Εχω ξαναγράψει πως οι ταμπέλες δε μου πάνε. Δεν είμαι με κάποιον, δε μ αρέσει να με τοποθετούν κάπου αλλού εκτός από την πραγματική μου θέση, αυτή της δουλειάς μου. Κι όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο χώρο λειτουργώ βάση αυτής της φιλοσοφίας. Δεν είμαι με κάποιον, δεν είμαι εναντίον κάποιου άλλου. Μ ενδιαφέρει το αποτέλεσμα μιας κατάστασης κι όχι ν αναλώνομαι υποδυόμενος ρόλους κατήγορου ή υπεράσπισης. Και τα γράφω όλα αυτά για να προλάβω όποιους θελήσουν να μου χρεώσουν συμπάθειες ή αντιπάθειες σύμφωνα μ αυτά που έχω στο μυαλό μου και θα προσπαθήσω ν αποτυπώσω στις γραμμές που ακολουθούν.
Από την προετοιμασία, ακούσαμε και είδαμε τη νέα τεχνική ηγεσία να μιλάει για νέα αγωνιστική φιλοσοφία, για προσπάθεια η ομάδα να γίνει πιο επιθετική, να πιέζει ψηλά και να χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητά της σε όλους τους τομείς. Ακούσαμε και είδαμε τους ποδοσφαιριστές να μιλούν μ ενθουσιασμό για τη νέα τάξη πραγμάτων, για λογικό διάστημα προσαρμογής θέτοντας τον πήχη ψηλά. Στην πράξη τί από όλα αυτά συνέβη; Εντυπωσιακά διαστήματα απόδοσης σε συγκεκριμένους αγώνες με καλή κυκλοφορία της μπάλας, απουσία αγωνιστικής συνέπειας και διάρκειας. Συνολικά, ένα κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, που για πολλούς σήμαινε και το τέλος της όποιας φιλοδοξίας για κάτι διαφορετικό, αν κι υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη και μια πολύ καλή πορεία στην Ευρώπη που δημιουργεί προοπτικές και για τη συνέχεια.
Σχεδόν πέντε μήνες μετά την έναρξη της προετοιμασίας, ο ΠΑΟΚ παίζει το ίδιο σύστημα που παίζει τα τελευταία χρόνια, με μοναδική διαφοροποίηση την αλλαγή των δυο χαφ είτε μπροστά από την αμυντική γραμμή, είτε πίσω από την επιθετική. Επίσης, σποραδικά εμφανίστηκαν νέες «κομπίνες» στην εκτέλεση στημένων φάσεων. Μέχρι εκεί. Κανένα εναλλακτικό σύστημα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αντιπάλων. Προπονητής δεν είμαι, ούτε θα γίνω ποτέ. Αλλά αναρωτιέμαι, γιατί σε συνάρτηση και με τις πολλές απουσίες λόγω τραυματισμών να μην μπορεί η ομάδα να παίξει 4-4-2, ενισχύοντας τη μεσαία γραμμή και παίζοντας με δυο επιθετικούς στην αντίπαλη περιοχή. Εκεί όπου στην Τρίπολη, δυο μεγάλα κορμιά, οι κεντρικοί αμυντικοί του Αστέρα, περίμεναν τον Παπάζογλου για ν αρχίσουν να ζορίζονται.
Γιατί η ομάδα δεν μπορεί να εκτελέσει αποτελεσματικά κι απροβλημάτιστα ένα πλάγιο; Μπορώ ν αναφέρω πληθώρα περιπτώσεων όπου στην επαναφορά παίκτη του «Δικεφάλου» η κατοχή χάνεται άμεσα κι η ομάδα δέχεται αντεπίθεση, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ αντίστοιχη κατάσταση με αντίστροφους ρόλους. Και νομίζω πως συζητάμε κάτι τόσο απλό που αγγίζει τα όρια του αυτονόητου. Οπως επίσης απλό πρέπει να είναι η εκτέλεση ενός πέναλτι. Στον ΠΑΟΚ δεν είναι. Γενικότερα σ αυτήν την ομάδα τίποτα δεν είναι απλό. Υπάρχει μια εύθραυστη ισορροπία που μόλις κάτι δεν πάει καλά, για παράδειγμα αν η ομάδα δεχτεί γκολ, καταρρέει. Πως είναι δυνατόν η ομάδα να έχει απολέσει τόσο γρήγορα την αμυντική της συνείδηση όταν πριν από δυο χρόνια είχε μια από τις καλύτερες άμυνες στην Ευρώπη; Να τη θυσίαζε για ν αποκτήσει κάτι άλλο; Δεκτό. Ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο; Χρειάζεται χρόνος; Θα περιμένουμε.
Ολες οι παραπάνω είναι ενδείξεις που προδίδουν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ναι, η ομάδα δεν ενισχύθηκε στον βαθμό που έπρεπε. Ναι, δεν αντικαταστάθηκαν παίκτες που έφυγαν κι αυτά είναι θέματα που βαραίνουν τους διοικούντες. Ναι, υπάρχουν καθυστερήσεις στις πληρωμές. Αυτά περιμένουμε ν ακούσουμε την επόμενη εβδομάδα στις συνεντεύξεις Τύπου και τις σχετικές εξηγήσεις. Αλλά αυτό ή αυτά δεν είναι άλλοθι για κανέναν. Η αποχώρηση ενός ποδοσφαιριστή δίνει την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να δείξει την αξία του καλύπτοντας το κενό του. Αν το κενό παραμένει δυσαναπλήρωτο τότε τα συμπεράσματα είναι εύλογα. Το οικονομικό είναι μια κάκιστη κατάσταση που όμως δε χαρακτηρίζει μόνον τον ΠΑΟΚ, αλλά δυστυχώς ολόκληρη τη χώρα κι όπως γίνεται ολοένα ευρύτερα γνωστό κι άλλες. Κι επειδή δεν ξεχνώ, θυμάμαι πολύ καλά τι έγραφα πριν από μια εβδομάδα για την Ευρώπη. Τη διαφορά για τη μεταμόρφωση ας την εξηγήσουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Ευθύνες υπάρχουν σε όλους. Διοίκηση, τεχνική ηγεσία, ποδοσφαιριστές, σ εμάς τους δημοσιογράφους αλλά και στον κόσμο.
Η περίπτωση του Πάμπλο Κοντρέρας λαμβάνεται από πολλούς ως το πρώτο παράδειγμα αντίδρασης της ΠΑΕ για ποδοσφαιριστές που λειτουργούν ιδιόρρυθμα απέναντί της. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, θα φανεί άμεσα. Αλλά και πάλι αυτό το κενό επικοινωνίας ανάμεσα σε πλευρές της ίδιας ομάδας δεν μπορώ να το καταλάβω. Κάτι θέλει να πει ο ένας, κάτι θέλει να πει ο άλλος, θαρρείς και σώνει και καλά πρέπει να ειπωθεί μέσω τρίτου ή μέσω συμπεριφοράς. Ας καταλάβουμε όλοι πως οι εποχές είναι πάρα πολύ δύσκολες κι όταν ένα σύνολο λειτουργεί για ένα κοινό σκοπό, εγωισμοί δε χωρούν. Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ότι μπορεί για να παίρνεις από τον καθέναν το καλύτερο κι όποιος δε συμμορφώνεται σ αυτό το πνεύμα να πληρώνει τις συνέπειες. Δεν το λέω για τον Κοντρέρας. Συγχωρέθηκε δικός του άνθρωπος κι έπαιξε αγώνα. Ο Βιτόλο έπαιξε με ενέσεις στο Ζάγκρεμπ με τους πάντες να τον χαρακτηρίζουν τρελό και σε δυο μήνες απαιτούσε να φύγει. Κι ο ΠΑΟΚ έχασε έναν από τους τρεις, πλέον βασικούς του παίκτες. Αν μπορείς τον κρατάς, αν όχι τον αντικαθιστάς. Αν δεν μπορείς αλλάζεις τη λειτουργία της ομάδας.
Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε αυτή διοίκηση κάναμε λόγο για τη σημαντική διαφορετικότητα, σχεδόν μοναδική αναφορικά με το γεγονός πως οι κεφαλές της υπήρξαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής. Δεν είναι κακό, ακόμη κι υπό τη σημερινή τους ιδιότητα να συμπεριφέρονται ενίοτε κι έτσι. Σ επίπεδο σκέψης αλλά και σ επίπεδο πράξεων. Υπάρχουν κινήσεις που μπορούν να λειτουργήσουν πολυεπίπεδα, δίχως να είναι παρεξηγήσιμες κι ας μη γίνουν ποτέ γνωστές.
Ο καθένας βλέπει την ίδια κατάσταση υπό διαφορετικό πρίσμα. Επιτέλους, ας το δουν όλοι μαζί, υπό το ίδιο για να βγει άμεσα μια ουσιαστική άκρη. Η πραγματικότητα είναι μια κι όχι πολλές. Μπορεί όλα αυτά που έγραψα να είναι πρόσκαιρα συμπτώματα κι η αλήθεια να είναι εντελώς διαφορετική, τέτοια που να με διαψεύσει πανηγυρικά. Μακάρι…
Καλή δύναμη σε όλους…