Οι συμπατριώτες μας που ζουν στο εξωτερικό και δη στη Γερμανία, γέμισαν περηφάνια και αυτό οφείλω να το μεταφέρω με τον πλέον εμφατικό τόνο. Σίγουρα πολλοί θα σπεύσουν να με στολίσουν με αρκετά κοσμητικά επίθετα, νομίζοντας ότι έχω τη διάθεση να πέσω στην παγίδα και να εμπλέξω την πολιτική με τον αθλητισμό. Επειδή, όμως, θεωρώ ότι δεν είμαι ούτε αδαής, αλλά ούτε παρορμητικός θα προσπαθήσω απλά να μεταφέρω το συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων που ζουν μακριά από την πατρίδα μας και αντιμετώπισαν το παιχνίδι -εκτός των άλλων- ως μια απάντηση σε όλα όσα υπομένει αυτή τη στιγμή η χώρα μας.
Δεν ήταν, λοιπόν, λίγα τα μηνύματα που εμφανίστηκαν στο mailbox του novasports.gr με αποστολείς αρκετούς συμπατριώτες μας που ζουν στη Γερμανία και είναι οπαδοί άλλης ομάδας. Ολοι ανεξαιρέτως έγραψαν ότι υποστήριξαν με θέρμη τις προσπάθειες του Ολυμπιακού, γιατί δεν τον είδαν ως μια ομάδα με τα “ερυθρόλευκα”. Στο μυαλό τους φορούσε… γαλανόλευκα.
Αν το θεωρώ λογικό; Ουτοπικό; Αισιόδοξο; Ανεφάρμοστο; Προσωρινό; Ισως ναι, αλλά ίσως και όχι. Ακόμα και ο πιο αποστασιοποιημένος -πολιτικά- πολίτης αυτής της χώρας είναι σε θέση να καταλάβει και να νοιώσει σε τι δύσκολη θέση έχουν περιέλθει όλοι οι Ελληνες που ζουν στη Γερμανία όταν ακούν και διαβάζουν καθημερινά άσχημες -άδικες ή μη- κριτικές από το σύνολο του Τύπου της εν λόγω χώρας, που στοχοποιεί την πατρίδα τους.
Τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Ντόρτμουντ δεν την αντιμετώπισαν ούτε απλά ως μια νίκη της “ερυθρόλευκης” ομάδας, αλλά ούτε φυσικά και ως κάποια βαρύνουσας σημασίας επιβλητική νίκη που θα λύσει τα προβλήματά μας ως έθνος. Το μόνο τους κέρδος, που ενδεχομένως σε πολλούς να φανεί ελάχιστο, μικρό, μηδαμινό, ανύπαρκτο και άνευ σημασίας (όχι και σε μένα όμως) είναι ότι μετά από πολύ καιρό, θα πάνε το πρωί στη δουλειά τους και θα είναι σε θέση να κάνουν χιούμορ από θέση ισχύος έναντι των Γερμανών. Από ότι φαίνεται γι’ αυτούς είναι αρκετό.
Επειδή βρέθηκα στις εξέδρες του “Γ. Καραϊσκάκης” μπορώ να μεταφέρω με πάσα βεβαιότητα ότι και ο κόσμος που παρακολούθησε από το γήπεδο το παιχνίδι είχε φροντίσει να δώσει και ο ίδιος μια πολιτική χροιά. Καταλάβαινες πως αυτό που έβλεπες δεν ήταν μόνο ένας αγώνας Τσάμπιονς Λιγκ σαν όλους τους άλλους. Ηταν ιδιαίτερος. Ξεχωριστός. Και όχι επειδή παιζόταν η… ύπαρξη του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και ούτε επειδή κάθε νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι σημαντική για το συγκεκριμένο σύλλογο και κατ’ επέκταση για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ηταν και επειδή αντίπαλος του Ολυμπιακού ήταν μία γερμανική ομάδα. Αυτό καταλαβαινες ακούγοντας τις συζητήσεις των ανθρώπων διαφόρων ηλικιών. Εξάλλου, οι διαθέσεις του κοινού εκφράστηκαν περίτρανα και με το εκπληκτικό πανό που απλώθηκε στο πέταλο που… εδρεύει η Θύρα 7. Ενα καλοφτιαγμένο σκίτσο, όπου παρίστανε έναν ιππότη με “ερυθρόλευκη” σημαία να κυριεύει τη Γερμανία.
Το γκολ του Μοντέστο έδωσε και το έναυσμα για το πάρτι στην εξέδρα. Τα οπαδικά συνθήματα έδωσαν άμεσα τη σκυτάλη στα πολιτικά. Οπου και αν κοιτούσες έβλεπες ένα ολόκληρο γήπεδο να έχει στραφεί προς τους “παγωμένους” φιλάθλους της Ντόρτμουντ και να τους “τραγουδά” συνθήματα για την Μέρκελ, το δάνειο και το χρέος!
Γι αυτό λέω, και υπερθεματίζω. Αυτή η νίκη του Ολυμπιακού ξεπέρασε τα όρια του αθλητισμού. Όχι. Δεν θα αλλάξει κάτι σε πολιτικό επίπεδο. Δεν θα επηρεάσει τη δύσκολη καθημερινότητά μας. Δεν πρόκειται να μας απαλύνει τον πόνο, ούτε θα μας προσθέσει κάποιο επίδομα βοήθειας. Ηταν απλά μία στιγμή περηφάνιας..