Η απουσία του κόσμου έπαιξε και πάλι σημαντικό ρόλο στην…απορύθμιση των Πρασίνων και χρειάστηκε χρόνος για να προσαρμοστούν οι γηπεδούχοι στο άδειο Ολυμπιακό Στάδιο…
Πρωτοβουλία κινήσεων, πειθαρχημένο παιχνίδι, καλή κυκλοφορία και κατοχή της μπάλας και κλειστές γραμμές από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, που δεν βρήκαν όμως τις κατάλληλες λύσεις και στην επίθεση.
Ο Χριστοδουλόπουλος στην κορυφή της επιθετικής γραμμής, έμοιαζε και πάλι απελπιστικά μόνος, όσο και αν προσπαθούσαν ο μαχητικός Κλέιτον, ο ορεξάτος Κουίνσι και ο δραστήριος Ζέκα.
Η παρουσία Σιμάο και Βιτόλο θωράκισε αμυντικά την μεσαία γραμμή του Τριφυλλιού, ωστόσο δεν υπήρχε ο παίκτης που θα δημιουργήσει παιχνίδι.
Ο Κλέιτον αναγκαστικά γυρνούσε αρκετά μέτρα πίσω για να κουβαλήσει μπάλα και οι φάσεις …λιγοστές.
Ο Φερέιρα αντιλήφθηκε το πρόβλημα και έδρασε στο δεύτερο μέρος, ρίχνοντας στο παιχνίδι Νίνη και Ρούντολφ, σε μια προσπάθεια να δώσει επιθετική πνοή στην ομάδα του.
Και οι επιλογές του Πορτογάλου τεχνικού, ήταν αρκετές για να αλλάξουν την εικόνα του Τριφυλλιού.
Ακόμα και όταν οι Πράσινοι έμειναν με δέκα παίκτες- μετά την αποβολή του Σπυρόπουλου- η ορθολογική επιθετική ανάπτυξη και η υπομονή στο παιχνίδι, ήταν στοιχεία αρκετά για να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση των τριών βαθμών.
Η μπάλα έβγαινε πιο εύκολα μπροστά, η τριάδα Βύντρα-Μπουμσόνγκ-Καντέ λειτούργησε καλά, ενώ το κενό στην δεξιά πλευρά έκλεισε γρήγορα, αφού ο Φερέιρα πολύ έξυπνα τοποθέτησε τον Στέργο Μαρίνο σε ρόλο μπακ-χαφ.
Χρειάστηκε να περάσουν…μήνες, όμως ο Παναθηναϊκός πήρε τελικά…κάτι και από τον Γκέργκεϊ Ρούντολφ. Ο Ούγγρος επέστρεψε στη δράση με όρεξη και διάθεση για να προσφέρει όσο μπορεί μέχρι το φινάλε της σεζόν και το νικητήριο γκολ του, δίνει το δικαίωμα στην ομάδα του να διατηρεί τον πρώτο λόγο ενόψει πλέι οφ.
Και έχω την εντύπωση, ότι ο Παναθηναϊκός βγήκε διπλά κερδισμένος από την αναμέτρηση με τον Αρη…
Γιατί οι Πράσινοι, πέρα από τους τρεις βαθμούς, κατάφεραν να κερδίσουν και την χαμένη τους αυτοπεποίθηση…