Ο Γιώρης βρήκε αφορμή από τη βράβευση του Γιαννιώτα, να φωνάξει, να μιλήσει, να διατρανώσει τα συναισθήματά του και στο τέλος να δακρύσει για τον αγαπημένο του Αρη! Είναι η κλασική περίπτωση ανθρώπου από τον οποίο εάν αφαιρέσεις το δικαίωμα να ασχολείται με την ομάδα, την επόμενη στιγμή είναι έτοιμος να πεθάνει. Διότι γι αυτόν δεν υφίσταται λόγος ζωής, μη μπορώντας να απολαύσει τον Γιαννιώτα και τον οποιοδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή των κιτρίνων, να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα.
Ουσιαστικά τέτοιου είδους συμπεριφορές δείχνουν το δρόμο στις ομάδες. Έναν δρόμο τον οποίο έπρεπε πολύ καιρό πριν να είχαν ακολουθήσει, προκειμένου να λύσουν πολλά από τα προβλήματά τους, συσπειρώνοντας τον κόσμο γύρω από την ομάδα. Διότι αλλιώς είναι για έναν Αρειανό να βλέπει ένα δικό του παιδί να αγωνίζεται (καλή ώρα τον Γιαννιώτα), έναν δικό του άνθρωπο να φωνάζει όπως ο Γιώρης (από τον πάγκο ή αλλού), δικά του άτομα να διοικούν την ΠΑΕ, όπως συμβαίνει…
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες στη πατρίδα μας θα πρέπει να καταλάβουν πως στελεχώνοντας το δυναμικό τους με τέτοιου είδους ανθρώπους, έχουν μέλλον. Αυτός που αγαπά την ομάδα, θα κάνει το κάτι παραπάνω, θα παίξει αυτό που λέμε και για τη φανέλα, όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις, θα κάνει, αν χρειαστεί, την υπέρβαση.
Θα πείτε, μπορεί να προχωρήσει και να διακριθεί μια ομάδα, μόνο με το συναίσθημα; Σαφώς, όχι. Όμως είναι απολύτως απαραίτητο (το συναίσθημα), προκειμένου αυτή η ομάδα να έχει γερές βάσεις. Εχοντας την κατάλληλη υποδομή στα θεμέλια, είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις οποιονδήποτε σεισμό. Και να επιζήσεις.
Το δάκρυ του Γιώρη και το γκολ του Γιαννιώτα στο Ηράκλειο, έδειξαν το δρόμο. Ο Αρης οφείλει να επενδύσει ακόμη περισσότερο στους δικούς του ανθρώπους. Να αποβάλει οτιδήποτε μη κίτρινο από τους κόλπους του και να κοιτάξει μπροστά. Ο κυρ- Στέφανος έστειλε πολλαπλά μηνύματα από το κρεβάτι του πόνου…