Το πλέον ανησυχητικό είναι πως ο «ασθενής» δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Δεν σηκώνεται έστω από το κρεβάτι για να ρίξει μερικά βήματα, για να δώσει μια νότα αισιοδοξίας στον περίγυρο. Και πλέον οι συγγενείς ρωτούν: Υπάρχει γιατρειά;
Διότι, για να είμαστε σοβαροί, οι νίκες επί του Πανθρακικού και της Δόξας, απλά σκούπισαν την πληγή, δεν την επούλωσαν. Στην Κομοτηνή, ο Αρης βρέθηκε πίσω στο σκορ και μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να μην αποκλειστεί, επαναλαμβάνοντας το περυσινό «κατόρθωμα» των Τρικάλων, ενώ κέρδισε τη Δόξα Δράμας, την τελευταία ομάδα του πίνακα, με χαρακτηριστική δυσκολία.
Απέναντι στη Κέρκυρα, φάνηκε από την αρχή, πως ο ίδιος Αρης (αυτός των δύο προηγούμενων αγώνων) κατέβηκε στο γήπεδο, παρά τις συνεχείς υποσχέσεις από τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή, πως θα έρθει η βελτίωση. Πότε; Όταν θα έχουν χαθεί όλοι οι στόχοι; Όταν το τρένο σφυρίξει τρεις φορές και φύγει για τον επόμενο σταθμό;
Το πλέον ανησυχητικό είναι πως οι κίτρινοι δεν βελτιώνονται. Δεν δείχνουν πως κάποια στιγμή μπορούν να γίνουν ομάδα. Το ίδιο έργο παρουσιάζεται κάθε εβδομάδα, με μερικούς από τους πρωταγωνιστές να αλλάζουν, αλλά η κεντρική ιδέα να παραμένει η ίδια. Ε, πόσες φορές πρέπει να το δουν οι φίλαθλοι του Αρη; Φτάνει, το έχουν εμπεδώσει. Και με το παραπάνω. Ξέρουν πια την κάθε σκηνή και την κάθε στιχομυθία. Λες και πρόκειται για τις ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου Μόνο που στη προκειμένη περίπτωση το θέαμα είναι αποκρουστικό.
Ο Μίχαλ Πρόμπιερζ, δήλωσε πως θέλει χρόνο για να σκεφτεί κάποια πράγματα. Να τα σκεφτεί όλα όμως. Από την αρχή. Κι αν χρειαστεί να αναθεωρήσει, ας το πράξει.