Ο Πασιαλής από τότε που ανέλαβε τον Αρη (σε συνεργασία με τον Δημήτρη Μπουγιουκλή), έχει καταφέρει να διαχειριστεί την όλη κατάσταση με υποδειγματική ηρεμία και σταθερότητα. Δεν πανικοβλήθηκε, δεν προσπάθησε να ρίξει τα βάρη στον προηγούμενο (παρ΄ ότι πιέστηκε γι αυτό), δεν μπήκε ως ταύρος σε υαλοπωλείο στ΄ αποδυτήρια (προκειμένου να τ΄ αλλάξει όλα), δεν έκλεισε το τηλέφωνο, δεν κλείστηκε στον εαυτό του.
Το αντίθετο έκανε. Και μάλιστα αν παρατηρήσει κανείς τις δηλώσεις του, πριν από κάθε παιχνίδι, θα διαπιστώσει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το ποδόσφαιρο. Θυμηθείτε για παράδειγμα, τι δήλωσε στη NOVA, πριν το ματς με τη Βέροια: « Δεν είναι ματς ζωής ή θανάτου αυτό με τη Βέροια! Απλά περιμένουμε να γίνει η αρχή από τη Βέροια. Εχει πολλά παιχνίδια ακόμη, επομένως δεν θέλουμε να μεταδώσουμε το άγχος στους ποδοσφαιριστές, μιλώντας τους για ματς ζωής ή θανάτου. Να έχουμε καλή απόδοση με τη Βέροια, να έχουμε την ίδια απόδοση που είχαμε και στα προηγούμενα παιχνίδια και η νίκη θα είναι καλοδεχούμενη. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα τα βάψουμε μαύρα, θα προσπαθήσουμε στα επόμενα παιχνίδια, ούτως ώστε εκεί να πάρουμε βαθμούς».
Είναι απολύτως βέβαιο πως η αναφορά του Πασιαλή στην αντίθετη περίπτωση (της μη επίτευξης της νίκης, δηλαδή), δεν έχει να κάνει με αυτό που λέμε «να καλύψει τα νώτα του». Να έχει έτοιμη τη δικαιολογία, εάν κάτι δεν πήγαινε καλά και «στράβωνε» το παιχνίδι για την ομάδα του.
Ο Πασιαλής το βλέπει ορθολογικά. Δεν έχει τίποτα να χάσει (μόνο να κερδίσει) και επομένως μη ψάχνοντας για δικαιολογίες, λέει τα πράγματα με τ΄ όνομά τους. Ότι και η ήττα, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ότι παρ΄ ότι, «Αρης είσαι», όπως εξακολουθούν να φωνάζουν πολλοί, μη μπορώντας να δουν κατάματα την πραγματικότητα, η φετινή χρονιά είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης για την ομάδα. Επομένως εμφανίσεις τύπου Πλατανιά, μπορεί να ξανάρθουν και μόνο ντροπή δεν θα είναι.
Απέναντι στη Βέροια και παρά το αρχικό σοκ, ο Αρης τα κατάφερε περίφημα. Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, ήταν ευλογία γι αυτόν το ότι δέχθηκε το γκολ, τόσο νωρίς, έχοντας, από εκεί και μετά, ένα ολόκληρο 90λεπτο για να αντιδράσει. Δεν ξέρω αν ο Πασιαλής πίστεψε στην ανατροπή. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια (δεν είναι μόνο η είσοδος του Γκέσιου), δεν άρχισε να φωνάζει ανεξέλεγκτα, μεταδίδοντας άγχος και πανικό, δεν κοίταξε τον ουρανό, περιμένοντας επιφοίτηση απ΄ το Αγ. Πνεύμα!
Δεν νομίζετε πως μετά τις ισοπαλίες με Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και τη νίκη επί της Βέροιας (το όλον 5 βαθμοί), πως θα πρέπει να του αποδώσουμε τα εύσημα; Ένα κομμάτι από την πίτα, σίγουρα του ανήκει .