Μέσα σε μία εβδομάδα η Μπαρτσελόνα από τελειωμένη ομάδα, σύνολο χωρίς προπονητή, και γενικώς «περασμένο μεγαλείο διηγώντας να το κλαις», έγινε ξανά διαστημική αρμάδα. Ήταν ο Μέσι που είχε χάσει το κίνητρο του, ήταν ο Τσάβι και ο Ινιέστα που δεν βρίσκονταν πια όπως παλιά, ήταν η ομάδα της Βαρκελώνης που έκανε τον κύκλο της.
Όλα αυτά από έναν ποδοσφαιρικό πλανήτη, τον ελληνικό, με εκφραστές και αποδέκτες χωρίς υπομονή, μαθημένους στις ανέξοδες αλλαγές προπονητών και γαλουχημένους στην «παίχτε μπάλα ρεεεεε» λογική.
Όμως ο πρωταθλητισμός είναι κάτι παραπάνω από ανέξοδη κριτική («mes que » στην περίπτωση μας) και έτσι η Μπάρτσα απ’ το καναβάτσο και με τα χτυπήματα απ’ τη Ρεάλ και τη Μίλαν φρέσκα στο πρόσωπο, κατάφερε να γίνει ξανά η ομάδα που πολλοί θα περιγράφουμε πως ζήσαμε τα κατορθώματα της μια μέρα.
Όλα αυτά μέχρι τη μέρα που θα ξαναπέσει για να ξανασηκωθεί. Γιατί κάθε ματς είναι διαφορετικό, όπως με κάθε ευκαιρία σπεύδουν να τονίσουν οι συμμετέχοντες οποιουδήποτε ποδοσφαιρικού συνόλου. Και ομάδες με τέτοια αξία και αντανακλαστικά έχουν σίγουρα τον τρόπο να επιστρέφουν και να κλείνουν στόματα.
Η εμφατική πρόκριση της Μπαρτσελόνα είναι μόνο μια περίπτωση που εξέθεσε ανυπόμονο κόσμο και κοσμάκη. Το ίδιο έκανε η Μπάγερν με το παρολίγον στραπάτσο της απ’ τη «λίγη» ʼρσεναλ, αλλά και η… καφενειακή Μάλαγα που προχωρεί ακάθεκτη στο παρθενικό της ταξίδι στ’ «αστέρια».
