Τρεις ημέρες μετά τον αγώνα πρωταθλήματος με τον Εργοτέλη, αναμέτρηση που είχε τις δυσκολίες του, από τη στιγμή που ο «Δικέφαλος» υπερέβαλλε εαυτόν στην επανάληψη για ν ανατρέψει το εις βάρος του σκορ του πρώτου μέρους και να φτάσει στην τελική επικράτηση, οι εννιά κοινοί παικτών των δυο ενδεκάδων (σ.σ. της Κυριακής και της Τετάρτης) είχαν ένα σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα εξ αρχής.
Η ομάδα του κ. Μπόλονι πρόσεξε τα μετόπισθεν, ξεκίνησε με διάθεση να πάρει τον έλεγχο και τον ρυθμό του αγώνα, δίχως αποτέλεσμα. Οσο περνούσε η ώρα έχανε έδαφος και προσπάθησε να βγει στην αντεπίθεση, όμως δεν είχε την κατάλληλη ανάπτυξη από το κέντρο της. Οι συνεργασίες δεν έβγαιναν, την ίδια στιγμή που ο Κώστας Σταφυλλίδης έπαιρνε τη μια προσωπική μονομαχία μετά την άλλη από τον Μπέλεκ, μαζί και το άξιο χειροκρότημα της πιο όμορφης σ επίπεδο ατμόσφαιρας Τούμπας των τελευταίων μηνών.
Η επιστροφή του νεαρού, αριστερού οπισθοφύλακα προσέδωσε δύναμη, πάθος, ενθουσιασμό και αποτελεσματικότητα. Δεν τον … μιμήθηκε ο Λίνο που φάνηκε ιδιαίτερα αφοσιωμένος στα επιθετικά του καθήκοντα και πριν από τα μέσα της επανάληψης φαινόταν απρόθυμος να επιστρέφει για βοήθειες στην πλευρά του. Παρόλα αυτά, κατά την αλλαγή του έγινε δέκτης πρωτόγνωρης για τον Βραζιλιάνο, αντίδραση που γενικώς του αξίζει για την εν γένη μέχρι τώρα προσφορά του.
Η επανεμφάνιση του Μαλεζά «έδεσε» το κέντρο της άμυνας αποδεικνύοντας στην πράξη και την αξία του Ελληνα στόπερ, δεδομένου ότι επηρεάζει και τους συμπαίκτες του, σε ψυχολογικό επίπεδο. Ο Ετο επανέλαβε την εμφάνιση της Κυριακής, με προσήλωση στον ανασταλτικό του ρόλο και το προσωπικό μαρκάρισμα, περιορίζοντας την επιθετική του δραστηριότητα. Στη μεσαία γραμμή, ο Γκαρσία ήταν η γνωστή ηγετική φυσιογνωμία, με πολλές μάχες, αρκετά κοψίματα και μοίρασμα παιχνιδιού στις πτέρυγες. Ο Φωτάκης είχε «αθόρυβο» ρόλο καλύπτοντας πολλά χιλιόμετρα για να κλείσει διαδρόμους, να δώσει βοήθειες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις προωθήθηκε σαν κρυφός κυνηγός για ν απειλήσει την αντίπαλη εστία.
Ο Λάζαρ ήταν από τους καλύτερους στον ανασταλτικό τομέα, σε αντίθεση με όσες φορές προσπάθησε ν ανοίξει αντεπίθεση ή να οργανώσει παιχνίδι κόντρα σε οργανωμένη άμυνα. Δεν είχε προσανατολισμό, δεν είχε διορατικότητα, ούτε αλτρουισμό. Εντούτοις κέρδισε το πέναλτι, που μετέτρεψε σε γκολ ο Λίνο βάζοντας τις βάσεις για την τελική επικράτηση. Το σύνθημα του πάθους, της δύναμης και της αποφασιστικότητας βγήκε μέσα κι από την εμφάνιση του Σαλπιγγίδη. Δραστήριος, σε επίθεση και άμυνα, του έλειψε η τελική προσπάθεια. Για τον Στέφανο Αθανασιάδη, ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Σκόρερ του δεύτερου τέρματος, συνέχεια μέσα στις φάσεις πέριξ κι εντός της αντίπαλης περιοχής, με περίσσια διάθεση να πιέσει εξαντλώντας τα περιθώρια αντοχής του, να πηδήξει για την κεφαλιά, να διεκδικήσει κάθε μπαλιά και να προσπαθήσει να σκοράρει. Ολοκληρώνοντας, ο Γλύκος χρειάστηκε λίγες φορές να επέμβει αλλά όποτε κι αν συνέβη αυτό ήταν αποτελεσματικός. Θετική ήταν η παρουσία των Μπαλάφα, Ιβιτς στο διάστημα που αγωνίστηκαν, ενώ περιορισμένος ήταν ο χρόνος συμμετοχής του Ρομπέρ για να κριθεί.
Για τον ΠΑΟΚ, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ήταν σαν … πνοή ζωής. Σε μια αρκετά δύσκολη χρονική στιγμή διατήρησε ακέραιες τις ελπίδες του διάκρισης σ ένα θεσμό που παραδοσιακά αποτελεί στόχο του κι εξασφάλισε την ηρεμία του σε όλα τα επίπεδα. Είναι γνωστό πως μόνον τ αποτελέσματα λειτουργούν καταλυτικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Μόνον που δεν υπάρχει η πολυτέλεια χαλάρωσης. Το Σάββατο θα υποδεχτεί στην Τούμπα τον Πανιώνιο και σε λιγότερο από μια εβδομάδα τον Ατρόμητο για τους «8» του Κυπέλλου Ελλάδας. Ο … δρόμος είναι ανηφορικός κι ο πήχης της δυσκολίας ανεβαίνει διαρκώς.
Καλή δύναμη σε όλους …
Κωστής Μπότσαρης
