Έχουμε την εντύπωση ότι κάθε παιχνίδι έχει τους δικούς του λόγους. Έχουμε την εντύπωση ότι μπορεί το άθροισμα των δύο αποτελεσμάτων να έρχεται ως προσθήκη σε αυτά που έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη ομάδα (13 τίτλοι σε 42 μήνες)για να επιτείνει την αίσθηση ότι πρόκειται για την καλύτερη όλων των εποχών. Επίσης έχουμε την εντύπωση ότι θα ακολουθήσουν και άλλα κατορθώματα, λιγότερο ή περισσότερο εντυπωσιακά, που θα καταγραφούν στα κιτάπια της ιστορίας και της στατιστικής καλλωπίζοντας την ομάδα της Καταλονίας. Είναι όμως αυτοί, οι ομολογουμένως αξιόλογοι αριθμοί, που εκστασιάζουν τους φίλους του ποδοσφαίρου ή οι στιγμές σπάνιας ποδοσφαιρικής δημιουργίας που τους παράγουν;
Όσοι δεν είναι οπαδοί της ομάδας του ΠεπΓκουαρδιόλα, ώστε να εστιάζουν στα 13 τρόπαια που κατέκτησε από τα 16 που διεκδίκησε επί των ημερών του, έχουμε την εντύπωση ότι απολαμβάνουν περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο δρουν εντός των τεσσάρων γραμμών αυτοί οι υποταγμένοι στο σύνολο σπάνιοι ποδοσφαιριστές, παρά το αποτέλεσμα που αποσπούν. Αφήστε που το δεύτερο ενέχει τον κίνδυνο της ανίας εξαιτίας της μονοτονίας στο αποτέλεσμα της νίκης.
Όσοι δεν είναι τώρα οπαδοί του αντίπαλου δέους, απολαμβάνουν χωρίςαποχρώσεςενοχές και εμμονές τον τρόπο με τον οποίο κατέπνιξε την εξέγερση των προσδοκιών που τροφοδότησε το, σχεδόν ακαριαίο με την έναρξη του «κλάσικο», τέρμα του Μπενζεμά. Ο προπονητής που της στέρησε πριν 2 χρόνια το ChampionsLeague δε μπόρεσε αυτή τη φορά να «κρύψει τα πινέλα»από τους δαιμόνιους αρτίστες του Γκουαρδιόλα.
Οι άτιμοι, αφού «ζωγράφισαν» στο Μπερναμπέου, «ζωγράφισαν» και στην Ιαπωνία αφήνοντας στο τέλος και αυτόγραφο για το νεανία που παρουσιαζόταν ως εκείνος που τους απειλούσε κλέβοντας μέρος της προσοχής μας. Για να μην αδικήσουμε πάντως το Νεϊμάρ οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ήταν απελπιστικά μόνος. ʼλλωστε το 70% της κατοχής υπέρ των μπλαουγκράνα μαρτυρά ότι στον τελικό η Σάντος δεν είχε για πολύ ώρα τη μπάλα στην κατοχή της…
Η εκδοχή μιας ομάδας που «μιλάει στη μπάλα» είναι πάντα πιο συναρπαστική για εκείνους που αγαπούν το ποδόσφαιρο. Πόσο μάλλον όταν έχει την ικανότητα να εντάσσει γόνιμα και αποτελεσματικά στοιχεία ρετρό στο παιχνίδι της που αποτελεί την απόλυτη εκδοχή μοντερνισμού στο άθλημα. Αλήθεια πότε στο παρελθόν είδαμε να ενσωματώνεται τόσο αρμονικά σε ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας και δημιουργίας, τριάδα στο κέντρο της άμυνας;
Οι μπλαουγκράνα κατάφεραν να μετατρέψουν ένα μακιαβελικό εργαλείο επίτευξης αποτελέσματος σε βάση θεάματος. Οι τρεις στόπερσυνήθως παρέπεμπαν σε ομάδες αμυντικής ταυτότητας που στηρίζονταν στην κουλτούρα του αποτελέσματος. Αυτές οι ομάδες είναι οι ομάδες που κάνουν ευτυχισμένους τους οπαδούς. Γιατί ένας οπαδός δε συμφιλιώνεται με την ιδέα να «βγάλει μάτια» η ομάδα του στο γήπεδο και στο τέλος να «φάει τρία». Γι αυτό η Μπαρτσελόνα είναι η απόλαυση κυρίως του φιλάθλου και το έργο που παρουσιάζει ακατάλληλο γιά… οπαδούς.
Έχουμε την εντύπωση ότι το ποδόσφαιρο βγαίνει κερδισμένο από αυτή όχι για αυτά που πετυχαίνει, αλλά για τον τρόπο που τα πετυχαίνει. ʼλλωστε όποιοι δεν είναι οπαδοί πετάγονται όρθιοι από την καρέκλα τους όταν ο Τσάβι, ο Μέσι, ο Ινιέστα, ο ʼλβες, ο Φάμπρεγκας κρύβουν τη μπάλα – συνήθως όλοι μαζί το κάνουν και όχι όταν ο Πουγιόλ σηκώνει το τρόπαιο πνιγμένος στα κομφετί και τα πυροτεχνήματα.
