Παρεμπιπτόντως, θεωρούμε πως ο Ολυμπιακός θα έβγαινε αγωνιστικά ωφελημένος αν τον διατηρούσε στο ρόστερ του για έναν ακόμη χρόνο, με το σκεπτικό πως το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι του 2014.
Απ’ την άλλη πλευρά, στον επαγγελματικό αθλητισμό λειτουργούν οι νόμοι της αγοράς. Και τούτο δε θα πρέπει να το λησμονούμε ποτέ, όσο δεμένοι και αν είμαστε συναισθηματικά με μία ομάδα. Στην περίπτωση του Μιραλάς, οι «Πειραιώτες» δημιούργησαν μία υπεραξία.
Αν προτιμάτε πήραν μία μετοχή στα όρια της εξόδου της απ’ το ταμπλό του χρηματιστηρίου και επένδυσαν σ’ αυτήν. Μετά από απανωτά limit up, η μετοχή απογειώθηκε, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να αυξήσει ακόμη την αξία της. Ουσιαστικά έγινε ένα «βαρύ» χαρτί σε εποχές οικονομικής ακμής (αν τη θυμάστε), το οποίο δικαίως προσελκύει ξένους επενδυτές.
Κοιτώντας το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης, οι ιθύνοντες των «ερυθρόλευκων» έκαναν αυτό ακριβώς που έπρεπε. Διότι ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως το 2013 και μόλις ένα χρόνο πριν απ’ τη λήξη του συμβολαίου του, θα εμφανίζονταν ενδιαφερόμενοι για να καλύψουν τη ρήτρα του; Ξέρετε πόσα μπορεί ν’ αλλάξουν σε δώδεκα μήνες από τώρα;
Όσο για το αγωνιστικό σκέλος, δεν μπορείς να κρατήσεις με το ζόρι έναν ποδοσφαιριστή που ονειρευόταν εδώ και καιρό την παρουσία του σε ένα τόσο ελκυστικό πρωτάθλημα, όπως είναι το αγγλικό. Για τον Ολυμπιακό δε, η ζωή δεν τελειώνει στον Μιραλάς. Όπως δεν τελείωσε με τον Καστίγιο ή τον Τούρε. ʼλλωστε, σε βάθος χρόνου, ουδείς αναντικατάστατος σε κανέναν εργασιακό χώρο. Παρεμπιπτόντως, ο Μασάδο πρόλαβε να δείξει πως έχει τον τρόπο να κάνει τους φίλους των νταμπλούχων να τον λατρέψουν πολύ γρήγορα.