Δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιος παίζει και ποιος απουσιάζει, μα πάνω απ όλα δεν έχει σημασία ποιος βρίσκεται απέναντί του. Ηταν ένα αποτέλεσμα που ο «Δικέφαλος» το είχε απόλυτη ανάγκη μετά από μια δύσκολη, αγωνιστικά κι όχι μόνο, χρονική περίοδο μπαίνοντας στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος.
Και πως τα φέρνει έτσι η ζωή …. Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός χαμογελάει. Κι όλοι αυτοί που γνώριζαν τί ακριβώς θα συμβεί, όπως γνωρίζουν κάθε χρόνο, πριν από συγκεκριμένους αγώνες, επικεντρώνοντας σε συγκεκριμένα πρόσωπα ακυρώνοντας ανθρώπους, σπιλώνοντας συνειδήσεις δίχως να τους ενδιαφέρει το παραμικρό για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν κάποια ανυπόστατα και δίχως αποδείξεις γραφόμενα ή ακόμη και ραδιοφωνικά λεγόμενα, τα οποία επενδύουν στο οπαδικό πάθος και στην αστείρευτη διάθεση που χαρακτηρίζει μεγάλη μερίδα του λαού μας για σενάρια συνωμοσιολογίας, που να μπορούσαν να φανταστούν μια τέτοια εξέλιξη.
Βέβαια, μήπως θ αλλάξει κάτι; Μήπως θα προκύψουν κρίσεις συνείδησης; Υπάρχει περίπτωση το πάθημα να γίνει μάθημα και οδηγός για το μέλλον; Ούτε μια στο εκατομμύριο. Κι αυτό επειδή πάνω απ όλα το συμφέρον. Οταν κάτι σε πληγώνει, όταν κάτι σε θίγει και σε προσβάλει υπάρχουν δυο τρόποι να το αντιμετωπίσεις. Είτε το αντιμετωπίζεις, το εξετάζεις ενδελεχώς κι αναγνωρίζεις το λάθος σου παίρνοντας και την ευθύνη που σου αναλογεί, είτε το προσπερνάς σα να μη συνέβη ποτέ κι αφήνεις το χρόνο να δράσει αναλγητικά μέχρι να μην το θυμάται κανείς ή τουλάχιστον κανείς απ όσους σ ενδιαφέρουν. Η πρώτη επιλογή είναι η δύσκολη, η δεύτερη η πλέον εύκολη. Αλλωστε είναι γνωστό πως ο ψεύτης επαναλαμβάνοντας πολλές φορές τη …. φαντασία του καταντά να την κάνει … βίωμά του και γι αυτό την υποστηρίζει με τέτοιο σθένος.
Κανείς απ όλους αυτούς δεν αντιλαμβάνεται τη διπλή ζημιά που καταφέρνει. Από τη μια πολλαπλασιάζοντας κάλπικα κατασκευασμένα πάθη κι από την αποθαρρύνοντας τον υγιώς σκεπτόμενο κόσμο να βρίσκεται κοντά σ αυτό με το οποίο ασχολούμαστε όλοι και μας τρέφει. Αλλά οι περισσότεροι λειτουργούν εκ του ασφαλούς και φυσικά εξ αποστάσεως. Γράφεις κάτι, λες κάτι για κάποιον ποδοσφαιριστή ή για μια ομάδα, στο γήπεδό της δε θα πας ποτέ, οπότε γιατί να μην το κάνεις; Αφού θα βρεθούν πέντε, δέκα, εκατό, χίλιοι που θα συνηγορήσουν, θα σ επιδοκιμάσουν και θα σε κάνουν να αισθανθείς δικαιωμένος για τους ισχυρισμούς σου. Μόνο που η ζωή, ορισμένες φορές, έχει περίεργη αίσθηση του χιούμορ και μπορεί να τα γυρίσει όλα ανάποδα μόνο και μόνο για να σε ξεγυμνώσει, να σε «αδειάσει» και να σε κάνει να νιώσεις από πολύ λίγος μέχρι … γελοίος. Κάπου εκεί μπαίνουν τα θέματα της αυτοεκτίμησης και της αξιοπρέπειας.
Ψιλά γράμματα … Αρχές που αν τις προσπεράσεις μια ή δυο φορές μετά η όλη διαδικασία σου φαίνεται εύκολη συνήθεια. Διαφορετικά θα πρέπει να επιδοθείς σ έναν ανηλεή πόλεμο με τον ίδιο σου τον εαυτό που ως επίλογο σίγουρα θα έχει το χαμηλωμένο, ταπεινωμένο και γεμάτο ενοχές βλέμμα. Αρκετά μ αυτά όμως, αλλά ασχολήθηκα επειδή μετά το τέλος της αναμέτρησης στο ΟΑΚΑ είδα πολλούς από την αποστολή του ΠΑΟΚ ν απασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα, εκφράζοντας μεγάλη πικρία για όσα προηγήθηκαν και περιέργεια για την αντίδραση όλων όσων υποστήριζαν διάφορα τον τελευταίο καιρό ή υποστηρίζουν κάθε φορά που δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και «παίζονται» τα συμφέροντά τους. Και μιλάμε για ανθρώπους που φυσικά δε δέχονται την κριτική που τους ασκείται απλά απαξιώνοντάς την και προσπαθώντας να μειώσουν αυτόν που τους την ασκεί. Και δε συμβαίνει μόνο στο ποδόσφαιρο, μην ξεχνάτε πως είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας.
Στο αγωνιστικό μέρος της υπόθεσης. Ο ΠΑΟΚ είναι ίσως η καλύτερη ελληνική ομάδα στο ν αμύνεται και να περιμένει να «χτυπήσει» τον οιονδήποτε αντίπαλο στην αντεπίθεση. Είναι μια ποδοσφαιρική λογική πάνω στην οποία έχει δομηθεί η συγκεκριμένη ομάδα. Οσο ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε ν απειλήσει ουσιαστικά την εστία του Κώστα Χαλκιά ή όποτε το επιχείρησε ο 38χρονος τερματοφύλακας ήταν εκεί για να πει ένα μεγαλοπρεπές «όχι». Σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του με τον «Δικέφαλο» στο στήθος ο Θεσσαλός πορτιέρο αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο στη νίκη της ομάδας του. Παρά το γεγονός πως είχε ν αγωνιστεί σχεδόν τρεις μήνες, όντας απών και στις περισσότερες αποστολές της ομάδας, δεν έχασε το κέφι του για δουλειά κάνοντας ακόμη κι εκτός προγράμματος προπονήσεις με τον καθ ύλη αρμόδιο της ομάδας, Στέφανο Αϊβαλιώτη.
Ηταν η δική του, έμπρακτη απάντηση για όσα δίκαια ή αδίκως του έχουν καταμαρτυρήσει φίλοι κι εχθροί. Και γενικότερα στη ζωή, για τους ανθρώπους με αξίες, η δικαίωση είναι μείζον ζήτημα. Μπορεί να μην έρχεται τη στιγμή που την επιθυμείς, τη στιγμή που νιώθεις πως την έχεις μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, αλλά η ίδια η ζωή ξέρει το πότε πρέπει να σου τη δώσει.
Γενικότερα όμως κανείς δεν υστέρησε από τη χτεσινή εμφάνιση. Ούτε ο Αποστολόπουλος, που στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα και σε αρχικό σχήμα έδειξε καλά στοιχεία και του τι μπορεί να κάνει, έχοντας και τα λάθη του βέβαια, ούτε ο Νιμανί. Ο Γάλλος μπορεί να χαρακτηριστεί μέτριος, ακόμη και κακός στο πρώτο μέρος. Αλλά και γι αυτόν ήταν η πρώτη του εμφάνιση σε αρχική 11άδα κι όπως φάνηκε στο μεγαλύτερο μέρος του διαστήματος της παρουσίας του έψαχνε να βρει τη θέση του και το ρόλο του. Ταπεινή μου άποψη είναι πως για να μπορέσει να κριθεί κάποιος ποδοσφαιριστής θα πρέπει να πάρει τρία τέσσερα παιχνίδια με σημαντικό χρόνο συμμετοχής ούτως ώστε τα συμπεράσματα που θα βγάλει κάποιος να είναι ασφαλή. Και πάλι λίγα (σ.σ. παιχνίδια) μπορεί να λέω. Η συνέχεια θα (απο)δείξει για το αν και τί μπορεί να προσφέρει ο Γάλλος.
Αναμφίβολα η αριστερή πτέρυγα λειτούργησε καλύτερα με την είσοδο του Γεωργιάδη, δίνοντας τη δυνατότητα στον Λίνο να νιώσει πιο ασφαλής και να φανεί περισσότερο επιθετικά. Μεγάλο παιχνίδι από τους Μαλεζά Τσιρίλο, με νίκες στη συντριπτική πλειοψηφία των μαχών που έδωσαν στην περιοχή του. Ο Ιταλός εφάρμοσε κατά γράμμα την οδηγία του προπονητή του να βγαίνει πριν από τον αντίπαλο επιθετικό πάνω στην μπάλα σε κάθε οργανωμένη απόπειρα επίθεσης των γηπεδούχων. Τη διαφορά όμως και πάλι όπως έχουμε επισημάνει προσφάτως από αυτήν εδώ τη στήλη την έκανε η μεσαία γραμμή. Γκαρσία, Λάζαρ και Φωτάκης λειτούργησαν υποδειγματικά στον ανασταλτικό τομέα, με αλληλοκάλυψη δημιούργησαν έναν ισχυρό κι αδιαπέραστο κυματοθραύστη μπροστά από την αμυντική γραμμή, ενώ ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις που δεν πρόλαβαν να δώσουν βοήθειες στις πτέρυγες.
Σπουδαία η προσφορά και του Σαλπιγγίδη, με πολλά χιλιόμετρα στο γήπεδο κι αποκορύφωμα το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ, με το οποίο προσυπέγραψε την τελική επικράτηση. Τώρα, το αν το πανηγύρισε ή όχι είναι προσωπική του επιλογή για την οποία κρίνεται. Αν η αντίδρασή του ήταν σωστή ή λάθος ο καθένας έχει την άποψή του, η οποία και είναι απόλυτα σεβαστή, όπως εξίσου σεβαστή πρέπει να είναι κι αυτή του διεθνούς επιθετικού. Σημαντικά βελτιωμένος εμφανίστηκε κι ο Αθανασιάδης. Με προσωπική του ενέργεια κερδίζει το πέναλτι από το οποίο ο Λίνο δίνει το προβάδισμα στον «Δικέφαλο». Ετρεξε, κάλυψε, πίεσε, διεκδίκησε την μπάλα στον αέρα πολλές φορές δίχως στηρίγματα αλλά ήταν πάντα εκεί. Του λείπει το γκολ αλλά γερός να είναι, θα (ξανα)έρθει κι αυτό.
Ο επίλογος σ αυτό το ματς δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από την απόκρουση του πέναλτι από τον πολυτιμότερο παίκτη του αγώνα, του Κώστα Χαλκιά. Ο ΠΑΟΚ επέστρεψε γοργά από τον αποκλεισμό της Ουντινέζε, έδειξε πως παρά τις απουσίες του έχει λύσεις στις οποίες μπορεί να στηριχθεί, πήρε αυτοπεποίθηση ενόψει της συνέχειας κι ειδικά εν όψει των πλέι οφ.
Καλή δύναμη σε όλους ….