Ο Ολυμπιακός, εκπληκτικός πρωταθλητής Ευρώπης πριν πέντε μήνες στην Κωνσταντινούπολη είναι η μόνη Ελληνική ομάδα (όχι μόνο στο μπάσκετ) που παρά την οικονομική κρίση, δεν κατέβασε τον πήχη του ροστερ και των φιλοδοξιών της. Αντίθετα με την προσθήκη των Περπέρογλου, Μαυροειδή πέτυχε μια ουσιαστική ενίσχυση, η οποία σίγουρα θα τον βοηθήσει στο δύσκολο έργο του.
Αλλο ένα συν για τους «ερυθρόλευκους» αποτελεί η αυξημένη αυτοπεποίθηση τους μετά τον περσινό τους θρίαμβο, ενώ θεωρητικά τουλάχιστον καταγράφεται στα υπέρ τους και η καλύτερη χημεία που θα πρέπει να παρουσιάσουν από την στιγμή που ο κορμός της ομάδας παρέμεινε ουσιαστικά αναλλοίωτος.
Κάπου εδώ αρχίζουν τα αλλά, τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με την πολύ σημαντική αλλαγή που έγινε στο πρόσωπο του προπονητή, καθώς τον πολύπειρο «μαέστρο» Ντούσαν Ίβκοβιτς διαδέχθηκε ένας από τους περισσότερα υποσχόμενους Έλληνες τεχνικούς, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος όμως δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του σε εμπειρίες, γνώσεις και προσωπικότητα.
Αλλο αδύνατο σημείο του Ολυμπιακού το γεγονός ότι εφέτος όχι μόνο δεν μπορεί να αιφνιδιάσει (όπως πέρσι) τους αντιπάλους του, αλλά αντίθετα ως πρωταθλητής θα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων. Με λίγα λόγια καλείται να αποδείξει, μέσα σε ένα δυσκολότερο περιβάλλον, ότι το περσινό του κατόρθωμα δεν ήταν καθόλου ένα περιστασιακό γεγονός, χωρίς την ανάλογη συνέχεια. Με άλλα λόγια η ομάδα των Αγγελόπουλων καλείται να παίξει με την ίδια επιτυχία το ρόλο του φαβορί, αντί του ρόλο του αουτσάιντερ, στον οποίον αποθεώθηκε πέρσι. Όμως όπως σε όλες τις διοργανώσεις, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα εξαρτηθεί μόνο από τις δικές της επιδόσεις, αλλά και από τι θα κάνουν οι υπόλοιποι μεγάλοι αντίπαλοι.
Είναι ο Παναθηναϊκός ένας από αυτούς; Τα προηγούμενα φοβερά του κατορθώματα λένε ναι με κλειστά τα μάτια. Όμως οι σαρωτικές αλλαγές που έγιναν το καλοκαίρι σε διοίκηση, τεχνικό επιτελείο και έμψυχο υλικό απαιτούν τουλάχιστον μετριοπάθεια και πίστωση χρόνου.
Το βέβαιο είναι ότι οι αλλαγές δεν μπορούσαν να μην γίνουν και επίσης βέβαιο ότι η νέα διοίκηση αν και με πολύ λιγότερα χρήματα από το παρελθόν, έκανε μελετημένες κινήσεις από τις οποίες δεν απουσιάζει πάντως το στοιχείο του εντυπωσιασμού (Ούκιτς, Πάνκο, Σχορτιανίτης).
Εκείνη που θεωρήθηκε πολύ νορμάλ ήταν η επιλογή του προπονητή, ο οποίος έχει τον άχαρο ρόλο της διαδοχής του μυθικού Ομπράντοβιτς. Αργύρης Πεδουλάκης λοιπόν, μπροστά στην πρώτη του μεγάλη πρόκληση μετά από μια καριέρα γεμάτη σημαντικά κατορθώματα (κυρίως με το Περιστέρι και τον Μακεδονικό) που όμως, όλος περιέργως, άργησαν να τον φέρουν στην πρώτη γραμμή. Γι αυτήν την πολύ δύσκολη προσπάθεια που ανέλαβε, εκτός από την τεχνική του επάρκεια και την σινάφια του με την σχολή Ομπράντοβιτς, θα τον βοηθήσει και το ότι ο κόσμος, ως παλαιό παίκτη του Παναθηναϊκού, τον θεωρεί δικό του άνθρωπο.
Τελικά ο κόσμος ίσως είναι τη λέξη κλειδί για τον φετινό Παναθηναϊκό μιας, έτσι κ αλλιώς, θα χρειαστεί να δείξει ρεαλισμό, κάνοντας υπομονή και στηρίζοντας στα δύσκολα την όλη προσπάθεια. Υπό τις συνθήκες που περιγράψαμε λοιπόν και με το ελάχιστο δείγμα γραφής διαθέσιμο, κάθε πρόβλεψη για την αγωνιστική πορεία της ομάδας είναι παρακινδυνευμένη. ʼλλωστε και ο περσινός Ολυμπιακός κάπως έτσι δεν ξεκίνησε την προσπάθειά του;
Πιο πάνω όμως, μιλήσαμε για τους αντιπάλους. Ας τους δούμε κι’ αυτούς. Η Ρεάλ με τον Ρούντι δείχνει να αλλάζει ταχύτητές και επίπεδο, αλλά δεν είναι ακόμα κάτι χειροπιαστό. Πολύ καλύτερη μοιάζει και η Αρμάνι και κυρίως πιο ώριμη. Σε καλύτερο δρόμο (πάντα με πάρα πολλά λεφτά) η ΕΦΕΣ και από κοντά η Φενέρ, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ και χρόνια και οι δύο παρά τις συνεχείς υποσχέσεις, στο τέλος απογοητεύουν. Η Μακάμπι θα παίξει ένα ρόλο παραπλήσιο με τον περσυνό, ενώ η Σιένα δείχνει να πάτησε φρένο. Όσο για τις κλασσικές ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα ξεκινάνε όπως πάντα φουλ για το φάιναλ φορ και ότι περισσότερο προκύψει.