Εκείνη η πεντάδα των αδελφών Ανδριανόπουλων θα βάλει το θεμέλιο λίθο στον πιο πετυχημένο σύλλογο της επικράτειας. Βεβαίως, την τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα, δε θα μπορούσαν να διανοηθούν πως ξεκινούσαν τη συγγραφή του πρώτου κεφαλαίου μίας ιστορίας γεμάτης θριάμβους σαν παραμύθια. Ο Βενιαμίν των αδελφών ήταν ο Λεωνίδας, ο οποίος στις 25 Οκτωβρίου του σωτήριου (;) έτους 2011 έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 100 ετών.
Η προσωπική μας άποψη είναι πως η οικογένεια του Ολυμπιακού αποχαιρετάει έναν θρύλο. Μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε; Έζησε την ίδρυση του συλλόγου του Πειραιά. Έπαιξε μπάλα σ αυτόν. Και ταύτισε τη ζωή του με τους «ερυθρόλευκους» σε εποχές ρομαντικές, αλλά και συνάμα δύσκολες. Τότε που ο Έλληνας ήταν ευτυχισμένος με ένα πιάτο φαί. Που έβγαινε απ τον έναν πόλεμο πριν μπει στον επόμενο. Κόντρα στις αντιξοότητες, ο Λεωνίδας και τα αδέλφια του έδιναν και την ψυχή τους για να κάνουν περήφανους τους φίλους της ομάδας, οι οποίοι χρόνο με το χρόνο αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Οικονομικά οφέλη δεν είχαν. Γι αυτό και ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος αναγκάστηκε στα μισά της τρίτης δεκαετίας της ζωής του ν αφήσει το ποδόσφαιρο και ν ασχοληθεί με το εμπόριο.
Εν έτει 2011, αισθάνομαι σα να ζω στα χρόνια της νιότης του. Η αβεβαιότητα για το αύριο με οδηγεί στην προπολεμική περίοδο. Όταν η λέξη χρεοκοπία έχει γίνει κομμάτι του καθημερινού μας λεξιλογίου, με πλημμυρίζει αγωνία για το αύριο γενεών και γενεών. Σύμφωνοι, δε βγήκαμε προσφάτως από πόλεμο. Και λογικά δεν φαίνεται στον ορίζοντα μία σύρραξη, όπως τότε στη δεκαετία του 1920 και του 1930. Όμως, οι συνθήκες οι οποίες έχουν διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία, θαρρείς πως είναι αποτέλεσμα πολέμου. Ίσως ο οικονομικός πόλεμος να μην απέχει και πολύ από εκείνον στον οποίο πρωταγωνιστούν τα όπλα. Τα θύματα, όμως, παραμένουν τα ίδια: οι πολίτες.
Όχι, δεν χάσαμε τον προσανατολισμό μας, διότι το ποδόσφαιρο είναι μέρος της κοινωνίας. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορούμε να το παρακολουθούμε σα να είναι το άβατό της (με αφορμή τα πανό και τα συνθήματα των ημερών στα γήπεδα). Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, οι δύσκολες δεκαετίες του 20 και του 30 και ο θάνατός του το 2011 φαντάζουν σα να είναι κρίκοι της αλυσίδας της ζωής. Ο Θρύλος του Ολυμπιακού έκλεισε τον κύκλο της ζωής του σε μία χρονική στιγμή κατά την οποία η ελληνική κοινωνία δοκιμάζει τα όρια της. Την ώρα κατά την οποία ετοιμάζεται να κλείσει έναν ιστορικό κύκλο. Τώρα, που οι πολίτες ψάχνουν απεγνωσμένα λίγες στιγμές χαρές, μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να φέρει το χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Η Εθνική ομάδα, τα χρώματα του συλλόγου κάθε ενός από εμάς, ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος του 2011 είναι το φως σε ένα μακρύ τούνελ.