Στην Ισπανία ο Ολυμπιακός ανέβασε πάρα πολύ ψηλά τον πήχη της δυσκολίας για την πρόκριση στους “16” του Γιουρόπα Λιγκ, ωστόσο αυτό που μένει είναι μία άσχημη ευρωπαϊκή παρουσία των “ερυθρολεύκων” απέναντι σε μία ομάδα που δεν είναι τόσο ανώτερη όσο φάνηκε το βράδυ της Πέμπτης.
Η Λεβάντε έκανε τα αυτονόητα σε αντίθεση με τους παίκτες του Μίτσελ που έκαναν πολλά λανθασμένα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Γνωρίζαμε πως ο τρόπος παιχνιδιού των Ισπανών είναι οι αντεπιθέσεις, όμως αυτό που δεν είδαμε από τον Ολυμπιακό είναι ένα αγωνιστικό πλάνο που δεν θα επέτρεπε στους αντιπάλους του να βγαίνουν τόσο εύκολα στο ανοικτό γήπεδο.
Δεν θα αναφερθώ στα πολλά ατομικά λάθη, γιατί αυτά μπορούν να γίνουν σε ένα παιχνίδι. Το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, είναι η λάθος προσέγγιση του παιχνιδιού από τη μεριά των “ερυθρολεύκων”. Η Λεβάντε έδειξε πιο διαβασμένη από τον Ολυμπιακό. Γνώριζε πως να εκμεταλλευτεί τα όπλα της και πώς να “αφοπλίσει” αυτά του πρωταθλητή Ελλάδος.
Αντίθετα ο Ολυμπιακός με τον τρόπο που αγωνίστηκε δεν μπόρεσε να μας δείξει ποιες είναι οι πραγματικές αδυναμίες της ισπανικής ομάδας. Δεν “σημάδεψε” παίκτες, δεν φόρτωσε κάποια μεριά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα.
Από αυτές τις αδυναμίες του Ολυμπιακού φαίνεται πως ήταν σωστή η επιμονή του Βαγγέλη Μαρινάκη να δώσει από τώρα στον Μίτσελ τα κλειδιά της ομάδας και να μην περιμένει μέχρι το καλοκαίρι. Αυτούς τους μήνες μέχρι το τέλος της περιόδου, ο Ισπανός θα έχει την ευκαιρία να περάσει τη δική του φιλοσοφία και παράλληλα να εντοπίσει τα χαμένα κομμάτια του παζλ, έτσι ώστε την επόμενη σεζόν να παρουσιαστεί περισσότερο δυνατός και λιγότερο προβλέψιμος.