Ιταλός στόπερ αποκατέστησε την υπέρ του τάξη, τουλάχιστον στις εναέριες μονομαχίες.
Η μείωση του σκορ θαρρείς και σήμανε άτακτη υποχώρηση για τον ΠΑΟΚ. Η ομάδα αδικαιολόγητα κλείστηκε στο μισό γήπεδο και δυο λεπτά μετά ο Μάκης Κατσαβάκης απέσυρε αμυντικό (Χαβιέ Τομάς) για να περάσει τον Κρίστιαν Νέμετ (επιθετικό). Η ώρα περνούσε, η πίεση στην περιοχή του «Δικεφάλου» αυξανόταν αλλά η άμυνα κρατούσε.
Στο 68 ο Ζλάταν Μουσλίμοβιτς μπήκε αντί του Στέφανου Αθανασιάδη όμως οι βοήθειες του Βόσνιου ήταν περισσότερες στην άμυνα και δη στις στημένες φάσεις στα ψηλά. Εκεί όπου ο Πάμπλο Γκαρσία δε σταματούσε να διώχνει με κεφαλιές την μπάλα για σχεδόν ένα ολόκληρο ημίωρο. Το χώρο μπροστά από τη μεγάλη περιοχή ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Βίκτορ Βιτόλο δίνοντας σημαντικές λύσεις, ακόμη και στο κράτημα μπάλας σε ορισμένες περιπτώσεις.
Η πρώτη σκέψη για βοήθεια στην άμυνα λογικά θα ήταν η επιστράτευση του Μίροσλαβ Σνάουτσνερ αλλά οι γηπεδούχοι διαθέτουν πολλά ψηλά κορμιά και για τον Πολωνό αυτό είναι σημαντικό μείον. Γι αυτό μάλλον και προτιμήθηκε ο Στέλιος Μαλεζάς, ικανοποιώντας και την ανάγκη αντικατάστασης του Βιεϊρίνια λόγω ενόχλησης του δικέφαλου μηριαίου στο αριστερό του πόδι.
Στον λίγο χρόνο που απέμεινε, ο Νέμετ έχασε δυο σημαντικές ευκαιρίες να φέρει το παιχνίδι στα ίσα δίχως ουσιαστικά η ομάδα του να δεχτεί ισότιμη απειλή από την ομάδα του Μάκη Χάβου. Το τελευταίο σφύριγμα του Βασίλη Παμπορίδη βρήκε άπαντες στον ΠΑΟΚ ικανοποιημένους και ανακουφισμένους.
Κι ο δεύτερος «τελικός» πέρασε στο παρελθόν κι απομένουν άλλοι τέσσερις, εξίσου σημαντικοί, εξίσου δύσκολοι. Τίποτα δε χαρίζεται, τίποτα δεν προκύπτει απόλυτα τυχαία. Αν η προσπάθεια δεν είναι στο μέγιστο βαθμό κανείς δεν μπορεί να έχει απαίτηση για το παραμικρό. Ολοι οφείλουν να διδαχτούν από τα λάθη του κάθε αγώνα και να πηγαίνουν στον επόμενο ενισχυμένοι, ακόμη πιο δυνατοί, ακόμη πιο αποφασισμένοι.
Επόμενος αντίπαλος η ΑΕΚ. Ικανότατη ομάδα, με παίκτες προσωπικότητες ικανούς να κάνουν τη ζημιά σε κάθε άμυνα ανά πάσα στιγμή. Ειδικά αν τους υποτιμήσεις βρίσκοντας διάτρητα επιχειρήματα του τύπου «δεν παίζει ο Λυμπερόπουλος, κεκλεισμένων των θυρών» κ.α. Είναι θεμιτό, είναι καλό και πρέπον να υπάρχει εικόνα για τον αντίπαλο, όμως επ ουδενί δεν μπορείς να στηρίξεις τις δικές σου φιλοδοξίες πάνω στις θεωρητικές αδυναμίες του αντιπάλου, αγνοώντας πολλές φορές τις δικές σου. Είναι λίγο πως «χάθηκε» ο Ιβιτς κι ο Βιεϊρίνια είναι αμφίβολος;
Γιατί όπως πολλάκις έχει αποδειχτεί κατά το πρόσφατο παρελθόν σ αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Καταλήγοντας, σημαντικότατη η νίκη στο Βόλο, όμως η ουσία της εμφάνισης ήταν το προειδοποιητικό σήμα κινδύνου που εξέπεμψε η ομάδα για τη συνέχεια. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Κυριακή κοντή γιορτή.