Απαλλαγμένοι από το άγχος της μεταξύ τους βαθμολογικής προστριβής, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έπαιξαν και έτρεξαν χωρίς συμβιβασμούς. Σε ένα ματς ανοιχτό, με πολύ γόητρο αλλά και με πολύ καθαρό χρόνο παιχνιδιού, οι αιώνιοι πρόσφεραν πλούσιο θέαμα, σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Ο καταιγιστικός ρυθμός του αγώνα και το περίσσιο πάθος, εν τέλει απέφεραν από έναν βαθμό στις δύο ομάδες.
Αυτό το ματς όμως θα μείνει στην ιστορία ως το ματς του Χάρη Μαυρία. Δεν είναι μόνο το γκολ που πέτυχε ή η ασίστ του στο γκολ της ισοφάρισης . Είναι η εν γένει παρουσία του και η συμπεριφορά του στον αγωνιστικό χώρο. Είναι ο τρόπος που έζησε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι. ʼλλωστε είθισται να λέμε ότι αυτά τα παιχνίδια είναι για μεγάλους παίκτες.
Κι αν από το φετινό αιώνιο ντέρμπι έλειπαν τα μεγάλα ονόματα και οι προσωπικότητες του παρελθόντος, γι αυτό ακριβώς είναι τα κορυφαία παιχνίδια στην Ελλάδα, για να αναδεικνύουν νέα. Ο Μαυρίας έχει πολύ δρόμο μπροστά του ώσπου να αντικρύσει κατάματα την καταξίωση, αλλά σαν γνήσιο παιδί της Παιανίας, ο Ζακυνθινός έφηβος έχει γερές βάσεις για να στηριχτεί και να τα καταφέρει.
Μέχρι τότε, όλοι θα θυμούνται αυτό το παιχνίδι, ως το παιχνίδι που ο νεαρός μεσοεπιθετικός πήρε τον Παναθηναϊκό από το χέρι και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει στην πρώτη του νίκη στην μετά-Σισέ εποχή. Παρακολουθώντας το ματς από απόσταση αναπνοής φαινόταν πως το μάτι του γυάλιζε. Έπαιρνε δύναμη από το χειροκρότημα του κόσμου που μετουσιωνόταν σε περισσότερο τρέξιμο. Και επικοινώνησε με τον κόσμο, κάτι που η εξέδρα είδε με θετικό μάτι. Ζήτησε περισσότερη φωνή και εκείνοι δεν του χάλασαν χατίρι.
Με ταπεινοφροσύνη άκουγε τις οδηγίες του προπονητή του και δεχόταν τις παροτρύνσεις των συμπαικτών του. Δε δίστασε να δώσει και οδηγίες όποτε χρειάστηκε, ενώ συνεργάστηκε με τους Σεϊταρίδη και Ζέκα από δεξιά με τέτοια ωριμότητα που δεν συνάδει με το νεαρό της ηλικίας του. Δε λογομάχησε ποτέ με αντίπαλο και δε διαμαρτυρήθηκε στον διαιτητή, δείχνοντας δείγματα της νοοτροπίας με την οποία έχει γαλουχηθεί.
Δυστυχώς για εκείνον, η προσωπική μεστή εμφάνιση δε συνοδεύτηκε και από επιτυχία της ομάδας του. Η πίκρα που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του μετά την χαμένη του ευκαιρία στο 93 ήταν εντονότατη. Και μετριάστηκε μόνο όταν ο MVP του 107ου αιώνιου ντέρμπι σε επίπεδο Α Εθνικής, άκουσε το όνομά του να γίνεται τραγούδι στα χείλη των φίλων της ομάδας του, που αναγνώρισαν την μεγάλη του προσπάθεια. Κάθε ντέρμπι μεταξύ των πράσινων και των ερυθρόλευκων έχει τη χάρη του, αυτό όμως είχε τον Χάρη του.